Ligt het écht aan de kinderen?

Deze vakantie zijn we in Chiang Mai twee keer bij een BBQ restaurant gaan eten. We doen dat eigenlijk altijd als we hier zijn een paar keer. Gewoon leuk voor de verandering en we hebben er geen slechte ervaringen. Een foto van het interieur hierbij. Houten tafels, een klein barretje en een pool-tafel. 

Veel expats uit onze omgeving en gezinnen met kinderen op de internationale school maken er gebruik van. Een keertje voor de afwisseling géén Thais eten (en zeker ook geen fast-food) is immers ook wel eens lekker. Ik schreef er een paar weken geleden al over. 
 
Ons huis hier ligt op nog geen drie kilometer afstand van die grote internationale privéschool. Dagelijks in de ochtend en middag komt een carevaan van luxe schoolbusjes en vooral ook luxe prive auto’s kinderen van expats afzetten en nadien weer ophalen. Thaise kinderen zie je er eigenlijk niet. Het is immers een peperdure aangelegenheid daar. 

Zelf heb ik jaren geleden ook een kleine maand een schoolkind op die school gehad. Voor mij heeft die school al jaren de bijnaam: “School van verwende kinderen” gekregen.
 
Terug naar dat restaurant. Zoals gezegd zijn we er ook deze vakantie weer twee keer gaan eten. Twee keer ook hadden we er een aparte ervaring. 

Allebei de keren was het op het moment dat we er kwamen gezellig druk. Fijn en goed voor de eigenaar na een paar jaar nagenoeg leegte door de pandemie. 

Let wel, het toerisme hier is in onze ogen nog verre van terug, maar het begint weer langzaam wat aan te trekken.
 
De eerste keer dat we aankwamen waren er nog maar twee tafels vrij. Dat trof dus. Aan de andere tafels voerden bezoekers gesprekken met elkaar, ze dronken en aten wat tot...
Tot er een Chinees gezin binnen kwam. Vader, moeder, twee kinderen van een jaar of acht negen en een vriendin van de moeder. Ze gingen aan de laatste nog lege tafel achter ons zitten.
In een keer sloeg de sfeer en energie in het restaurant totaal om. De kinderen holden en gilden als dwazen door het restaurant en rolden met hun hele lichaam op enig moment over de pool-tafel en gingen er met de ballen die erop lagen gooien.

Iedereen keek. De ouders en vriendin van de kinderen die net eten van de kaart hadden besteld stoorden zich er absoluut niet aan. Zo heerlijk die vrije spelende kinderen. Ze gingen met z’n drietjes fijn in hun mobiel aan de slag terwijl de kinderen luid gillend door de tent bleven hollen en over het biljard rolden.
 
Op enig moment draaide ik me om naar de drie Chinezen. Met een lach op hun gezicht keken ze vanuit hun mobieltjes mijn kant op. Ik vroeg met een glimlach op mijn gezicht: “Zitten uw kinderen hier op de internationale school?” Trots dat ze die vraag kregen antwoordde zowel vader als moeder met een smile: “Jazeker”. De moeder stelde de vraag terug aan mij: “Zitten uw kinderen ook op die school?”
Het antwoord dat er spontaan bij mij uit schoot was: “Niet meer. Ze hebben er kort op gezeten. We hebben ze er af gehaald en naar een andere school gedaan. Het was in onze ogen daar niet goed voor hun gedrag. Ze kregen onvoldoende omgangsvormen en levensvaardigheden geleerd en werden te veel verwend.”
Als blikken konden doden. Kort daarna speelden de kinderen niet meer dan gewoon, het zijn immers kinderen, op een wat normalere manier en zonder gillen met elkaar en met speelgoed van het restaurant. Ook van de pool-tafel bleven ze af. De rust was weer wat terug en gesprekken kwamen weer aan de tafels tussen gasten op gang. De ouders heb ik niet meer gezien.
 
De tweede keer kwamen we het restaurant binnen en aan een van de tafels zaten een westerse vader en moeder met drie jonge kinderen. De jongste nog een dreumes met alleen een luier om. Nou ja, voor de temperatuur hoef je het niet te laten hier natuurlijk. Het kind liep over de bank en kroop onder de tafel rond. Ze waren met eten al een aardig eind op weg en het leek of er op de tafel een explosie had plaats gevonden. Geen punt, je bent een keertje gezellig met je kids weg en het was opzich ook nog vroeg. Namiddag, begin van de avond. Moet kunnen.
Een kwartiertje nadat wij binnen gekomen waren werd er afgerekend en vertrokken ze. Pa met de peuter in zijn pamper op de arm naar de auto en daar gingen ze.
 
De tafel werd door de eigenaar en zijn zoon opgeruimd. Een kwestie van stoffer en blik tot ze in een grote gele plas urine die onder de tafel vandaan liep stonden. Het bleek dat de peuter in het begin weldegelijk kleertjes aan had maar lekker onder de tafel aan de slag geweest was. Een ongelukje kan natuurlijk gebeuren. De ouders hadden toen maar de luier omgedaan en de rest... Dat hadden ze, "Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen...", maar gelaten voor dat wat er van geworden was. 

Wat een gedrag… zoiets doe je thuis toch ook niet?  
 
Toen ik op dat wat ik zag reageerde vertelde de eigenaar ons dat het gedrag van gasten met de dag onaangenamer en ‘normaal’ gevonden werd. En de kinderen nemen dit gedrag ook als voor lief aan zei hij want er wordt niets van gezegd. Eerder nog, er wordt om gelachen. 

En dit zijn dan meestal mensen die zich hier 'highso' voelen omdat ze wat centen te verteren hebben. Maar ja, hij moest toch zijn boterham verdienen en hier te hard tegenop treden was niet goed voor de reputatie…

Ik heb jaren in de horeca gewerkt. Ik kan het enerzijds begrijpen maar gaat je reputatie door dit soort uitspattingen dan niet aan gort? Maar wie ben ik.
 
En zijn het dan die kinderen? Kunnen die er daadwerkelijk dan iets aan doen? Is het de school, die ze gedrag moet aanleren?
Nee, natuurlijk niet. Het zijn de ouders die dat bij moeten brengen. Maar dat opvoeden zit er, met alle gevolgen die we regelmatig van ontspoorde jeugd op tv zien, niet in. 

Helaas zijn die ouders in veel gevallen te druk met zichzelf en vooral ook met het internet. Je zou immers maar iets missen of je ultieme 'geluk' niet op de sociale media met je vrienden kunnen delen. Volgens mij zouden die kinderen wel wat aandacht en sturing kunnen gebruiken om toch als kind, heel gewoon en binnen normale grenzen, te kunnen spelen, zingen, dansen of wat dan ook. Ook gewoon in een restaurant want het zijn immers kinderen. 
 
Aan normaal, kinderlijk, gedrag storen mensen zich niet. Ze genieten er juist van omdat ze als volwassene dat gedrag hebben afgeleerd. Leuk om dus weer eens te beleven. Je bent zelf immers toch ook kind geweest?

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com