Over liefdesbaby’s en hun (onechte) oppassers

Laatst zag ik weer eens een paar zwart-wit foto’s van mijn jonge jaren. Ja, zeker weten dat ik een zogenaamde ‘liefdesbaby’ van mijn ouders was. Ik straalde en mijn omgeving straalde. Ik was en werd omringd door oprechte aandacht en zorg van diegenen die me op deze wereld hadden gezet. Ik gaf ze, zonder er erg in te hebben, veel blijdschap terug. ADHD als de beste. Alleen was dat woord toen nog niet bekend. Misschien had ik op school zoals dat nu zo mooi heet ook wel een ‘rugzakje’. Zal allemaal best, niet veel van gemerkt, er wat tijd voor mij en dat heeft me nogal wat opgeleverd. Gelukkig zijn me heel veel dingen niet afgeleerd. Met dank aan mijn ouders en broers en zussen.

Ik kom uit een gezin waarin het heel normaal was dat mijn vader vooral bezig was om voor de inkomsten te zorgen en mijn moeder er voor de kinderen was. Voor beiden was het stevig aanpoten om het woord maar eens te noemen. Hard werken. Naast het werk had mijn vader de activiteiten van de zwemvereniging met de fantastische naam: ‘NVA’ (Nil Volentibus Arduum wat zoiets betekent als ‘zij die willen, kunnen het ook’). Mijn moeder had naast de zorg voor het gezin haar acteertalent dat ze regelmatig in de Haarlemse Schouwburg mocht laten zien.

Als ik naar school ging dan was mijn moeder er, als ik thuis kwam dan stond de thee eigenlijk al klaar. Een lekker ‘likkoekje’ er bij van Verkade dat je zo lekker in de thee kon dopen. Aandacht en even in je comfort zone ademhalen. Een oppas? Ik kan het me absoluut niet herinneren. Het zullen mijn broers en zussen misschien geweest zijn en dat voelde in ieder geval thuis.

Die oprechte zorg en aandacht is eigenlijk, tot ik het huis verliet, altijd gebleven en nooit veranderd. Toen ik ouder werd ging ik, als geen ander, stappen. Thuiskomen in de nacht? Mijn moeder, met de krulspelden in haar haren, kwam toch even uit bed om te vragen hoe het geweest was. Biertje er bij en willen weten wat er speelde. Soms ging ze zelfs met activiteiten mee of reden we achter politieauto’s aan die, dat wissen we door de scanner, in de buurt waren. In het weekend natuurlijk zwemmen bij NVA en dan was ik met en bij mijn pa.

Mijn jeugd was leren door fouten te mogen en kunnen maken. Leren in de praktijk zou je kunnen zeggen. Ervaren. ‘De praktijk is de beste leerschool’ is dan ook een uitspraak die me van mijn pa goed is bijgebleven. Televisie stond ’s avonds best wel eens aan. Maar vooral was het thuis gericht op sfeer, gezelligheid, samen optrekken en ‘tevreden zijn’ met dat wat er is. Lang niet altijd een vetpot en ondanks dat ben ik totaal niets te kort gekomen. Het voelde als een continue feest van erbij horen.

Het kan ook anders. Als ik terug denk aan mijn tijd in Middelburg, dan zag ik als ik op de fiets naar mijn werk ging ouders die de zorg en aandacht voor hun kinderen uitbesteden. In de ratrace van de ouders werden ze haast letterlijk bij de ‘kinderopvang’ gedumpt. ’s Avonds, vlak voor de sluitingstijd van diezelfde kinderopvang zag ik de ouders regelmatig, met de tong op de schoenen van het haasten en de stress, hun zorg voor hun liefdesbaby’s tijdelijk weer op de schouders nemen. Haasten in ieder geval want ’s avonds moeten we nog veel doen, sportschool, verenigingsleven (je moet immers ook ontspannen), misschien zelfs gewoon vluchten… Buiten de ‘kinderopvang’ dan ook andere oppassers. En als de kinderen ouder worden introduceren we de digitale oppassers. Computers, I-pads, etc., etc.. Het houdt ze, wel heel letterlijk, van de straat.

Of dit nog leven en/of beleven is? Voor mij in ieder geval niet. Het gemakkelijkste excuus van deze tijd…Ik ben van een andere generatie;)) Blijf erin geloven, denk ik dan.

Onlangs trof ik hier een Nederlands stel met hun zoon 'Zorro'. Bewust kozen ze er voor om een hele lange periode samen en met hun zoon op te trekken. Nog maar eens niet naar school (om af te leren?). Hier de natuur ervaren, gezinsleven ervaren en ervaringen op doen. Het zal hun Zorro geen windeieren opleveren verwacht ik.

Wat ben ik blij (en tevreden) dat ik het allemaal heb mogen meemaken en vooral… ervaren zonder al die ‘onechte’ oppassers.


Frans Captijn