Het eerste dat er na het stellen van deze vraag in de dialoog op kwam was of je dan wel zeker weet of je vóór een scheiding wel een goeie vader of moeder was. Kortom de vraag; Wat is goed?
We leren dan wel van alles en overal kun je boekjes vinden maar vaak is opvoeden een kiezen voor een gewenste situatie die geboren is uit ervaringen uit je eigen verleden en jeugd. Kortom, een soort proberen na te apen van dat wat je altijd in je eigen jeugd fantastisch vond en een absoluut 180 graden veranderen van dat wat je zelf nooit meer zou willen ervaren. En daar bovenop iets dat je zelf miste.
Vader of moeder zijn kun je niet leren uit een boekje. Natuurlijk kunnen handige tips daarin en ideeën van directe familie en vrienden welkom zijn en toch... je maakt het zelf en dat is over het algemeen een ervaring opbouwen vanuit een ervaring die er eigenlijk helemaal niet is. Een soort "learning by doing".
Je kijkt naar, aan de buitenkant ogende, ideale gezinnen en gezinssituaties en spiegelt jezelf in de rol van vader of moeder om dat te kunnen bereiken. Steeds meer kom ik er, onder andere door verhalen die ik hier hoor, achter dat dit heel vaak 'slechts' buitenkantjes, uiterlijke schijn en materieel vertoon blijkt te zijn. Achter die glimmende buitenkant gaat helaas vaak heel erg veel schuil... En goed, je gebruikt je omgeving als spiegel om te kijken hoe jij het al dan niet wilt doen.
Je leert dus om, op jouw manier en vanuit jouw overtuigingen, jouw normen en jouw waarden, vader of moeder te worden. En net als je het bent of jouw meesterschap erin denkt te hebben gevonden, verdwijnen dan je kinderen weer die eigenlijk ook jouw kinderen niet eens waren. Er is, zoals Kahlil Gibran zo mooi zegt, niets van jou bij.
"Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe." En zij doen het meestal weer anders vanuit hun ervaringen met jou en het hele riedeltje begint weer van voor af aan.
Wat goed is of wat slecht is dus eigenlijk uiteindelijk alleen maar jouw eigen spiegel.
En dan komt er in een relatie een scheiding. Je krijgt op een andere manier de zorg. Omgang met nog steeds de kinderen die jullie samen ooit zo graag wilden, althans laten we daar van uit gaan. In de dialoog die wij hier hadden werd er ook weer iets moois gevonden.
Op zo'n moment ga je je als vader of moeder vaak proberen te bewijzen. Je gaat een beetje zowel een vader als een moeder rol (of omgekeerd en dat is eigenlijk op zo'n moment zo'n beetje het zelfde) op je nemen. Dat ontaard regelmatig in overdreven je best doen tot soms zelfs aardige verwennerijen aan toe. Je gaat op zoek naar die andere zorgzame vader of moeder en vind ook daarin jouw weg. En het maffe is... de genen die het ondergaan wordt eigenlijk nooit naar hun mening gevraagd.
Je wringt je in allerhande bochten om het toch vooral maar goed te doen. Creatieve voorbeelden te over. Jij voelt wat jij denkt dat zij nodig hebben. Achteraf, zo bleek althans in het gesprek hier, sla je de plank vaak volkomen en ver overdreven mis.
Als je creatief genoeg bent om te ontdekken of aan de bron te vragen wat er echt in die situatie gewenst is dan sta je versteld van het meestal eenvoudige antwoord. ER ZIJN
En het gekke, fysieke afstand is daarbij met gemaak te overbruggen door nabijheid van dat zijn. Van aandacht, van op een gewone manier liefde. Van eerlijkheid van het uitstralen van jouw eigen (nieuwe) geluk en van die energie je kinderen laten genieten.
Dat is veel minder werken. Absoluut ook geen bewijzen (voor de buitenwereld?) maar je gewoon als kwetsbaar mens (en als dat naar je kinderen al niet kan naar wie dan wel) open stellen vanuit een vertrouwen in elkaar...
Jeetje, wat een geschenk weer op een warme donderdagmiddag in Thailand. Echt een totaal andere be-leving dan in mijn vorige leven.
Of ík een goede vader ben? Dat kunnen er maar een paar echt beoordelen en vooral NIET de wereld om me heen en zelfs niet een Raad voor de Kinderbescherming of een rechtbank waarmee ik ooit te maken kreeg. Bij mij voelt het in ieder geval goed en van mijn blijdschap, emotie, en ook verdriet (ook al zit daar 11.000 km tussen) genieten we met en van elkaar. Dat heet volgens mij verbinding.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten