Wendy, mijn vrouw, moest afgelopen week naar Maleisië voor het updaten van haar visum. Van Chiang Mai moest ze eerst naar Bangkok om daar de douane faciliteiten om het land uit te kunnen komen af te handelen en als dat zou lukken kon ze door naar Penang in Maleisië. Daar dan weer afwachten of alle papieren in orde waren om met een nieuw visum het land hier weer in te kunnen komen. Een wat onprettig verhaal van vier maanden dat daar voor haar achter ligt en best de nodige hoofdbrekers opleverde.
Ze is, zonder enig probleem en met vele ervaringen rijker inmiddels weer blij en met een mooi nieuw stempel in haar paspoort terug. Achteraf eigenlijk een fluitje van een cent. De noodzaak en achtergronden om vooral te moeten (met de nadruk op moeten) gaan was voor haar echter gewoon niet leuk.
Een inmiddels goeie kennis van ons hier berichtte haar, vlak voor haar vertrek, dat in Bangkok 'de noodtoestand' was afgekondigd. Geen pretje hoor... werd er nog bij gezegd. Hij zag er zelf erg tegenop om er een paar dagen later naar toe te moeten. Zijn bericht kwam een beetje binnen en voelde als nóg meer olie op het vuur. Heel erg bedankt voor de vast goed bedoelde mededeling zullen we maar zeggen.
Bij mij riep het, uit mijn vorige leven, het verhaal weer op dat 'het rampenplan' in werking was gesteld. Eigenlijk, achteraf gezien, ook zo'n kreet die geen enkele bijdrage levert voor mensen die absoluut niet weten wat dat betekent. Net als de kreet dat 'de noodtoestand' is afgekondigd kweekt het alleen maar meer onrust. Wij noemden het vroeger 'crisis communicatie' en jawel, de media doken er als vliegen op en wisten in de meeste gevallen ook absoluut niet wat het betekende. Het trok wel lezers en kijkers. Het had iets spannends, iets dat we eigenlijk helemaal niet wilde maar goed.
Toen Wendy met dit bericht kwam vroeg ik haar direct; 'Is er nog water, is er nog stroom, hebben we nog iets in de koelkast, doet de scooter het nog?' Op alles antwoordde ze bevestigend. Nou, dan zal het met die noodtoestand voor ons wel meevallen vond ik.
Toen ze jl. vrijdagnacht terug kwam uit Maleisië vroeg ik haar of ze nog iets had gemerkt van 'de noodtoestand'. Ze keek me aan, dacht even na, er kwam een lach op haar gezicht en ze zei: "Nee, nu je het zegt, helemaal niets van gemerkt.".
Ook ik betrap me er op dat ik soms woorden gebruik waarvan ik de echte achtergrond helemaal niet ken. Misschien moet ik ze óf niet gebruiken óf me eerst maar eens verdiepen wat ze dan betekenen en óf ik die wel moet gebruiken om iets positiefs bij te dragen.
Als ontvanger moet ik me steeds meer afvragen wat ik er dan wel onder versta.
Laat je niet gek maken. Ik kom er volgende week in een blog over 'Je beeld is nooit compleet' nog eens op terug.
Stel jezelf een paar simpele vragen en als je toch iets positiefs voor anderen wil bijdragen... denk dan eerst eens na of je wel weet wat dat voor die ander bij draagt.
Alles ging en gaat hier nog steeds helemaal goed ;) De meisjes op de foto vieren hier nog steeds feest.
Noodtoestand... voor hier was het eigenlijk iets waar zij heel erg om moesten lachen.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten