In
januari 2014 heb ik al eens aandacht besteed aan het thema, zoals ik het maar
noem: échte wereld’.
Het
overkomt me inmiddels haast wekelijks dat op zijn minst één gast die hier een
programma of retraite deed op de laatste dag voor zijn of haar vertrek tegen me
zegt: “Tot ziens, dank je enorm, ik heb een fantastische tijd gehad en veel
opgestoken maar nu ga ik weer terug naar de échte wereld”.
En
natuurlijk begrijp ik wat ze daarmee bedoelen. Ik zeg het nooit maar eigenlijk
zou mijn reactie op zo’n moment moeten zijn; “I hoop dat ik of wij je snel
terug zien omdat ik zeker weet dat je niet genoeg hebt opgestoken”.
Als
gasten, die het hier naar hun zin hebben gehad, ons recht uit hun hart bedanken
is dat een van de mooiste dingen om te ontvangen en binnen te laten komen. Het
maakt me echt ontzettend blij en moedigt me aan met het leven van mijn missie
door te gaan. Het herinnert me er aan om dankbaar te zijn dat ik de kans
gekregen en genomen heb om het leven te leven dat ik mag leven.
Als ik
dieper kijk naar dat wat gasten me bij hun afscheid zeggen is dat zij mij
aangeven dat ik, in hun ogen, NIET in de échte wereld leef. Soms draai ik me
dan ook daadwerkelijk eens om, knijp in mijn neus, ruik en voel dat ik nog
steeds ook in en op de (in mijn beleving zelfde) échte wereld ben.
Andere
mensen genoten met en bij ons en zien dit leven soms als romantisch. En daarbij
ook als feitelijk onecht, anders en misschien zelf als niet realistisch.
Hoe is
het mogelijk dat zij het op deze manier zien? Leven ze een leven dat hun dwingt
om op de manier die ze leven te leven? Een soort gevoel van ‘vrij’ zijn als een
vogel in een kooi van verwachtingen, verantwoordelijkheden, keuzes die ze in
hun leven gemaakt hebben, situaties waarin ze zitten? Een kooi ontstaan uit meningen
en tradities van hun cultuur en omgeving en uit ideeen, vooroordelen, gewoonten,
zogenaamde zekerheden en angsten uit eerdere ervaringen?
Als dat
zo is, dan is het haast onmogelijk dat ze uit die ‘kooi’ ooit zullen kunnen
ontsnappen om contact te maken met de werkelijke rijkdom van leven en liefde
die buiten die kooi aanwezig is. De één na beste oplossing is dan om je maar
aan te passen aan die wereld waarvoor je dan zelf gekozen hebt en die dan te
zien als échte wereld. En nog steeds, mij met hun reactie aangeven dat ik niet
in de échte wereld leef…??? Net zoals zij ben ik op de zelfde planeet en leef
ik in de zelfde ECHTE wereld. Hoe je die beleeft? De uitdrukking zegt volgens
mij genoeg.
Jij bent het, en niemand anders, die jouw realteit van de échte wereld heeft gecreëerd. De
realiteit van de wereld die je ervaart heeft alles te maken met je persoonlijke
programmering, met je verleden en met dat wat je al hebt mee gemaakt. Dat wat jij denkt dat goed of verkeerd is vanuit jouw
achtergrond, cultuur, levenservaring, enzovoort. We zijn onszelf er niet eens
van bewust omdat we ons al volledig hebben aan gepast aan de situatie waarin we
inmiddels vaak al heel lang (met een gevoel van zekerheid) zitten.
Een
prachtig voorbeeld over hoe je dingen anders kunt beleven of ervaren (maar die
nog steeds ook heel echt is) vond ik in de totaal andere dan Europese of
Amerikaanse benadering van woning adressen in Japan. Derek Sivers in a not even
threeminutes Ted-talk offers a good understanding that opposites can also be
true (in the same real world).
Jouw
échte wereld heeft alles te maken met hoe jij de dingen in jouw wereld ziet en
hoe jij feitelijk de keuze hebt gemaakt in die wereld - die je als ‘echt’ in je
brein hebt ontwikkeld – te leven.
Een
ander ding in jouw ‘realiteit’ is dat je denkt dat je die dingen niet kunt
veranderen. Je denkt dat je gedwongen bent om te doen wat je doet en om te
leven op de plek waar je leeft. Het is jouw verantwoordelijkheid en jij moet aan
de verwachtingen en behoeften voldoen. Je kunt (wereldse) behoeften, zaken en
veronderstelde zekerheden niet los laten. Je weet wat je hebt en niet wat je
krijgt. Het voelt veilig en vertrouwd. En als je dat blijft doen wat je doet en
doorgaat op dezelfde manier dan kan je niets overkomen (denk je slechts). Je
weet helemaal niet wat de toekomst brengt. Het is allemaal feitelijk “onbekend”
en daarmee onzeker.
Als je
de tijd neemt om diep in jezelf te kijken zal je ont-dekken dat het alleen maar
je gedachten in je hoofd zijn die je algemene excuses en angst veroorzaken.
Wederom angst voor onzekerheid. En dus ben je meer 'gelukkig' om op dezelfde
manier door te gaan met je leven en er voor kiest om in je ‘veilige’ vicieuze
cirkel te blijven (Overigens nog steeds op onze gezamenlijke zelfde werkelijke
wereld en de door jou omgedoopte 'echte' wereld).
In de
wereld heb jij zelf een wereld geschapen die écht voor je is. De manier waarop
je naar dingen kijkt, de manier waarop je reageert, de manier waarop je dingen
wilt veranderen, zodat ze bij jou passen en je je weer voor een tijdje gelukkig
kunt voelen. Eigenlijk is dat heel hard werken en het biedt je op de lange
termijn geen ondersteuning voor een goeie gezondheid en optimaal welzijn. En
vanuit die mogelijke realiteit kun je er dus ook niet voor de volle 100% voor
anderen zijn.
Mijn
wereld is net zo echt als die van jou. Er is niets romantisch aan want net als
bij jou kent ook ‘mijn’ wereld bergen en dalen. Het romantische in relatie tot
mijn leven is dat ik de ervaring mag beleven van twee verschillende manieren
van leven (en er zullen er nog veel en veel meer zijn). Dat verbreed en
vergroot je wereldbeeld in mijn beleving. En met die ervaring ben ik er achter
dat alles weldegelijk te maken heeft met keuzes die je in je leven maakt en de
manier waarop je tegen dingen aan kijkt waarmee je jouw realiteit creëert.
Het
woord ‘onbekend’ heeft twee kanten. Een enge kant en een spannende kant.
Wanneer je de spannende kant vertrouwt je vertrouwen een
Dit
woord 'onbekend' heeft twee kanten. Een enge kant en een spannende kant.
Wanneer je vertrouwt op die spannende, opwindende kant, is er meer te ontdekken
en te genieten in en op de voor ieder zelfde wereld.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten