Ik ken er al een aardig aantal van dichtbij en mijn laatste ervaring van een aantal dagen geleden gaf voor mij de doorslag. Ik geloof het. 'Aliens' rukken op.
Wat die ervaring dan was? Ik kwam er eentje tegen in het restaurantje waar we 'savonds regelmatig zijn. Tegen zijn zin in verplicht meegenomen door zijn ouders. Super dun. Een nieuw t-shirt omdat de ouders wilden dat hij er toch netjes uit zou zien deze bijzondere familieavond. Verslaafd aan 'i-phone-blowen' wat zijn ouders volgens mij verboden hadden bij de ontmoeting die ze die avond geregeld hadden. Het resultaat was dat de verslaafde jonge man regelmatig weg holde om toch contact te houden met 'het ruimteschip' (noem ik het maar even. Het World Wide Web). Om daarna weer totaal ongeinteresseerd en met een gezicht standje treurnis, weer 'gezellig' en zonder enige interactie aan te schuiven. Apart om gade te slaan.
Aliens, 'buitenaardse wezens' die uiterlijk op een mens lijken.
Zoals ik ze ken, eigenlijk meestal super slim en, althans naar mensen in deze wereld, totaal contactgestoord. Een soort van robots. Snelle schakers. Ze komen liever niet buiten of in het licht. De grot of het hol is the place to be.
In hun verschijning, als je ze dus al buiten hun grot ziet, komen ze wat schuw soms angstig over. Ze zijn vaak super dun. Een soort van anorexia. Een enkeling gewoonweg vet omdat hij/zij zich uit verveling tijdens de dagelijkse overuren aan contact met 'het ruimteschip', tegoed doet aan chips of fast-food.
Wat is er in vredesnaam in deze wereld aan de gang? De gedachte kwam in mij op dat in een (wederom) toekomstige oorlog helemaal geen dure vernietigingswapens meer nodig zijn. Het is slechts de stekker er uit trekken en de boel ligt plat en dit soort mensen sterven. Totale afhankelijkheid van het 'ruimteschip' en geen enkele zelfredzaamheid.
Ik zei al, ze zijn meestal super slim (hoogbegaafd) en hebben onze wereld dus weldegelijk heel veel te bieden. Jammer dat we daar geen of tenminste onvoldoende gebruik van maken.
Ze missen, in mijn ogen, een doel in hun leven en kennen hun levensmissie allerminst. Dit soort mensen zouden juist uitgedaagd moeten worden om hun set aan toptalenten te delen en eens te gaan leven in plaats van in hun grotten weg te kwijnen. In een kort interview (Met de Oostenrijker Viktor Frankl) hoorde ik dat het zelfmoord cijfer van deze groep, ik noem ze Aliens, heel hoog is.
Helaas, ouders en docenten hebben er geen grip op. Ze zijn te druk met andere dingen of weten niet er mee om te gaan. Intermenselijke face-to-face interactie ontbreekt en is ook nooit aangeleerd. De oprechte aandacht en begrip die ze krijgen is nihil en als die er al is, is die vaak negatief.
Aandacht voor kinderen? Steeds minder.
Onlangs zag ik bij de Makro een jonge moeder met haar kind /liefdesbaby en een vriendin. Het kind in de winkelwagen blerend. Nou, maar een flesje met melk geven dan en een stuk chocolade. Dat werd snel uit de winkelwagen weggeslingerd. Moeder zuchtend naar de vriendin dat ze het ook niet meer wist en jawel, daar kwam hij, de mobiele Nanny. Mobieltje in de winkelwagen en opgelost. Hoe makkelijk kan het niet zijn?
En het is hier met bosjes, en natuurlijk niet alleen hier. Aandacht en tijd voor kinderen is er nauwelijks. Waarom ben je in vredesnaam dan aan die 'liefdesbabies' begonnen vraag ik me soms af. En wat een toekomst schuif je hen toe?
Zomaar wat overwegingen door een ontmoeting op een doordeweekste avond bij ons met alweer een Alien.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten