Eerlijk gezegd ben ik niet zo van shopping malls maar Phatsamon moest bij haar bank een foto laten nemen en in de shopping malls hier in Thailand zijn banken elke dag open. De kantoren in de stad zijn in het weekend en op feestdagen gesloten.
Het was minder druk bij de bank dan we dachten en Phatsamon was er snel klaar. En dus was het idee om daar in een van de restaurantjes de lunch te gaan nemen. Mijn favoriete, Khao Soi, een streekgerecht uit Chiang Mai, stond bij het S&P restaurant op de kaart zag ik, dus waarom niet eens proberen. Zo gezegd zo gedaan. En eerlijk is eerlijk, het smaakte ons prima.
Aan een tafeltje naast ons zat een wat ouder (iets jonger dan ik) Thais stel. En terwijl wij op onze bestelling aan het wachten waren werd er voor die twee een Banana Royal gebracht met twee lepels. En als verliefden begonnen ze samen van dat ene ijsje te eten dat er overigens super aantrekkelijk uit zag toen het langs kwam.
Phatsamon en ik keken elkaar aan en... we bestelden er ook eentje voor de afsluiting van onze lunch.
Toen het gebracht werd moest het Thaise stel lachen. Ik zei met een lach dat zij ons in hun keuze hadden aangestoken. De vrouw, 65 jaar, bleek super goed Engels te kunnen spreken. En ik vertelde haar en haar man een ervaring vanuit het verleden hoe ijsjes aanstekelijk kunden werken.
Jaren werkte ik in de horeca en veel jaren daarvan in restaurant Chalet Het Witte Huis* op de Zeeweg in Overveen. Op de weg naar het Bloemendaalse en Zandvoortse strand. Buiten, naast de ingang in het midden van het restaurant, waren zowel links als rechts twee grote terrassen. Veel auto's en fietsers maakte er een tussenstop om op de heenweg naar het strand koffie met geweldige appeltaart met slagroom te bestellen en op hun terugweg kwam de borrel met kaas en bitterballen vaak op de proppen.
Het zou een top weekend worden met perfect strandweer. De baas had naast veel appeltaarten ook veel extra vaten bier en frisdrank in geslagen en vooral ook ijs.
En het weer werkte mee. De twee terrassen zaten nagenoeg de hele dag vol.
Ik verzorgde de gasten aan de ene kant van de ingang en een collega liep aan de andere kant. Eerlijk is eerlijk, werken daar was een leuke verdienste.
Jammer was dat er in de middag geen ijsje werd verkocht en daar baalde de baas een beetje van.
Op enig moment kwam ik in de keuken en stond er een fantastisch aantrekkelijke sorbet klaar. Hij vroeg me om het even naar het terras 'van mijn collega' te brengen maar was het tafelnummer even vergeten. Prima, geen punt.
Ik met die ene sorbet op het dienblad tafeltje na tafeltje af om te vragen of ze deze sorbet besteld hadden. "Nee, wij niet maar zet hem hier maar neer" was het antwoord dat ik me nog steeds weet te herinneren.
Binnen een half uur was alle ijs verkocht en op de twee terrassen stonden overal nog lege sorbet glazen. IJs te weinig.
Ze moesten erg lachen. Een herkenbaar verhaal want zo werkt het immers. Een goeie manier van marketing.
En ook in letterlijke zin was ineens het ijs gebroken en kwamen van hun kant spontane en super leuke (levens) verhalen en ervaringen.
Zij had jaren in Australie met haar man gewoond en daar ook hard gewerkt en goed verdiend. Helaas was haar man daar overleden en hoewel ze er veel fijne vriendschappen had opgebouwd, had ze vijf jaar geleden toch besloten om naar haar geboortegrond, Surin, in Thailand terug te gaan. Een paar jaar geleden had ze haar nieuwe Thaise wat jongere partner ontmoet. Ze wonen super gelukkig samen. En zo kwamen er over en weer veel verhalen los en boven.
We spraken in het Engels en in het Thais lang met elkaar. Het werd een super leuke en interessante middag die ook veel energie en lachen met elkaar opleverde. Totaal 'wildvreemde' mensen die we nog nooit eerder hadden gezien.
En vorige week... jawel, toen trof ik hem bij toeval in zijn werk hier weer.
Voor mij zijn dit van die gouden waardevolle ontmoetingen en gesprekken. En dat... aangestoken door een Banana Royal.
*): Vanmorgen kwam ik er achter dat het pand van restaurant Het Witte Huis nog steeds op dezelfde plek aanwezig is. Het heet nu paviljoen Het Witte Huis / De Hemelse Pannekoek en ziet er, hoewel keurig netjes aangepast aan deze tijd, van buiten en van binnen voor mij nog steeds heel herkenbaar uit. Hartstikke leuk.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten