Van wie MOETEN we eigenlijk langer doorwerken?

We moeten langer doorwerken. Maar wie bepaalt dat eigenlijk? Momenteel wordt dat al langzaam opgeschroefd tot 67 jaar. Pas dan krijg je AOW of schijn je met pensioen te kunnen/mogen. En toch… ben je er niet zelf bij? Hoe is het over een paar jaar? Nog slechter? Moet je nog langer door? Wat is er nog over van wat je verwacht? Moet je je blijven bijverzekeren om nog te blijven ‘hebben’ wat je had of wat je denkt nodig te hebben? Wie betaal je daar eigenlijk echt mee?

Wat bij het woord pensioen steeds vaker gelijk in me op komt is de vraag of ik en mensen om me heen hun pensioen überhaupt wel zullen halen. In een periode van twee jaar verloor ik tien goede vrienden en bekenden. Allemaal met hun dromen over wat ze gingen doen als ze gepensioneerd zouden zijn. Die tijd brak helaas niet meer aan. 

Bosjes mensen ken ik die haast naar hun pensioen zijn toe gekropen. Let wel, naar een leeftijd van 55, 63 of 65 jaar. Een paar maanden na hun afscheid van het werk begon het gekwakkel met hun gezondheid en werden hun dromen aardig ingeperkt.

Hoe de regeltjes en voorwaarden over een paar jaar zijn? Het verandert zonder slag of stoot en buiten je om. Kortom, volop onzekerheid over het pensioen dat door anderen, hogere machten?, wordt bepaald. Wie weet is er helemaal niets meer uit te keren. Dan moet je eigenlijk nu toch al wel eens creatief gaan zitten nadenken over wat dan…. Of misschien had je dat zelfs al veel eerder moeten doen.

En natuurlijk geldt ook hier, ik schreef er in een eerder blog al over, als je met plezier bezig bent met de dingen die je doet en je krijgt er ook nog eens naar jouw tevredenheid voor betaald… waarom dan niet. ‘Werk’ lekker door. Een groot voorbeeld heb ik daarbij aan mijn vader.

Je kunt er op inzetten om je dromen te gaan leven met je pensioen. Vast staat dat je langer door moet. De vraag is dan hoe gezond je nog bent om je dromen te verwezenlijken. Het genieten van je pensioen komt immers steeds verder in de laatste fase van je leven te liggen. Je body veroudert, je wordt gewoon ouder papa, geef het maar toe. Je kunt nog wel enorm veel willen maar of dat ook allemaal dan nog lukt waag ik te betwijfelen.

En weer die vraag wie er eigenlijk bepaalt dat je langer door moet en welke zekerheden (of juist onzekerheden) je dan ‘mist’. JIJ bent er toch ook nog die iets te beslissen heeft. En ja, ik begrijp dat je dit soort stappen niet maar even zo zet. Je onzekere 'zekerheden' laat je niet zo maar los en ik heb wellicht ook heel gemakkelijk praten zullen velen denken en/of zeggen.

Ga in ieder geval al eens (al is het maar even) eerder met ‘pensioen’. Kies, nu je naar ik hoop gezond bent, om in te zetten op het leven van die droom. Als is het maar als een sabbatical dat je afspreekt met je werkgever. Wie weet wat zo’n sabbatical uiteindelijk nog extra voor je in petto heeft.

In het Boeddhisme leven de mensen hier veel meer bij de dag. De past is history, the future a mystery and the present moment can be a present.

Wees creatief, denk niet in onmogelijkheden maar in uitdagingen en kansen. Passeer je generaal excuus eens één keer. Geniet (ook al is het maar vooruitlopend op) van jouw present en ga er eens een tijdje met de mensen die je dierbaar zijn tussenuit.

Steeds vaker tref ik hier mensen die daar bewust voor hebben gekozen en de stap hebben gezet. Het is even wat geregel en toch… ook die voorbereiding kan al super genieten zijn van de kansen die je jezelf geeft. Wacht niet te lang… (nu het nog kan).

Frans Captijn