Hoe kleine dingen blij maken en verbinden.

Blije nicht Namo en blije Frans

De familie van mijn vriendin woont in Surin vlak bij de grens van Cambodja. Dit gedeelte in Noord-Oost Thailand wordt ook wel Isaan genoemd. Isaan en met name daarin de provincie Surin is de zogenaamde rijstschuur van Thailand.

Vlak voor Kerst vloog mijn vriendin vanuit haar werk in Bangkok weer naar mij en direct na Kerst reden we samen met de hond 900 km met de auto naar haar huis daar. De afgelopen jaarwisseling vieren.

De taal is weer net anders (ander dialect met veel Khmer (Cambodja) invloed. De omgeving niet vergelijkbaar met waar ik hier in Chiang Mai woon en de gastvrijheid??? Het woord ‘top’ doet tekort.

En die Frans, die kan niet stilzitten. De omgeving een beetje bekijken met mijn vriendin als gids, foto’s maken, de stad in (onvoorstelbaar druk omdat iedereen die in Bangkok werkt zijn of haar familie hier weer bezoekt) en de familiesfeer opsnuiven. Als hoogtepunt een familie dinner de dag voor oude jaar in een luxe restaurant met, jawel, karaoke. Kennis maken met dat gebied en de familie waarin zij is opgegroeid. Interessant en ook leerzaam om te zien en te ervaren.

En toch... dat stilzitten.

Op enig moment bezochten we het huis van haar zus. Haar zus en zwager zijn beiden docent. Ieder op een andere middelbare school en... natuurlijk daarbij ook nog rijstboer. Hard werken en weinig vrije tijd. Kerstvakantie kennen ze hier niet. Rond de jaarwisseling een paar dagen vrij. En die tijd gebruikte ze om hun huis aan de binnenkant te schilderen. Ook het nichtje van mijn vriendin (Namo,14) was de muren van haar kamer aan het schilderen. En dan sta je daar, en dan kijk je, en dan blijf ik niet kijken. Dus... mee schilderen.

Gelijk wordt er dan gekookt. Verhongeren hier in Thailand... nee, echt niet.

Toen het meisje van haar tante, mijn vriendin, hoorde dat ik ooit bouwkunde en architectuur gestudeerd had vroeg ze me hoe ze dingen in haar kamer een beetje anders en gezelliger kon maken en of ik haar een beetje kon helpen. Dat kwam niet gemakkelijk uit haar mond want ze was erg verlegen zei ze me.

Nou, dat verlegen, dat valt volgens mij wel mee maar het is een beetje typisch de cultuur hier. Ze zit in een Muay Thai boks groep en slaat er met haar rode bokshandschoenen regelmatig stevig op los. In haar kamer kreeg ik een idee en samen met mijn vriendin reden we op oudejaarsdag rond zes uur naar een bouwmarkt. Heel gewoon dat dat hier allemaal open is. Daar kochten we voor een klein bedrag wat dingetjes om haar kamer aan te kleden. Een spiegel, een schilderij, een pot verf, een plafond lamp en een lampje voor op haar nachtkastje. Een andere sfeer dan tot dat moment met een tl-lamp in haar kamer. Alles bij elkaar nog geen 40 Euro.

Terug aangekomen gelijk aan de slag gegaan en de volgende dag mocht zij met haar ouders en haar vriendinnen van school haar vernieuwde kamer, de muren had ze zelf inmiddels dus al gedaan, openen.

Toen ze de deur van haar kamer dicht deed vroeg ik of ze voor de passpiegel die ik daarop gemaakt had wilde gaan staan. Ik zei haar dat vanaf dat moment de verlegenheid over moest zijn. Elke dag als ze opstond moest ze voor die spiegel gaan staan en haarzelf aankijken. Ik leerde haar het zinnetje: “Ik ben een fantastische en ook mooie meid, ik ben niet verlegen, ik kan het en ik zal het vandaag weer laten zien.”. Ze pinkte een traantje weg en was meer dan super blij.

Even later kreeg ik van haar een knip en plak werkje. “Happy New Year 2019. To: Uncle Frans. Thank you for your gift that you do to me on my new year 2019. From Namo.” En dat gebaar zorgde op zijn beurt bij mij weer voor een traantje.

Hoe eenvoudig kan het zijn. En dit gebaar over en weer, die glimlach en die traan, doet voor mij toch weer net even meer dan die gift aan de tempel.

Een fijn begin van 2019.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com