Een spontaan en super leuk contact aangestoken door een Banana Royal

Bij de shopping mall hier in Surin gingen we in het S&P restaurant op een zondagmiddag voor een lunch. 

Eerlijk gezegd ben ik niet zo van shopping malls maar Phatsamon moest bij haar bank een foto laten nemen en in de shopping malls hier in Thailand zijn banken elke dag open. De kantoren in de stad zijn in het weekend en op feestdagen gesloten.  

Het was minder druk bij de bank dan we dachten en Phatsamon was er snel klaar. En dus was het idee om daar in een van de restaurantjes de lunch te gaan nemen. Mijn favoriete, Khao Soi, een streekgerecht uit Chiang Mai, stond bij het S&P restaurant op de kaart zag ik, dus waarom niet eens proberen. Zo gezegd zo gedaan. En eerlijk is eerlijk, het smaakte ons prima. 

Aan een tafeltje naast ons zat een wat ouder (iets jonger dan ik) Thais stel. En terwijl wij op onze bestelling aan het wachten waren werd er voor die twee een Banana Royal gebracht met twee lepels. En als verliefden begonnen ze samen van dat ene ijsje te eten dat er overigens super aantrekkelijk uit zag toen het langs kwam.

Phatsamon en ik keken elkaar aan en... we bestelden er ook eentje voor de afsluiting van onze lunch. 

Toen het gebracht werd moest het Thaise stel lachen. Ik zei met een lach dat zij ons in hun keuze hadden aangestoken. De vrouw, 65 jaar, bleek super goed Engels te kunnen spreken. En ik vertelde haar en haar man een ervaring vanuit het verleden hoe ijsjes aanstekelijk kunden werken. 

Jaren werkte ik in de horeca en veel jaren daarvan in restaurant Chalet Het Witte Huis* op de Zeeweg in Overveen. Op de weg naar het Bloemendaalse en Zandvoortse strand. Buiten, naast de ingang in het midden van het restaurant, waren zowel links als rechts twee grote terrassen. Veel auto's en fietsers maakte er een tussenstop om op de heenweg naar het strand koffie met geweldige appeltaart met slagroom te bestellen en op hun terugweg kwam de borrel met kaas en bitterballen vaak op de proppen.  

Het zou een top weekend worden met perfect strandweer. De baas had naast veel appeltaarten ook veel extra vaten bier en frisdrank in geslagen en vooral ook ijs.  

En het weer werkte mee. De twee terrassen zaten nagenoeg de hele dag vol.

Ik verzorgde de gasten aan de ene kant van de ingang en een collega liep aan de andere kant. Eerlijk is eerlijk, werken daar was een leuke verdienste.

Jammer was dat er in de middag geen ijsje werd verkocht en daar baalde de baas een beetje van. 

Op enig moment kwam ik in de keuken en stond er een fantastisch aantrekkelijke sorbet klaar. Hij vroeg me om het even naar het terras 'van mijn collega' te brengen maar was het tafelnummer even vergeten. Prima, geen punt. 

Ik met die ene sorbet op het dienblad tafeltje na tafeltje af om te vragen of ze deze sorbet besteld hadden. "Nee, wij niet maar zet hem hier maar neer" was het antwoord dat ik me nog steeds weet te herinneren. 

Binnen een half uur was alle ijs verkocht en op de twee terrassen stonden overal nog lege sorbet glazen. IJs te weinig. 

Ze moesten erg lachen. Een herkenbaar verhaal want zo werkt het immers. Een goeie manier van marketing. 

En ook in letterlijke zin was ineens het ijs gebroken en kwamen van hun kant spontane en super leuke (levens) verhalen en ervaringen. 

Zij had jaren in Australie met haar man gewoond en daar ook hard gewerkt en goed verdiend. Helaas was haar man daar overleden en hoewel ze er veel fijne vriendschappen had opgebouwd, had ze vijf jaar geleden toch besloten om naar haar geboortegrond, Surin, in Thailand terug te gaan. Een paar jaar geleden had ze haar nieuwe Thaise wat jongere partner ontmoet. Ze wonen super gelukkig samen. En zo kwamen er over en weer veel verhalen los en boven. 

We spraken in het Engels en in het Thais lang met elkaar. Het werd een super leuke en interessante middag die ook veel energie en lachen met elkaar opleverde. Totaal 'wildvreemde' mensen die we nog nooit eerder hadden gezien. 

En vorige week... jawel, toen trof ik hem bij toeval in zijn werk hier weer. 

Voor mij zijn dit van die gouden waardevolle ontmoetingen en gesprekken. En dat... aangestoken door een Banana Royal.  

*): Vanmorgen kwam ik er achter dat het pand van restaurant Het Witte Huis nog steeds op dezelfde plek aanwezig is. Het heet nu paviljoen Het Witte Huis / De Hemelse Pannekoek en ziet er, hoewel keurig netjes aangepast aan deze tijd, van buiten en van binnen voor mij nog steeds heel herkenbaar uit. Hartstikke leuk.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Het is niet alleen wat maar vooral hoe je iets voorgeschoteld krijgt.

Iets dat ik in de horeca al snel leerde en ook van huis uit mee kreeg. Iets moet toch ook 'een beetje smoel' hebben om het aantrekkelijk te maken.
 
Afgelopen week heb ik het Amerikaanse debat tussen de presidentskandidaten voor de komende verkiezingen daar bekeken. Let wel, ik heb onvoldoende verstand van buitenlandse politiek. In de Nederlandse ben ik door persoonlijke ervaringen helaas te veel gekleurd en raak ik soms allergisch van de onderliggende spelletjes die vaak gespeeld werden en worden.
 
Ik keek het Amerikaanse Presidential Debate dan ook meer, vanuit mijn amateur toneel achtergrond,  als toeschouwer in een theater.
En vanuit die optiek zag je tussen de twee kandidaten hele duidelijke verschillen. Ik kon me ook goed vinden in de opvattingen van de nabeschouwingen door diverse televisiezenders.
 
Voor mij prevaleert voor een leider iemand die naast kwaliteiten en een mate van zelfingenomenheid en charisma, primair opkomt voor het algemeen belang. Het algemeen belang van de mensen en, in dit geval, het land. Verbinding met, interesse in, en interactie (al zeker in een democratie) met en binnen die zaken zijn daarbij essentieel. En voor mij, van huis uit mee gekregen, werkt een natuurlijke lach en soms ook humor in die processen ontwapenend. Het geeft verbinding en laat ook nog eens zien dat je een normaal mens tussen de mensen bent. Prettig in omgang.
Je weet vooraf, of kan in ieder geval begrijpen, dat iedereen tevreden weten te stellen in zo'n functie zeker weten nooit lukt. 
 
Bij toeval zag ik vanmorgen ook een aantal nabeschouwingen van de russische staats televisie. Een van die twee Amerikaanse kandidaten werd daar nagenoeg uitsluitend weg gezet als niet kababel. Dat werd ondersteund met foto's waarop die kandidaat spontaan, vaak gierend van de lach, uit verschillende situaties wordt getoond. Geen leidinggevende kwaliteiten voor een president en duidelijk de verliezer van het debat.

Het meeste commentaar stond, en dat staat iedereen natuurlijk vrij, haaks op de ervaringen die ik tijdens dezelfde theatershow die ik afgelopen week op tv zag had opgedaan.
 
Ik dacht er over hoe dat toch allemaal kon en of mensen met een klein beetje ontwikkeling dit allemaal geloven. En ook dat geldt natuurlijk voor twee kanten. De zogenoemde 'zwevende kiezers' in Amerika zijn immers als je de berichten mag geloven niet over een streep getrokken.
 
Had ik het dan verkeerd waargenomen? Ben ik (ook) teveel geindoctrineerd door de media? Of zouden die mensen misschien niet gevoeld en anders gekeken hebben dan ik?
 
Zeker weten dat verschillende culturen, waarden en overtuigingen een rol daarbij spelen. En wie weet wat en hoe er aan beide kanten wel of niet in de  vrijheid van journalistiek over gepubliceerd mag worden.
 
In ieder geval bleek mij dat het stereotype politieke leider die onkreukbaar en zonder enige emotie met een soort van 'stalen smoel' naar buiten op treedt nog steeds kennelijk diepgeworteld in culturen aanwezig is.
Persoonlijk vraag ik me af of dat niet alleen nog van deze tijd is maar ook of dat wel toekomst gericht is daar waar politiek en leidinggeven toch om mensen draait. 
 
Van mijn moeder weet ik dat ze dit soort rollen ook niet kon spelen en haar regiseurs wisten daarvan. Het paste totaal niet bij haar en het werd te veel forceren waarbij haar warme persoonlijkheid die rol in duigen gooide. Dat gebeurde dan doordat ze spontaan in lachen uitbarstte als ze zichzelf zo zo zag spelen.

En is een van de lessen en eigenlijk ook leefregels van het boeddhisme juist ook niet die lach? Ook die Boeddha is slechts een mens, verbinder, en fanastische leraar en leider. En paus Franciscus bijvoorbeeld kan er ook wat van.

Humor is juist prima als ontspanning wat niets af doet van de leer... Het verbindt juist. 
 
De (sociale) media hebben grote beinvloedingskracht. Je moet je koppie er dus zelf toch altijd even goed bij houden. 

En zo kom ik weer terug bij die horeca. Het is niet alleen wat, maar vooral hoe je eenzelfde gerecht voorgeschoteld krijgt.
 
Het smaakt naar meer of naar minder...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Credits foto's: 
Lachende monnik: Ksenila Chunaeva
Paus Franciscus: Bohumil Petrik/CNA

Ligt het écht aan de kinderen?

Deze vakantie zijn we in Chiang Mai twee keer bij een BBQ restaurant gaan eten. We doen dat eigenlijk altijd als we hier zijn een paar keer. Gewoon leuk voor de verandering en we hebben er geen slechte ervaringen. Een foto van het interieur hierbij. Houten tafels, een klein barretje en een pool-tafel. 

Veel expats uit onze omgeving en gezinnen met kinderen op de internationale school maken er gebruik van. Een keertje voor de afwisseling géén Thais eten (en zeker ook geen fast-food) is immers ook wel eens lekker. Ik schreef er een paar weken geleden al over. 
 
Ons huis hier ligt op nog geen drie kilometer afstand van die grote internationale privéschool. Dagelijks in de ochtend en middag komt een carevaan van luxe schoolbusjes en vooral ook luxe prive auto’s kinderen van expats afzetten en nadien weer ophalen. Thaise kinderen zie je er eigenlijk niet. Het is immers een peperdure aangelegenheid daar. 

Zelf heb ik jaren geleden ook een kleine maand een schoolkind op die school gehad. Voor mij heeft die school al jaren de bijnaam: “School van verwende kinderen” gekregen.
 
Terug naar dat restaurant. Zoals gezegd zijn we er ook deze vakantie weer twee keer gaan eten. Twee keer ook hadden we er een aparte ervaring. 

Allebei de keren was het op het moment dat we er kwamen gezellig druk. Fijn en goed voor de eigenaar na een paar jaar nagenoeg leegte door de pandemie. 

Let wel, het toerisme hier is in onze ogen nog verre van terug, maar het begint weer langzaam wat aan te trekken.
 
De eerste keer dat we aankwamen waren er nog maar twee tafels vrij. Dat trof dus. Aan de andere tafels voerden bezoekers gesprekken met elkaar, ze dronken en aten wat tot...
Tot er een Chinees gezin binnen kwam. Vader, moeder, twee kinderen van een jaar of acht negen en een vriendin van de moeder. Ze gingen aan de laatste nog lege tafel achter ons zitten.
In een keer sloeg de sfeer en energie in het restaurant totaal om. De kinderen holden en gilden als dwazen door het restaurant en rolden met hun hele lichaam op enig moment over de pool-tafel en gingen er met de ballen die erop lagen gooien.

Iedereen keek. De ouders en vriendin van de kinderen die net eten van de kaart hadden besteld stoorden zich er absoluut niet aan. Zo heerlijk die vrije spelende kinderen. Ze gingen met z’n drietjes fijn in hun mobiel aan de slag terwijl de kinderen luid gillend door de tent bleven hollen en over het biljard rolden.
 
Op enig moment draaide ik me om naar de drie Chinezen. Met een lach op hun gezicht keken ze vanuit hun mobieltjes mijn kant op. Ik vroeg met een glimlach op mijn gezicht: “Zitten uw kinderen hier op de internationale school?” Trots dat ze die vraag kregen antwoordde zowel vader als moeder met een smile: “Jazeker”. De moeder stelde de vraag terug aan mij: “Zitten uw kinderen ook op die school?”
Het antwoord dat er spontaan bij mij uit schoot was: “Niet meer. Ze hebben er kort op gezeten. We hebben ze er af gehaald en naar een andere school gedaan. Het was in onze ogen daar niet goed voor hun gedrag. Ze kregen onvoldoende omgangsvormen en levensvaardigheden geleerd en werden te veel verwend.”
Als blikken konden doden. Kort daarna speelden de kinderen niet meer dan gewoon, het zijn immers kinderen, op een wat normalere manier en zonder gillen met elkaar en met speelgoed van het restaurant. Ook van de pool-tafel bleven ze af. De rust was weer wat terug en gesprekken kwamen weer aan de tafels tussen gasten op gang. De ouders heb ik niet meer gezien.
 
De tweede keer kwamen we het restaurant binnen en aan een van de tafels zaten een westerse vader en moeder met drie jonge kinderen. De jongste nog een dreumes met alleen een luier om. Nou ja, voor de temperatuur hoef je het niet te laten hier natuurlijk. Het kind liep over de bank en kroop onder de tafel rond. Ze waren met eten al een aardig eind op weg en het leek of er op de tafel een explosie had plaats gevonden. Geen punt, je bent een keertje gezellig met je kids weg en het was opzich ook nog vroeg. Namiddag, begin van de avond. Moet kunnen.
Een kwartiertje nadat wij binnen gekomen waren werd er afgerekend en vertrokken ze. Pa met de peuter in zijn pamper op de arm naar de auto en daar gingen ze.
 
De tafel werd door de eigenaar en zijn zoon opgeruimd. Een kwestie van stoffer en blik tot ze in een grote gele plas urine die onder de tafel vandaan liep stonden. Het bleek dat de peuter in het begin weldegelijk kleertjes aan had maar lekker onder de tafel aan de slag geweest was. Een ongelukje kan natuurlijk gebeuren. De ouders hadden toen maar de luier omgedaan en de rest... Dat hadden ze, "Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen...", maar gelaten voor dat wat er van geworden was. 

Wat een gedrag… zoiets doe je thuis toch ook niet?  
 
Toen ik op dat wat ik zag reageerde vertelde de eigenaar ons dat het gedrag van gasten met de dag onaangenamer en ‘normaal’ gevonden werd. En de kinderen nemen dit gedrag ook als voor lief aan zei hij want er wordt niets van gezegd. Eerder nog, er wordt om gelachen. 

En dit zijn dan meestal mensen die zich hier 'highso' voelen omdat ze wat centen te verteren hebben. Maar ja, hij moest toch zijn boterham verdienen en hier te hard tegenop treden was niet goed voor de reputatie…

Ik heb jaren in de horeca gewerkt. Ik kan het enerzijds begrijpen maar gaat je reputatie door dit soort uitspattingen dan niet aan gort? Maar wie ben ik.
 
En zijn het dan die kinderen? Kunnen die er daadwerkelijk dan iets aan doen? Is het de school, die ze gedrag moet aanleren?
Nee, natuurlijk niet. Het zijn de ouders die dat bij moeten brengen. Maar dat opvoeden zit er, met alle gevolgen die we regelmatig van ontspoorde jeugd op tv zien, niet in. 

Helaas zijn die ouders in veel gevallen te druk met zichzelf en vooral ook met het internet. Je zou immers maar iets missen of je ultieme 'geluk' niet op de sociale media met je vrienden kunnen delen. Volgens mij zouden die kinderen wel wat aandacht en sturing kunnen gebruiken om toch als kind, heel gewoon en binnen normale grenzen, te kunnen spelen, zingen, dansen of wat dan ook. Ook gewoon in een restaurant want het zijn immers kinderen. 
 
Aan normaal, kinderlijk, gedrag storen mensen zich niet. Ze genieten er juist van omdat ze als volwassene dat gedrag hebben afgeleerd. Leuk om dus weer eens te beleven. Je bent zelf immers toch ook kind geweest?

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com