En ik mag nog blij zijn dat ik niet op de 'sociale' media ben omdat het me dan volgens mij nog veel vaker zou overkomen. Ik zie het zelfde fenomeen bij mijn vriendin en hoor het van diverse mensen die daar lid van zijn met hun grote aantalen Facebook, Twitter en Linkedin "vrienden".
Het verloopt ongeveer zo:
Hallo Frans,
Herinner je je mij nog? Ik volgde een programma bij je op het resort en moet daar nog vaak aan terug denken. Ik heb er enorm veel profijt van gehad. Je hebt iets positiefs bij me/ons losgemaakt... bla, bla, bla, wollig verhaal.
Hoe gaat het met jou? Ben je nog steeds actief in.... etc. etc. We zijn erg benieuwd.
En dan altijd in de laatste alinea komt boven drijven waarom hij/zij of ze je echt benaderen. De zogenaamde 'hamvraag' of je iets voor ze kunt betekenen omdat ze met dit probleem, deze situatie, het plan voor een nieuwe reis of wat dan ook in gedachten zitten. Inmiddels zelfs aangevuld met adviezen over bouwen.
En ja, het maakt me blij als mensen zich mij nog kunnen herinneren en het voelt op zich ook goed als ze je om iets vragen zodat ze wellicht een inzicht krijgen waarmee ze vooruit kunnen.
Een beetje vereerd en trots (dombo die ik ben) geef ik altijd antwoord en meestal kost me dat aardig wat tijd en ook uitzoekwerk. Binnen een paar dagen een antwoord waarmee mensen verder kunnen en, daar vroegen ze immers ook om, en ook hoe het hier gaat.
En daarna...?
Je hoort meestal nooit meer wat. Nog geen dankjewel kan er af. Stank voor dank. Jammer van je tijd en inzet en in mijn ogen meer dan onbeleefd.
Afgelopen week spraken mijn vriendin en ik er over tijdens het ontbijt. Ook zij heeft heel veel ervaringen met vrienden die eigenlijk achteraf helemaal geen vrienden blijken te zijn maar alleen contact opnemen als ze je willen gebruiken. Verdere interesse is er niet.
Individualisering groeit en deze ezel zal er nooit aan wennen en nog vaak zijn hoofd stoten aan dezelfde steen.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten