Heb
je er wel eens bij stil gestaan dat je gedachten eigenlijk niet meer zijn dan
stemmen in je hoofd. Meestal krijg je allerhande, ongevraagde, opmerkingen en adviezen
gebaseerd op het verleden en regelmatig gaan ze ook over de toekomst die jij
voor jezelf in gedachten hebt. En het lijkt er op dat negatieve gedachten ons
meer in de greep houden dan positieve. Gedachten gaan in een continue stroom 24
uur per dag maar door. Er gaat een verhaal dat het er zo’n 60.000 op een dag
zijn en dat 95% daarvan gedachten zijn die je ook gisteren al had. Een aardige
energie verslindende bezigheid al dat denken.
De hele
dag door ben je in gesprek met je gedachten en je geeft ze meestal nog antwoord
ook. Ik las de tip om er eens een keer stevig op te letten als je een douche
neemt. Als je dat namelijk doet dan doen de meeste mensen dat zonder een
horloge en zonder hun mobiele telefoon. In zo´n situatie ben je je wat meer
bewust van het feit dat je douchet. Je be-leeft meer wat je doet. Je douchet je
om je lichaam te reinigen en soms ook om even lekker te verkwikken, om wat
spanning los te laten en letterlijk van je af te laten glijden. Anders dan het
water dat op je lijf spat is er denk je weinig afleiding. Dat denk je dus maar. Juist dan ben je je
nog meer bewust van die stemmen. Soms leveren ze je creatief goeie ideeën op
omdat je eindelijk toe geeft aan even stilte en rust. Meestal blijven ze maar
‘aan je hoofd zeuren’.
Klagen,
je helpen herinneren, je ongevraagd advies geven, zeuren. En als je dit in de
praktijk mee maakt dan weet je dat je eigenlijk in een continue stroom niet
alleen maar met z’n tweetjes bent. Jij, als de toeschouwer én je gedachten. Je gedachten
zijn je continue kamergenoot. Gedachten zijn regelmatig net als zeurende
kinderen. Ze smachten om aandacht. En om van het gezeur af te zijn geven we ze
even iets als afleiding. En net als je denkt dat ze dan stil zijn dan beginnen
ze weer over iets totaal anders. Vind je het gek dat je er soms hoofdpijn van krijgt…?
We
trainen onze computer, ons hart de hersenen, nauwelijks. We gaan in een
continue stroom met onze stroom van gedachten mee. Stel je eens voor dat je je
gedachten verpersoonlijkt. Zie ze eens echt als een persoon en stel je voor dat
die persoon als je televisie kijkt of een boek leest naast je zit. Terwijl je
naar de televisie kijkt of je boek leest blijven ze je maar afleiden met de
meest waanzinnige vragen en opmerkingen. En dat terwijl jij wilt kijken of
lezen. Aan kijken of lezen kom je niet toe. Weer die kamergenoot die je stoort
met alweer iets nieuws. In zo’n situatie vraag je vriendelijk maar toch zeker
luid en duidelijk dat je kamergenoot eindelijk zijn of haar hoofd eens wil
houden. Stop er mee en laat me kijken/lezen. Maar je weet helemaal niet hoe je
afstand moet nemen van die kamergenoot. En zelfs als je opstaat om – als laatste
redmiddel - te vertrekken, dan weer en misschien nog wel actiever, volgt je
kamergenoot je.
Als je
de vraag stelt wie JIJ dan eigenlijk bent dan kun je niet anders tot de
conclusie komen dat jij de gene bent die vanuit jezelf naar buiten kijkt, die
je ervaringen beleeft, die observeert en een keuze hebt. En het gekke is dat we
dat nog nauwelijks zien en die keuze niet weten te pakken. We hollen achter
onze gedachten aan, oordelen en veroordelen vanuit onze overtuigingen alles en
iedereen. Onze gedachten houden ons van een bewust waarnemen, een zuiver
observeren zonder te oordelen en een oprecht en vrij genieten, af. Onze
kamergenoot regeert ons leven en we hebben eigenlijk in onze schooltijd niet of
nauwelijks geleerd hoe we daar anders mee om zouden kunnen gaan. Hoe we ons
eigen leven weer zelf in onze handen kunnen nemen…
Kruip
in de rol van de toeschouwer. Het is stappen zetten van persoonlijk lijderschap
via persoonlijk leiderschap, naar persoonlijk meesterschap - LEVEN.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten