Vorige maand woonde ik inmiddels alweer elf jaar in Thailand. In die tijd heb ik aardig wat gezien en aardig wat geleerd. Ook over de cultuur en vooral ook over het Boeddhisme. Dat Boeddhisme, als bron, was een aardige openbaring. Een filosofie om bewuster en vanuit een diepere beleving te leven. Het leverde en levert me heel veel inzichten op. Veel van die inzichten mocht ik al ervaren en ook delen. Zeker in de periode dat ik op het voormalige gezondheidsresort hier in Chiang Mai werkte. Ik kijk er naar uit om in de toekomst, op onze nieuwe plek in Surin, opnieuw die inzichten met onze bezoekers te mogen delen.
Sinds ik voornamelijk op het platteland in Surin woon en de uitvoering en het uitdragen van die fantastische levensfilosofie zie heb ik juist daar een andere kijk op gekregen. In mijn ogen wordt het te hoog verheven en wordt er door velen vroom en met de nodige arrogantie stevig aan verdiend. En dat terwijl de basis juist ondermeer draait om tevredenheid met dat wat je hebt en afstand van materialisme. Helaas zijn in de media steeds vaker de uitwassen van die uitvoering te vinden en het is slechts het topje van de ijsberg. Eigenlijk te triest voor woorden omdat de basis juist zoveel goeds biedt.
Zeker de oudere generatie is het boeddhisme met de paplepel ingegeven. Het doen van 'Tambun' (de verdienste van weggeven) als onderdeel bijvoorbeeld is een activiteit die er aan bijdraagt om goed Karma te verzamelen voor een beter volgend leven zo is de gedachte en leer. En van die Tambun wordt in de praktijk door ontvangende partijen vaak ook pittig misbruik van gemaakt. Ik zie het van wel heel nabij bij de moeder en haar vrienden en vriendinnen van mijn partner.
Het lijkt een gemakkelijke manier van geld verdienen. En juist dat staat me tegen. Mensen die weinig hebben en daarvan nog een groot deel weg geven, met hoop op een betere toekomst, waar anderen zich aan verrijken. Moeilijk het anders te zien en zeker iets dat niet hardop gezegd mag worden en al zeker niet tegen die oudere generatie. Zelf ben ik er een beetje klaar mee.
Een voorbeeld dat overigens voor mij afgelopen zaterdag nog meer roet in het eten gooide bij deze ervaring.
Anderhalve week geleden werden we door een Duitse kennis en zijn Thaise vrouw uitgenodigd om die dag met hen mee te doen met een Tambun event in de tempel van ons buurdorp hier in Chiang Mai.
We gingen afgelopen vrijdagmiddag met z'n viertjes naar de grote markt om verse spullen te kopen. Een pickuptruck aardig vol met vers fruit en andere lekkernijen. Het werd in ongeveer twee honderd porties in zakjes verdeeld. En wij waren niet de enigen. Er stonden zo'n honderd tafels klaar van mensen die dit ook op hun manier deden en natuurlijk de bekende bananenboom en schatkist waarin je de envelop met tempeldonatie kon prikken. Dat wordt dan weer gebruikt voor nog weer een tempelgebouw of boeddha beeld erbij.
We waren er erg vroeg die zaterdag om de spullen klaar te maken. Monniken in opleiding die in hun mobiel hingen (iets dat, vind ik, niet hoort maar het is 'nieuw normaal' ofzo...) en geen acht sloegen op de bezoekers en zich te lui voelden om een handje te helpen. Vlak na ons arriveerden ook de mensen voor de andere tafels. Werkelijk stapels met verschillend eten en drinken tot de ijscoman (of liever gezegd vrouw) die klaar ging staan om gratis ijsjes te scheppen voor die mensen die nu niet zo heel vaak zich een ijsje konden permiteren (dat was immers het uitgangspunt). De bananenboom en schatkist werden inmiddels ook voller en voller en ook meer monikken van buurtempels arriveerden en gingen een grote hal in waar ook later een rijkelijke lunch voor ze werd geserveerd.
Na boeddhistische gebeden en chanten zouden de tafels door de monniken gezegend worden en zou het 'startsignaal' voor het eten uitdelen beginnen.
Helaas... Het werd ineens 'Ikke', 'Ikke', 'Ikke' dat de klok sloeg. Op het signaal werd door de menigte niet meer op gewacht hoewel de hoofdmonnik het tij nog probeerde te keren.
Als raven kwamen er mensen, volwassenen en kinderen, met grote tassen die in een mum van tijd met twee tot drie tegelijk alles van de tafels weggraaiden.
Binnen een tijdsbestek van vier tot vijf minuten was werkelijk alles, in mijn ogen, gewoon gejat en absoluut niet door mensen die het nodig hadden. We konden helemaal niets weggeven. Het was graaien wat de klok sloeg omdat het gratis was.
Mijn vriendin merkte, in het Thais, op dat het leek of er hongerige demonen met grijparmen uit de hemel kwamen en dat dit negatief Karma verzamelen was. Iets dat door een aantal Thaien, hoewel nog steeds met een glimlach, niet echt werd gewaardeerd. En toch... het was gewoon zo.
Voor mij was dit de druppel. Het is over en uit wat mij betreft in relatie tot tempels en monniken.
Nee, natuurlijk niet dat geven. Dat doe ik echter alleen nog rechtstreeks aan mensen, dieren en situaties die dat in mijn ogen echt nodig hebben. Die zijn er immers meer dan genoeg.
Komende week gaan we naar een hondenopvang. 40 kg 'Tambun' (hondenvoer dit keer) hebben we daarvoor inmiddels al hier in huis. Dat voelt stukken beter dan dit negatieve Karma graaien dat we afgelopen zaterdag hebben mee gemaakt.
P.s.: In mijn blog van 7 juli aanstaande zal ik er over vertellen.
Ik kan het helaas niet mooier vertellen en nogmaals, dat Boeddhisme blijft als basis gigantisch waardevolle inzichten bieden en daar draait het uiteindelijk echt om. Iets waarvan ik hoop nog heel veel te kunnen oppakken.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Ik zie het helemaal voor me, dat gegraai en gepik van alles wat bestemd was voor de minder bedeelden, schandalig gewoon! Het doet me denken aan een restaurant in een hotel met eten in buffetvorm. De Russen (ik zal ze niet allemaal over één kam scheren) schijnen de gewoonte te hebben om hun borden vol te laden met eten, zodat degenen die wat later aan tafel schuiven niets meer te pakken hebben dan de hond in de pot.......Egoïsme ten top......
BeantwoordenVerwijderen