Kortom, allemaal zeer
ongewoon voor nu.
Hier
is het op dit moment zomervakantie. Normaal is het droog seizoen en
temperaturen tussen de 34 tot 40 graden. 13 April vieren we hier Thais Nieuwjaar en
water festival. Hoogtepunt van de zomer in de droge tijd. Naast alle
onderliggende culturele gebruiken en gewoontes ook een tijd om elkaar met water
nat te gooien en wat af te koelen. In de kou waarin ik dit blog nu schrijf moet
ik er effe niet aan denken.
En
ook in Nederland, althans in ieder geval in delen van Nederland en in andere
landen heeft de griep van de natuur toegeslagen. Mijn zoon, in Zuid-Limburg,
kon afgelopen vrijdag de ruiten van zijn auto krabben en in Londen sneeuwde het.
Nog nooit eerder is het zo onstuimig
geweest zeggen de mensen uit ons dorp. En ja, maart roert zijn staart en april
doet wat hij wil maar het wordt steeds extremer met de gevolgen van hoe we met
z’n allen de natuur omzeep helpen.
De
statistiek wijst uit dat in twintig jaar tijd is het aantal klimaat
gerelateerde natuurrampen is verdubbeld (tot inmiddels zo’n kleine 7000). 500.000
mensen kwamen erdoor om het leven en 3.9 miljard mensen werden erdoor getroffen
(Bron: VRT). En nee, daar horen wij (gelukkig) ook met wat we hier nu meemaken (nog)niet
bij.
De
natuur vecht terug en zal ook zeker weten uiteindelijk de winnaar zijn. Wat dat
voor tol aan beide kanten nog meer gaat vergen is eigenlijk eenvoudig voor te
stellen.
Al
ons consumeerderen is zeker debet aan het ziekbed waarin de natuur inmiddels ligt.
De pandemie gaf kortdurend wat herstel maar de ziekteverschijnselen nemen weer
in volle hevigheid toe.
Hoezo
hebben we met ons leefgedrag respect voor de leefomstandigheden van een volgende generatie? Hoezo bieden
we toekomst voor nog meer ‘liefdesbaby’s’ die op deze wereld worden gezet?
Inderdaad, je leeft nu en je leeft (misschien) maar één keer. Maar hebben we niet ook een verantwoordelijkheid voor onze toekomst of is het alleen nog maar hebben, hebben, en Ikke, Ikke en de rest kan straks misschien letterlijk wel stikken?
En over die lucht en de luchtkwaliteit gesproken... We
kunnen gemiddeld een week of drie zonder eten. Een aantal dagen zonder drinken en
nog geen paar minuten zonder lucht met de door mensen en dieren benodigde voldoende
zuurstof erin.
En die lucht is tot nu toe gratis! Geen land die de kraan kan dichtdraaien. Hoewel, we doen dat met hoe we met de natuur omgaan gezamenlijk misschien wel heel langzaam en de luchtkwaliteit wereldwijd daalt. De verontreiniging stijgt. Wederom door ons gedrag.
Heb je er wel eens over nagedacht hoe je er mee om zou gaan als je er net als elektriciteit, gas, en water per eenheid ook voor lucht zou moeten betalen? Voor de ‘Slimmeriken’ waarover ik afgelopen week schreef misschien wel een nieuwe goudmijn.
En
dragen al die elektrische auto’s, zoals ons verteld wordt, écht bij aan een
beter milieu en klimaat? Wetenschappelijk aangetoond, immers alles moet dat
tegenwoordig zijn, wel. Maar op de lange termijn misschien toch wel wat minder
dan ons met allerhande prijsaanbiedingen en door hogere brandstofprijzen wordt
wijsgemaakt.
Het onderzoek rapport ‘The battery paradox’ (van Somo*) bijvoorbeeld legt de lange termijn gevolgen die groter zijn dan uitsluitend het klimaat en het milieu. Somo stelt bijvoorbeeld dat de stijgende vraag naar de mineralen die nodig zijn voor de productie van de benodigde batterijen — lithium, kobalt, nikkel, grafiet en mangaan — de komende jaren zal leiden tot een ongekende toename van de mijnbouw, tegen een hoge milieubelasting. Gemeenschappen over de hele wereld ondervinden nu al de gevolgen van deze wereldwijde run op mineralen, variërend van ernstige vervuiling en waterschaarste tot gevaarlijke werkomstandigheden, kinderarbeid en landconflicten.
Een
beetje (nog) bewuster leven, iets minder consumeren en weggooien, weg met al die
lagen plastic en (nog) verstandiger omgaan met afval. Het zijn kleine dingen
die je zelf met respect voor jouw toekomst en de toekomst die je achter laat
kunt doen.
Al
die regen maakt het hier, veel en veel eerder dan normaal, aardig groen. En
bijvoorbeeld ook onze vijver hoeven we zelf niet met onze eigen watervoorziening bij
te vullen. Ook de aircon's waren een paar dagen niet nodig. Dat zijn dan weer positieve bijdragen van die griep die de
natuur die terugvecht geeft. Jammer van de modderwegen maar je kunt natuurlijk
niet alles hebben. Maar niet klagen dus.
Inderdaad, je leeft nu en je leeft (misschien) maar één keer. Maar hebben we niet ook een verantwoordelijkheid voor onze toekomst of is het alleen nog maar hebben, hebben, en Ikke, Ikke en de rest kan straks misschien letterlijk wel stikken?
En die lucht is tot nu toe gratis! Geen land die de kraan kan dichtdraaien. Hoewel, we doen dat met hoe we met de natuur omgaan gezamenlijk misschien wel heel langzaam en de luchtkwaliteit wereldwijd daalt. De verontreiniging stijgt. Wederom door ons gedrag.
Heb je er wel eens over nagedacht hoe je er mee om zou gaan als je er net als elektriciteit, gas, en water per eenheid ook voor lucht zou moeten betalen? Voor de ‘Slimmeriken’ waarover ik afgelopen week schreef misschien wel een nieuwe goudmijn.
Het onderzoek rapport ‘The battery paradox’ (van Somo*) bijvoorbeeld legt de lange termijn gevolgen die groter zijn dan uitsluitend het klimaat en het milieu. Somo stelt bijvoorbeeld dat de stijgende vraag naar de mineralen die nodig zijn voor de productie van de benodigde batterijen — lithium, kobalt, nikkel, grafiet en mangaan — de komende jaren zal leiden tot een ongekende toename van de mijnbouw, tegen een hoge milieubelasting. Gemeenschappen over de hele wereld ondervinden nu al de gevolgen van deze wereldwijde run op mineralen, variërend van ernstige vervuiling en waterschaarste tot gevaarlijke werkomstandigheden, kinderarbeid en landconflicten.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten