Ontbijt en diner zijn voor ons de momenten van de dag om bewust te genieten van dat wat we eten, van onze omgeving en van de gesprekken met elkaar en/of met anderen. We hebben en nemen er de tijd voor.
Woensdag jl. waren we erg vroeg voor het avond eten in het kleine ‘local food’ restaurant vlak buiten ons dorp. Toen we aankwamen was er nog maar één vaste gast. De meeste mensen die er komen kennen we inmiddels. Gezellig een biertje, eten bestellen, zien hoe het met passie door de gastvrouw wordt bereid en even wachten tot het klaar is. Ondertussen een gesprek met elkaar of met anderen die er zijn. En hond Kadhow is vast van de partij en weet zich te gedragen.
Vrij snel kwamen er ook andere gasten binnen en zaten de tafeltjes, op één na, weer vol. Aan onze tafel was nog wat zitplek vrij. Drie kennissen van ons gingen er zitten om te wachten op eten dat ze hadden besteld om mee te nemen. Direct doken ze, zonder een woord te wisselen, in hun mobiel. Het voelde voor mij direct als een koude douche. Weg gezelligheid.
Ik ben ouderwets en (gelukkig) anders. Waar maak ik me druk om kun je zeggen. Toch héél normaal tegenwoordig? Voor mij dus niet. Ik vind het respectloos en het geeft aan hoe normen en waarden meer en meer vervagen of veranderen. En inderdaad, met die veranderingen ga en wil ik niet mee. Het is dus vooral ook mijn probleem en niet dat van de ander.
Na een kleine vijftien minuten was mijn oplossing eerst om de boel op te pakken en aan het nog vrije tafeltje te gaan zitten. Die voorgestelde move werd door mijn vriendin niet zo gewaardeerd. Optie twee die ik uitvoerde was dat ik mijn diner liet inpakken voor thuis. Verbaasde reacties om ons heen waarom we al zo snel naar huis gingen. Omdat ik de gezelligheid door het staren in al die mobiels mis was mijn antwoord. Waarom zou je er een mooier verhaal van maken.
Die avond, na mijn thuisdiner, kreeg ik onverwacht van mijn jongste zus een foto van een pagina uit het boek: “Het haperende brein” van Leontine Trijber toegestuurd. Ze had er die ochtend een lezing over bijgewoond in relatie tot het thema dementie en was super enthousiast over dat boek.
Ik
las op die pagina: Positieve gevoelstaal (taal die vanuit je hart komt) is een
belangrijk middel om met elkaar in contact te komen en bruggen te slaan. Het
brengt een verbinding tot stand en een warm contact van hart tot hart. Een warm
bad.
En kijk, dat is wat mij nu mij aanspreekt. Toch echt iets anders dan die koude douche van woensdagavond.
Overigens,
goed dat dit is gebeurd. Het geeft mijn eigen grenzen weer zoals ík wil leven
en probeer vanuit respect met mensen om te gaan. Ieder zijn eigen keuze. Soms
gewoon lachwekkend om te zien hoe lepels en vorken naast een mond uitkomen
omdat de mobiel aandacht krijgt.
Weg, voor mij, met die dingen op en aan tafel. En wat die vriendschap met de kennissen betreft, geen man over boord. Die is er, net als vooraf, nog steeds. We hebben gisteravond samen weer zalig gelachen.
Ja, zeg dat wel, die telefoons...
BeantwoordenVerwijderenIk erger me er ook grenzeloos aan.....