Contact maken verbreedt en verandert werelden

Het lijkt wel of de wereld steeds banger wordt om persoonlijk contact te maken. Steeds meer staan hoofden schuin naar beneden gericht en zijn ze verbonden met kleine of grotere beeldschermpjes en wordt getracht met de wereld contact te onderhouden. Mensen stralen minder en dat voel je aan hun energie. Die is naar binnen gekeerd in plaats van dat hij open is en straalt.

Ik werkte diverse jaren als brandweercommandant in de gemeente Kerkrade. Wekelijks had ik een afspraak met de burgemeester. Omdat ik altijd vroeg was en de gesprekken bij de burgemeester met mijn voorganger meestal uit liepen, had ik vooraf meestal even een korter of langer contact met de secretaresse. Diverse verhalen van haar herinner ik me nog steeds.

Als mensen door het gemeentelijk apparaat vaak ten einde raad waren namen ze regelmatig als laatste redmiddel of strohalm de stap om een afspraak te maken met de burgemeester. Stevig opgefokt kwam ze dan aan en ook die mensen moesten vaak toch nog even wachten tot het gesprek met hun voorganger door de burgemeester was afgerond. En ook die kwamen dan, wachtend, even bij de zelfde secretaresse terecht. Zij had oor naar de verhalen van de inwoners, schonk een kopje koffie in, schiep zonder het zelf te weten een sfeer waarin adem gehaald kon worden. Geen enkele bedreiging, open. Mensen liepen met hun verhalen leeg en het oprechte en geïnteresseerde luisterende oor veranderde hun wereld. De secretaresse deelde eens met mij dat in meer dan ¾ van de gevallen de mensen na het contact met haar de burgemeester niet eens meer hoefde en ook niet meer wilde spreken. Het probleem was vanuit zichzelf opgelost.

Jaren lang was ik fan van het televisie programma ‘Hello Goodbye’ waarin op een open en uitnodigende manier met mensen die op Schiphol stonden te wachten op reizigers / dierbaren of die juist vertrokken contact werd gemaakt. De eerste presentator van dit programma, Joris Linssen, zegt daarover; “Er zijn veel meer bijzondere mensen dan ik altijd dacht. Ook weet ik nu dat je prettiger leeft als je mensen opbouwend toespreekt in plaats van quasi-kritisch of afbrekend. Je krijgt veel meer uit mensen als je nog geen oordeel hebt.”

In het leven dat we hier in Thailand leiden is er tijd om te luisteren. Met mensen een praatje te maken, het persoonlijke contact aan te gaan. Verbinding te voelen. Het is geweldig om te merken dat dat voor zoveel mensen een verademing is. De opluchting dat er kennelijk eindelijk iemand is die oprechte interesse toont, niet oordeelt maar alleen maar spiegelt als daarom wordt gevraagd. De dialoog in plaats van het debat aan gaat. Vanuit een betrokken nieuwsgierigheid dieper vraagt naar het onderliggende gevoel.

Ieder mens is uniek, een meesterwerk, vol met fantastische en soms ook dramatische verhalen. Verhalen over ervaringen, verhalen over leven. Daar naar te kunnen en mogen luisteren verbreedt en verandert niet alleen je eigen wereld maar ook die van de persoon waarmee je dat contact be-leeft.

De wereld is een dorp, daar kom je achter als je contact durft te maken. Eigenlijk niets engs aan alleen zijn we het steeds meer verleerd. Probeer het eens. Zeker weten dat het een verademende "win-win" situatie oplevert die jullie werelden verbreedt en verandert.

Frans Captijn