Sinds een aantal weken hebben we hier een plek waar we een kampvuur kunnen opstoken. Om die plek een aantal houten bankjes. Super gezellig.
Al
eerder, op een andere locatie, hebben we in onze Villa-Asia programma’s goeie
herinneringen aan zoals wij het maar noemen ‘Kampvuurgesprekken’. Haast
automatisch komen mensen bij een kampvuur los, gaan ze open. Ze delen
frustraties of teleurstellingen maar ook hoogtepunten, emoties en zogenaamde ‘Hittepunten’
met elkaar. Als een heel natuurlijk, oer, proces wordt ook niemand op zijn of
haar woorden of emoties afgerekend. Vuur heeft ook iets ‘oers’ weet ik als
voormalig brandweerman.
De
magische werking van een kampvuur zorgt er voor, zo lijkt het wel, dat je jezelf
laat zien wie je werkelijk bent en wat de wereld voor je betekent. Achter
gemopper of frustratie komen dan ineens betrokkenheid, verlangens en wensen om
zaken te veranderen boven drijven. Dingen die je normaal, helaas, meestal voor
je houdt en zeker niet rechtstreeks naar diegenen waar ze feitelijk betrekking
op hebben uit. Achter elke irritatie gaat een verlangen schuil naar een
(nieuwe) gewenste situatie.
Bij
een kampvuurgesprek in een groep versmelten tegenstellingen en ontstaat vaak
wederzijds gespekt. Er wordt gezocht naar alternatieve en creatieve
mogelijkheden, andere invalshoeken en oplossingen. We zijn immers allemaal maar
mensen.
En
het allermooiste vind ik nog dat tijdens het ‘uitdoven’ van het vuur de
verhalen en creatieve oplossingen en inzichten nog heel erg lang blijven ‘nabranden’.
Als je warmte en ruimte krijgt om te vertelen wat je op de hart hebt, is het
makkelijker hart voor jouw zaak te hebben.
We
gaan er lekker mee door. Kampvuurgesprekken. Waarde(n)volle gesprekken. Ze voelen als een soort effectief roddelen en
dat blijft, oer, aantrekkingskracht houden.
Frans Captijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten