Chiang Mai, een stad die qua inwoners groter is dan Amsterdam, wemelt van de toeristen. En ja, er is veel te zien. Zeker als je de Thaise cultuur niet kent. Het wemelt er bijvoorbeeld van de boeddhistische tempels. Alleen in het centrum kun je er bijvoorbeeld al meer dan 200 vinden. Het is raar om te zeggen maar door de invloed van het toerisme zie je steeds minder van de Thaise cultuur. Het is een mix geworden van alles dat maar geld wil verdienen. Zelfs de grote bekende fastfood concerns hebben er (helaas) voet aan de grond gekregen. Lichtreclames, die ik gelukkig nog niet goed kan lezen, schreeuwen je ook hier toe.
Toeristen, maar ook steeds meer de Thai zelf, zie je met een (digitale) fotocamera of een apparaat dat een functie om te kunnen fotograferen in zich heeft. Hele groepen mensen tref je om je heen die maar blijven foto’s maken. Of ze ook echt iets zien en/of beleven vraag ik me steeds meer af. Lukraak fotograferen is een gedrag, een houding, uit onrust geworden zo lijkt het mij. De toeristen komen terug met soms wel 1000 of meer foto’s van hun vakantie. Je kunt ze, omdat dat zo gemakkelijk is met digitaal, toch weer zo wissen…? En jawel, dat is zo. Maar heb je ook echt iets ervaren. Iets gevoeld. Iets opgeslagen dat je echt raakte?
Eén van onze gasten merkte laatst op dat ze haar fototoestel niet had meegenomen. Ze sloeg haar ervaringen op in haar geheugen en die ervaringen waren voor haar heel gemakkelijk terug te halen.
Mij deed de ervaring herinneren aan de tijd dat ik op een avond thuis, na mijn werk voor Ballast Nedam in Saoedi Arabië, mijn familie mijn dia’s liet zien. Ik vond die dia’s dan wel leuk maar… Mijn familie vond de eerste indrukken leuk en daarna vervaagde de aandacht. Logisch, ze waren er niet bij, mijn gevoel ontbrak, en wat boeit het anderen dan nog echt…?
Wat ik merk is dat mensen, in de onrust van hun leven, fotograferen om vooral maar niet de échte confrontatie aan te gaan. Een plat plaatje als zogenaamde her-innering die meestal ook niet eens meer wordt bekeken. Je ‘ren-momenten’ ook nog eens vastleggen. Wat een waanzin eigenlijk. Stel je eens open om oprecht te genieten.
Natuurlijk maak ook ik foto’s. Haast elke dag probeer ik mensen van mijn ervaringen te laten meegenieten door het plaatsen van een foto. Die foto’s maak ik meestal omdat ik er een gevoel bij heb dat ik wil overbrengen.
Niet voor niets gaat ons werkprogramma 'Mindful photography' er over om eerst te kijken en vooral te voelen. Pas daarna zet je er op in om met je camera je gevoel over te brengen. Een geweldige ervaring.
Het is voor mensen die hier voor hun vakantie komen vakantietijd. Waarom uitsluitend in de vakantie zo (enorm) veel foto’s. Het boeddhisme leert… als je kijkt ben je dan bewust van kijken. Gebruik je camera of waar je dan ook mee fotografeert eens wat minder als schild. Kijk en be-leef bewust en geniet zoveel meer van jezelf open stellen in een omgeving die er kennelijk voor jou toe doet. Daarvoor ging je toch op vakantie?
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten