 |
| Foto, met dank aan, Adam Pleasance |
Ik ben lid van een groep fotografen in Chiang Mai. Een
paar weken geleden vertelde en toonde een van onze leden op onze twee
wekelijkse groepsbijeenkomst het verhaal van de wereldreis die zijn vrouw, hun
kinderen en hij op tandems maakte.
Hij begon zijn verhaal dat hun kinderen nog jong waren, 8
en 10 jaar oud, en ze allebei een goeie baan als leraar op een school in
Engeland hadden. Hij was hoofd van de school. Een prachtig huis, mooie auto op
de oprijlaan, grote televisie, eigenlijk alles wat je je als succesvol jong
stel maar kon voorstellen.
Ze spraken met elkaar over waar het leven eigenlijk
over ging en wat de toekomst zou zijn. Een nog grotere televisie, een mooier
huis, hogere posities, dikkere auto? En wilden ze dat eigenlijk wel?
 |
| Foto, met dank aan, Adam Pleasance |
De mooiste herinneringen die ze er alle vier aan over
hebben gehouden zijn niet zozeer al die plekken die ze gezien hebben, niet de
lekke banden die ze soms kregen maar vooral de warme en open contacten, hulp en
vriendschappen die ze opdeden en nog steeds hebben. Mensen die een slaapplaats
aan boden, te hulp schoten bij een overstroming, hun appartement gratis voor
een paar nachten aanboden etc..
Na die reis moesten ze terug. Ze hadden nog 40 Britse
ponden over uiteindelijk. En daar sta je dan... Solliciteren, het lukte niet op
de normale manier. En omdat ze in India een internationale school hadden
bezocht tijdens hun fietstocht lag daar de sleutel. Ze konden er allebei aan
de slag en wat volgde was een verdere loopbaan op internationale scholen en
nu... pensioen in hun geliefde Thailand.
Tegenwerking, in je eigen hoofd, door systemen en mensen
om je heen die dit soort stappen ontmoedigen. Bijvoorbeeld: “Je kunt je
kinderen niet van school houden”. Wie zegt dat en wie is er de baas over die
kinderen? Natuurlijk ben je verantwoordelijk om educatie aan te bieden en biedt
je dat met dit soort reizen niet aan? En zeker in deze tijd, studeren online is
geen enkel probleem meer. Wees creatief. Ontdek en denk in mogelijkheden. Dat
is even omschakelen en systemen en (zogenaamde) zekerheden durven los te laten. Noem het een beetje lef en vertrouwen.
De ervaring? Geen spijt van dingen die je graag wilde doen in je leven en die
je tenminste hebt geprobeerd.
Wat die zekerheden betreft, is het niet zo als je er dieper over na denkt dat de enige zekerheid die je in dit leven hebt is dat je op enig moment dood gaat? En als je jezelf al niet vertrouwt, wie of wat kun je dan feitelijk nog vertrouwen?
Wat die zekerheden betreft, is het niet zo als je er dieper over na denkt dat de enige zekerheid die je in dit leven hebt is dat je op enig moment dood gaat? En als je jezelf al niet vertrouwt, wie of wat kun je dan feitelijk nog vertrouwen?
Hun kinderen zijn wereldburgers geworden vanuit de
praktijk, vriendschappen over de hele wereld. Niet vanuit Facebook of wat dan
ook maar door face-to-face te praten en gewoon op straat tijdens de reis te spelen.
Ze hebben, jawel zelfs zonder sociale media en I-phone, geleerd hoe te overleven, met creatieve oplossingen te komen en de
hulp van andere mensen die dingen op hun eigen manier oplossen, weten te
accepteren.
En zeg nu eerlijk, als je het programma ‘Ik Vertrek’ wel
eens gezien hebt (Ik weet niet of het nog bestaat) is dan niet haast steevast de
opmerking van de omgeving: “Het is niets voor mij, maar ik ben stiekem wel een
beetje jaloers”?
Volg je droom en doe het nu. Je leven kan niet verkeerd
gaan als je de schat die in je verborgen ligt vanuit een avontuur laat ontspruiten.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
captijninsight@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten