4
Mei. Het was thuis altijd een bijzondere herdenkingsavond. Hij stond in het
teken van het herdenken van de oorlogsslachtoffers van de tweede wereldoorlog
en voor ons in het bijzonder in het herdenken van de broer van mijn vader,
Guus. Hij kwam op 25-jarige leeftijd in een concentratiekamp om het leven.
En
als je dat van huis uit, heel terecht, meekrijgt dan vergeet je vier mei nooit
meer. Het is vooral een moment van nadenken. Een jaarlijks moment van in de
spiegel kijken die al die mensen die vielen ons nog steeds maar blijven voorhouden.
Dit
jaar wederom een andere digitale invulling van deze herdenking. Eigenlijk een
soort van afstandelijke oorlogssfeer. Op YouTube keek ik naar diverse
herdenkingen en hoorde in wederom mooie woorden. Op veel plekken in Nederland
staat letterlijk in marmer de tekst “Nooit meer…” gegrift. En ja, als eerbetoon
aan al die mensen die door of in oorlogen al om zijn gekomen zijn dat
inderdaad, helaas slechts, mooie woorden.
In
mijn beleving hebben we niets, maar dan ook niets geleerd. Oorlogen zijn aan de
orde van de dag. Kleine oorlogen en grotere. Met high tech fysiek geweld of,
psychische beïnvloeding en onderdrukking. Het zijn er in mijn ogen alleen maar
meer geworden. Macht, hebberigheid, corruptie, criminaliteit, onderdrukking,
vrijheidsberoving, geld. En je vraagt je af wat een mens nu eigenlijk voor
stelt als je de vaak schokkende beelden op tv ziet.
Waarom
eigenlijk oorlog en niet ‘gewoon’ vrijheid en vrede. Twee mooie woorden
wederom. Het is er nooit echt geweest en zal er ook nooit echt helemaal komen.
Of oorlog ook ooit vrede en vrijheid bracht of brengt vraag ik me werkelijk af. Of zijn ze 'goed' voor technische ontwikkelingen en de economie wat soms gesteld wordt? Toch feitelijk te walchelijk voor woorden.
En
ach, waar praten we over. Die kleine oorlogen, in ons eigen leven, daar begint
het mee. En, hetzelfde als met brand, als je investeert in preventie en
pro-actie dan is de kans op brand en zijn de mogelijke gevolgen vaak klein. En
als er al een brandje zou ontstaan en je er op tijd bij bent dan valt de schade
meestal nogal mee.
Maar
met Onverschilligheid, Onwetendheid, Onachtzaamheid (de ‘drie O’s’ van de oude
filmpjes van het brandpreventje op de tv van decennia geleden) en met niet
nadenken zijn kleine en grote oorlogen nooit uit te roeien. Onze nieuwe
‘afstand maatschappij’ maakt het er niet beter op.
Vrijheid?
Het is zo makkelijk om in de mallemolen van bezit en rijkdom terecht te komen. Van
hebberigheid en zelfzucht. Terwijl, als je er even over denkt, het beste van
het leven voor niets is: liefde, blijheid, omzien naar elkaar, je leven delen.
Zomaar
wat mijmeringen in Thailand op de avond van de nationale Dodenherdenking en mijn oom Guus in gedachten. Het komt aan op de vrijheid van nadenken, proberen het goede
voorbeeld te geven en zaken niet uit de hand te laten lopen. En soms ook de vrijheid nemen om tegen de
stroom in op te komen voor een ander.
Tot
nu toe hebben we helaas nog niet veel geleerd en dat maakt dat ‘nooit meer’ slechts
een voortdurende schone wens.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten