En
alweer worden we met onze neus op de feiten gedrukt. 298 mensen, waaronder zeker 193 Nederlanders in een klap dood.
Toen ik het bericht over de tragische luchtaanval op een passagiersvliegtuig, gisteren boven de Oekraïne, had gehoord kwamen er een aantal gedachten in mij op tijdens een wandeling met onze hond.
Als er Nederlanders bij betrokken zijn dan komen zaken ineens dichtbij, lijken ze erger en spreken ze kennelijk (pas echt) aan. Vreemd want hier ging het uiteindelijk om in totaal 298 mensen. Dat zijn 298 namen, 298 levensgemeenschappen die ‘onschuldig’ geraakt zijn.
Zodra je als Nederlander de landsgrens over gaat dan lijken ineens alle Nederlanders, zeker als ze in nood zitten, familie. Grenzen, labels en buitenkantjes vallen zomaar weg. Staat er een auto of motorrijder met een gele nummerplaat en het blauwe Europese NL logo met pech langs de weg dan stop je om te helpen of heb je tenminste sneller de neiging om te stoppen. Een landgenoot heeft hulp nodig. Een Engelsman met een zelfde pech geval hééft met ons pech (tenzij je motorrijder bent).
Bezoek je een kasteel, museum, een muziekuitvoering of wat dan ook… kom je Nederlanders in het buitenland tegen dan heb je heel snel contact. Een soort ‘aha erlebnis’ van familieleden. Het voelt als direct contact maken met de binnenkant grenzen vervagen. Zonder aarzelen gaan we dieper, als een soort röntgenfoto. In Nederland zelf had je ze al direct een label gegeven en was je dat contact misschien nooit aan gegaan. Niet mijn slag, type, niveau, etc..
Wat is dat? Volgens mij is het niet iets typisch Nederlands (Een Australiër in de Makro sprak me net nog aan dat er heel veel mensen uit Australië in het vliegtuig zaten). Direct schiet je in de mood van: “We zijn hier op de wereld om elkaar (als Nederlanders) te helpen nietwaar?”. Waarom is er over de grens wél die klik - vallen de buitenkanten ineens weg - en binnen de grens meestal absoluut niet. Best een apart fenomeen. Het geeft mij een gevoel zo van als we dan toch in het zelfde schuitje zitten dan maken we er samen het beste van. Een aangeleerde of misschien wel natuurlijke veerkracht of magnetisme naar ‘binding’. Zeker in de vakantietijd en continue hier in de stad Chiang Mai waar altijd aardig wat Nederlandse toeristen vertoeven speelt dat sterk.
Toen ik nog op afroep voor het Internationale Rode Kruis inzetbaar was kreeg ik dagelijks een update van dat wat er in de wereld allemaal gaande was. Heel veel ellende. Het stond, met uitzondering als er economische belangen aan vast zaten, meestal niet in de krant. Altijd was er in de Nederlandse media een bericht als er ook maar één Nederlander bij betrokken was.
Onze woonplaats is nog steeds Middelburg. Zeker weten dat bij het tragische ongeval van gisteren de media uitzoeken of er Zeeuwen uit de grote groep Nederlanders bij betrokken zijn en zo ja uit welke woonplaats en misschien zelfs wel wijk. Zeker weten dat de gemeenten daar op hun eigen manier, meestal in draaiboeken al vastgelegd, aandacht aan besteden om hun medeleven te tonen.
Hoe dichter bij hoe meer het ons aan spreekt en even stil maakt.
Toen ik het bericht over de tragische luchtaanval op een passagiersvliegtuig, gisteren boven de Oekraïne, had gehoord kwamen er een aantal gedachten in mij op tijdens een wandeling met onze hond.
Als er Nederlanders bij betrokken zijn dan komen zaken ineens dichtbij, lijken ze erger en spreken ze kennelijk (pas echt) aan. Vreemd want hier ging het uiteindelijk om in totaal 298 mensen. Dat zijn 298 namen, 298 levensgemeenschappen die ‘onschuldig’ geraakt zijn.
Zodra je als Nederlander de landsgrens over gaat dan lijken ineens alle Nederlanders, zeker als ze in nood zitten, familie. Grenzen, labels en buitenkantjes vallen zomaar weg. Staat er een auto of motorrijder met een gele nummerplaat en het blauwe Europese NL logo met pech langs de weg dan stop je om te helpen of heb je tenminste sneller de neiging om te stoppen. Een landgenoot heeft hulp nodig. Een Engelsman met een zelfde pech geval hééft met ons pech (tenzij je motorrijder bent).
Bezoek je een kasteel, museum, een muziekuitvoering of wat dan ook… kom je Nederlanders in het buitenland tegen dan heb je heel snel contact. Een soort ‘aha erlebnis’ van familieleden. Het voelt als direct contact maken met de binnenkant grenzen vervagen. Zonder aarzelen gaan we dieper, als een soort röntgenfoto. In Nederland zelf had je ze al direct een label gegeven en was je dat contact misschien nooit aan gegaan. Niet mijn slag, type, niveau, etc..
Wat is dat? Volgens mij is het niet iets typisch Nederlands (Een Australiër in de Makro sprak me net nog aan dat er heel veel mensen uit Australië in het vliegtuig zaten). Direct schiet je in de mood van: “We zijn hier op de wereld om elkaar (als Nederlanders) te helpen nietwaar?”. Waarom is er over de grens wél die klik - vallen de buitenkanten ineens weg - en binnen de grens meestal absoluut niet. Best een apart fenomeen. Het geeft mij een gevoel zo van als we dan toch in het zelfde schuitje zitten dan maken we er samen het beste van. Een aangeleerde of misschien wel natuurlijke veerkracht of magnetisme naar ‘binding’. Zeker in de vakantietijd en continue hier in de stad Chiang Mai waar altijd aardig wat Nederlandse toeristen vertoeven speelt dat sterk.
Toen ik nog op afroep voor het Internationale Rode Kruis inzetbaar was kreeg ik dagelijks een update van dat wat er in de wereld allemaal gaande was. Heel veel ellende. Het stond, met uitzondering als er economische belangen aan vast zaten, meestal niet in de krant. Altijd was er in de Nederlandse media een bericht als er ook maar één Nederlander bij betrokken was.
Onze woonplaats is nog steeds Middelburg. Zeker weten dat bij het tragische ongeval van gisteren de media uitzoeken of er Zeeuwen uit de grote groep Nederlanders bij betrokken zijn en zo ja uit welke woonplaats en misschien zelfs wel wijk. Zeker weten dat de gemeenten daar op hun eigen manier, meestal in draaiboeken al vastgelegd, aandacht aan besteden om hun medeleven te tonen.
Hoe dichter bij hoe meer het ons aan spreekt en even stil maakt.
Waarom
hebben we steeds een schok, liefst letterlijk zo dicht mogelijk bij, nodig om
even stil te staan bij waar het allemaal in het leven écht om draait? Waarom
steeds maar weer, en helaas voor heel even, stil staan om te er achter te komen
dat je uiteindelijk helemaal niets bezit. Liefst maar kort stilstaan want je
moet weer doorhollen omdat dat van je verwacht wordt… Door wie? En wie maakt
daar de beslissing over? Wie bepaalt jouw LEVEN?
Er zijn geen Nederlanders of schokken heel dicht bij nodig om het leven meer te vieren. Daar hoef je geen actie voor te ondernemen maar dat is gewoon een wat bewuster zijn. Een bewuster genieten van dat wat er al allemaal al lang om je heen en onder die buitenkantjes van mensen is. Om er daadwerkelijk voor de hele wereld om je heen te kunnen en mogen zijn.
Iets om wellicht dankbaar voor te zijn… Om wat bewuster te leven en nog meer te genieten van vakantie. Ik-tijd, kwalit-tijd, tijd om weer eens écht met anderen te verbinden anders dan digitaal.
Frans Captijn
www.captijninsight.com
Er zijn geen Nederlanders of schokken heel dicht bij nodig om het leven meer te vieren. Daar hoef je geen actie voor te ondernemen maar dat is gewoon een wat bewuster zijn. Een bewuster genieten van dat wat er al allemaal al lang om je heen en onder die buitenkantjes van mensen is. Om er daadwerkelijk voor de hele wereld om je heen te kunnen en mogen zijn.
Iets om wellicht dankbaar voor te zijn… Om wat bewuster te leven en nog meer te genieten van vakantie. Ik-tijd, kwalit-tijd, tijd om weer eens écht met anderen te verbinden anders dan digitaal.
Frans Captijn
www.captijninsight.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten