De gift van mijn vaders…

Afgelopen week werd er in delen van de wereld, zo ook in Nederland door veel gezinnen aan Vaderdag aandacht besteed . Intimi weten dat het voor mij dan altijd Vadersdag is. Ik ben iemand die zich gelukkig prijst met twee vaders en dat voelt super goed. In religieuze zin kan ik zelfs zeggen dat ik er drie heb maar ik wil het nu even houden bij die twee vaders. Misschien kun je het ook al aan mijn ogen zien. Ik heb twee verschillende en ook daarmee ben ik al weer anders. Slechts één op de honderdduizend mensen heeft dat.

Mijn eerste boek, Speurtocht naar persoonlijk meesterschap, dat in juni 2010 uit kwam heb ik ook opgedragen aan mijn twee vaders en mijn moeder.

Eergisteren sprak ik met een Thaise collega van me. Ze werkt in de centrale receptie en reserveringen. Twee maanden terug verloor ze haar vader, 55 jaar. Kanker en na een maand ziekbed moest ze hem los laten. Haar kracht… ik ben 50% hem…

En dan ga je in en na zo’n gesprek toch ook weer even denken. Het klopt, ik ben 50% mijn vader(s). En dat geldt voor iedereen. En hoe goed of hoe slecht er ook over je vader wordt gedacht of gesproken je komt toch echt voor de helft uit je vader voort. Zonder jouw vader en jouw moeder was je er niet. En als de tempel waarin je vader of moeder woont hun ziel niet langer meer kunnen ondersteunen in verdere groei en ontwikkeling dan laten ze, net als jij op enig moment, hun tempel achter. Dat is de Boeddhistische, in mijn ogen prachtige, beleving van ‘dood gaan’. Hier ga je dus ook niet écht dood. Het is hier een tussenstap om je ziel te bevrijden zodat je verder kunt groeien en je kunt ontwikkelen. Je houdt niet vast aan je lichaam en van de liefdevolle mensen die dat lichaam en die ziel zo dierbaar zijn wordt verwacht dat ze dat lichaam los laten. Je gunt het de ziel om stappen in levens te zetten. En het Boeddhisme leert ook dat het eigenlijk fantastisch is omdat je ouders in en met jou door leven (waar je in mijn geval heel blij mee kunt zijn, maar ik weet dat dat lang niet voor iedereen geldt).  

Kahil Gibran zegt zo mooi over kinderen:

Your children are not your children. 

They are the sons and daughters of Life's longing for itself.

They come through you but not from you,

And though they are with you, yet they belong not to you.

You may give them your love but not your thoughts.

For they have their own thoughts.

You are the bows from which your children as living arrows are sent forth. 

En als ik naar mezelf kijk dan heb ik wel heel veel van mijn vaders in mijn pakketje mee gekregen. Op de grafsteen van mijn vader staat ‘Onze Optimist’.  Van hem heb ik “optimist tot in de kist en enthousiast tot de laatste snik” (slechts één van zijn gevleugelde uitspraken) mee gekregen en verder… "Met de Vut? De fut is er als je niet uit kijkt uit. Als je doet wat je passie is ga je er mee door tot het einde". Hij maakte het waar met zijn massage en yoga praktijk tot 93 jaar…

En van mijn andere vader krijg ik de voortdurende impuls mee om te groeien door te delen en mijn (ik voel heel vaak zijn) ‘nieuws’ niet te beperken tot een selecte groep. Diverse mensen wachten er kennelijk op en dat merk ik in de internationale omgeving hier om me heen aan gasten en deelnemers aan programma's.

Wat een gesprekje met een Thaise collega al niet opleverde. Zeker weten dat als ik tot mijn pensioen gewacht had om dat te doen dat ik nu, nog totaal fit en gezond, kan en mag doen en beleven dat het te kort was geweest... Wat ben ik dankbaar dat ik in mijn gevoel twee levens in dit ene leven mag en kan leiden.

De giften van mijn vaders (en natuurlijk ook moeder) leven dus zalig voort. Voor mij zijn ze een voortdurende overstromende bron van inspiratie en energie. Ik wens je toe dat dat ook bij jou zo is als je er even bij stil staat misschien leuk om in jezelf eens te ontdekken.

Frans Captijn
www.captijninsight.com