Gisteravond
moesten Wendy en ik naar de internationale school waar de jongste haar muziek
en dans uitvoering had. Zowel de junior band, de middel band en de senior band
traden op en een aantal dansuitvoeringen van studenten zouden tussen de
bedrijven door worden uitgevoerd.
Alle studenten die muziek in hun pakket hebben en hun ouders, broers, zussen en familie hier in Thailand, al met al een paar honderd mensen, waren in het grote auditorium op de eerste verdieping van de school van de partij.
Toen de middelband, waar ‘onze’ student deel van uit maakt, halverwege het muziekstuk ‘Sing, Sing, Sing’ van Michael Story aan het spelen was, ineens een grote lichtflits en een giga klap. Zowel het podium als de zaal zaten ineens in het pikke donker. Geen nood, hoewel de elektronische muziek het af liet weten door plotselinge stroom uitval speelde de band onder de niet meer zichtbare aansturing van een bezielende dirigent / muziekleraar vrolijk in het donker verder. Het eerste plaatselijke ‘zwembad’ van regen stortte op het dak van het auditorium neer. Een signaal dat na een half jaar geen spatje hemelwater hier, nu de tijd gekomen is van, wij noemen dat dus ‘plaatselijke omgekeerde zwembaden’ die neer komen.
Na de uitvoering in het donker van dit stuk gingen er op het podium van diverse studenten lampjes van mobiele telefoons aan. De band maakte zich klaar voor het stuk ‘Pirates of the Caribbean van Michael Brown. Je hoorde in het donker, opgesierd met wat romantisch licht van mobieltjes, de regen met bakken op het dak neer storten. Eigenlijk geen achtergrond ‘ruis’ meer.
Toen ook dit stuk keurig netjes ten gehore was gebracht kwam het Senior Concert Ensemble nog met drie stukken. Het dansen werd door het ontbreken van elektriciteit helaas afgelast. Hadden we graag willen zien.
De aanwezigen werd gezegd dat helaas het programma eerder moest worden afgebroken. Doe voorzichtig want het is donker en door de eerste stortbuien nu kan het glad zijn op straat werd er nog door de dirigent geroepen.
Diverse kleine lampjes van mobieltjes werden ontstoken en iedereen verliet rustig de zaal en stapte in zijn auto of op zijn brommer.
Toen ook wij buiten stonden schoot er even door mijn hoofd dat er helemaal geen noodverlichting en nooduitgangbordjes in de zaal waren. Toch nog een beetje een oude beroepsdeformatie?
Vreemd, geen paniek, geen enkel mens gewond laat staan vertrapt…Geen ontruimingsplan. Geen Bedrijfshulpverleningsorganisatie en er was vooraf ook niet geoefend. Hoe zat dat ook al weer…?
Het zal wel zelfredzaamheid zijn (hoewel ze dat woord hier absoluut niet kennen) doordat hier zo vaak de stroom uit valt dat niemand daar nu eigenlijk van op kijkt. En nee, noodverlichting komt er niet en ook een onderzoek wordt niet uitgevoerd.
Het is de ‘speling der natuur’ zullen we maar zeggen waardoor er hier misschien wel op dit soort zaken continue en zonder het te beseffen geoefend wordt. Misschien is noodverlichting toch een aanrader…
Hoe dan ook. Het was een verrassende ervaring van hoe het (ook) kan als mensen er gewoon op ingespeeld zijn en ook nog eens gebruik maken van de energie die ze op zak hebben.
Frans Captijn
Alle studenten die muziek in hun pakket hebben en hun ouders, broers, zussen en familie hier in Thailand, al met al een paar honderd mensen, waren in het grote auditorium op de eerste verdieping van de school van de partij.
Toen de middelband, waar ‘onze’ student deel van uit maakt, halverwege het muziekstuk ‘Sing, Sing, Sing’ van Michael Story aan het spelen was, ineens een grote lichtflits en een giga klap. Zowel het podium als de zaal zaten ineens in het pikke donker. Geen nood, hoewel de elektronische muziek het af liet weten door plotselinge stroom uitval speelde de band onder de niet meer zichtbare aansturing van een bezielende dirigent / muziekleraar vrolijk in het donker verder. Het eerste plaatselijke ‘zwembad’ van regen stortte op het dak van het auditorium neer. Een signaal dat na een half jaar geen spatje hemelwater hier, nu de tijd gekomen is van, wij noemen dat dus ‘plaatselijke omgekeerde zwembaden’ die neer komen.
Na de uitvoering in het donker van dit stuk gingen er op het podium van diverse studenten lampjes van mobiele telefoons aan. De band maakte zich klaar voor het stuk ‘Pirates of the Caribbean van Michael Brown. Je hoorde in het donker, opgesierd met wat romantisch licht van mobieltjes, de regen met bakken op het dak neer storten. Eigenlijk geen achtergrond ‘ruis’ meer.
Toen ook dit stuk keurig netjes ten gehore was gebracht kwam het Senior Concert Ensemble nog met drie stukken. Het dansen werd door het ontbreken van elektriciteit helaas afgelast. Hadden we graag willen zien.
De aanwezigen werd gezegd dat helaas het programma eerder moest worden afgebroken. Doe voorzichtig want het is donker en door de eerste stortbuien nu kan het glad zijn op straat werd er nog door de dirigent geroepen.
Diverse kleine lampjes van mobieltjes werden ontstoken en iedereen verliet rustig de zaal en stapte in zijn auto of op zijn brommer.
Toen ook wij buiten stonden schoot er even door mijn hoofd dat er helemaal geen noodverlichting en nooduitgangbordjes in de zaal waren. Toch nog een beetje een oude beroepsdeformatie?
Vreemd, geen paniek, geen enkel mens gewond laat staan vertrapt…Geen ontruimingsplan. Geen Bedrijfshulpverleningsorganisatie en er was vooraf ook niet geoefend. Hoe zat dat ook al weer…?
Het zal wel zelfredzaamheid zijn (hoewel ze dat woord hier absoluut niet kennen) doordat hier zo vaak de stroom uit valt dat niemand daar nu eigenlijk van op kijkt. En nee, noodverlichting komt er niet en ook een onderzoek wordt niet uitgevoerd.
Het is de ‘speling der natuur’ zullen we maar zeggen waardoor er hier misschien wel op dit soort zaken continue en zonder het te beseffen geoefend wordt. Misschien is noodverlichting toch een aanrader…
Hoe dan ook. Het was een verrassende ervaring van hoe het (ook) kan als mensen er gewoon op ingespeeld zijn en ook nog eens gebruik maken van de energie die ze op zak hebben.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten