Je vergissen in anderen

Mijn afgelopen week stond redelijk bol van het mezelf vergissen in anderen. Nou eigenlijk is het de laatste twee weken weer stevig hevig. En steeds trap ik er op mijn levensweg met beide benen weer in. En dat terwijl er bosjes mensen om me heen zijn of waren die me er voor waarschuwen of waarschuwden. Heb jij dat nu ook dat je je soms stevig vergist in anderen?

Een aantal persoonlijke voorbeelden van de afgelopen twee weken. Bewust cursief. Sla ze als je weinig tijd hebt gewoon over want voor de clou doen ze er eigenlijk helemaal niet toe. 

Inmiddels heb ik een paar keer gehad dat mensen (collega’s in het veld van persoonlijke- & organisatie-ontwikkeling) me via Skype - of zelfs soms persoonlijk hier in Thailand tijdens hun vakantie - benaderen om ideeën op te doen voor een gezamenlijk programma. Ze hebben er zelfs de deelnemers al voor.  Het maakt me steeds weer enthousiast en het begint aanstekelijk te bruisen met als gevolg dat ik hun verzoek begin te voeden. Diverse keren, zo ook weer deze week, komt er in de praktijk uiteindelijk niet veel van terecht en zie ik de door mij geïntroduceerde ideeën en zelfs geheel uitgewerkte programma´s elders en onder hun eigen naam terug.

Diverse potentiële deelnemers aan onze programma´s vragen je per mail van alles en nog wat over dat specifieke programma waaraan ze steevast willen deelnemen. Je houdt er zelfs ruimte voor vrij om er voor ze te zijn en ineens is er complete radiostilte en laten ze na het altijd plezierig opgebouwde contact gewoon helemaal niets meer horen.

Of zeven weken periodiek aan mensen die er om vragen iets gratis toesturen en op de slotvraag hoe het hen bevallen is om met het gratis programma bezig te zijn geweest geen enkele respons krijgen.

Als ik een rekening moet betalen dan betaal ik altijd op tijd. En als ik geld tegoed heb van mensen en ze spreken met mij af wanneer ze betalen dan ga ik er van uit dat ze dat ook doen. Helaas moest ik ook deze keer voor de derde keer iemand hier aan herinneren.

En als mijn huidige baas mij iets uit China in relatie tot verdere samenwerking toezegt dan ga ik er van uit dat hij dat ook waar maakt. En ook dat mocht deze week voor de derde keer op rij helaas nog steeds niet gebeuren.

Garantie op mijn gerepareerde dak. Bij de eerste stortbui toch weer lekkage. De aannemer neemt het serieus op en belt me binnen twee dagen terug over hoe hij het gaat oplossen. Inmiddels zijn er al vijf dagen verstreken...zonder belletje.

Een persoon ontmoeten die ineens werkelijk een wolf in schaapskleren bleek te zijn wat ik gelukkig net op tijd door had. Wat een mooie glimlach en een geweldig verhaal in letterlijke zin had kunnen kosten... Een soort phishing.

En zelfs mensen die je wel heel dierbaar in je leven zijn of zijn geweest die je heel erg zwaar in hun gedrag teleur stellen en zelf zeggen dat ze zich in jou zo hebben vergist...

Wat gebeurtenissen van mijn twee weken tussen overigens, let wel en gelukkig, heel veel super positieve zaken.

Deze ervaringen, waarin ik me zelfs in twee situaties eigenlijk lichtelijk bestolen voel, zette me gisterenmiddag vanuit een gevoel van boosheid, machteloosheid, misschien is het meer verdrietigheid aan het denken.

Vergis ik me nu eigenlijk wel in anderen of… vergis ik me in mezelf?

Ooit zei de voormalige burgemeester van Tholen, Willem Nuis, tegen mij: " Is je verwachtingspatroon van en in anderen niet te hoog?". 

Mijn verwachtingspatroon van en in anderen te hoog? Wat is dat nu voor een vraag? Mijn verwachtingspatroon komt voort uit mijn normen en waarden, mijn levensstijl, mijn opvoeding, mijn achtergrond en mijn gedragsregels hoe je volgens mij met elkaar zou behoren om te gaan.

In deze lange zin staat wel enorm vaak het woordje ‘mijn’. Het is dus inderdaad mijn referentiekader en dat is dus absoluut niet dé waarheid, maar slechts één waarheid. Die van mij. En tegen die misschien wel ‘bekrompen’ blik loop ik nu op. Ik heb dus gewoon last van mijn achtergrond, mijn normen en waarden, misschien wel mijn onderliggende motieven en verlangens.

Als ik me dus in anderen denk te vergissen, dan vergis ik me gewoon in mezelf. En dat is misschien nog wel zo gemakkelijk ook. Die ander kan ik namelijk niet veranderen. Mijn eigen opstelling en houding wel. Mijn verwachtingpatroon in anderen is te hoog. Die burgemeester had toen al gelijk.

En toch… wat ben ik blij met mijn normen en waarden en met mijn verwachtingen van en in anderen. Ze weerspiegelen hoe ik graag met anderen om ga. Uitgangspunt daarbij blijft respect en verbinding. En dat dat soms niet helemaal lukt… je bent en blijft mens.

En die gedachtegang maakte me door het schrijven van dit week-blog toch eigenlijk weer super blij.

Ik besloot dan ook om gisteravond daarvoor mezelf maar eens te trakteren op een avondje bioscoop (de film 'Spy', wat mij betreft een aanrader). Hoefde ik me daarin tenminste niet te vergissen. En die positievere houding en het geloof in mezelf maakte van dat bioscoopbezoek een fantastische avond. En als, zoals vanmorgen, je ochtendklas dan bezocht wordt door 17 betrokken internationale gasten... dan vergis ik me in mezelf toch nog niet zo denk ik dan maar.

Frans Captijn
www.captijninsight.com