Twee weken geleden kreeg ik een mailtje van een kennis. Hij deelde een ervaring met
me dat hij tijdens een yogales de vraag gekregen had om tijdens de meditatie te
denken aan een geluksmoment van de afgelopen week of weken. Hij vertelde me dat
er helemaal niets bij hem naar boven was gekomen. Het deed hem verdriet.
Ik vertelde hem in mijn reactie dat onze omgeving en
marketing ons hebben geleerd wat geluksmomenten zouden moeten zijn. Ook ik zag jaren
geleden, in het langdurige proces van mijn burn-out, geluk totaal niet meer. Nu
weet ik dat ik er gewoonweg aan voorbij liep en er dagelijks bovenop stond.
Mijn omgeving en ik hadden het me afgeleerd om het nog te zien.
Geluk maakt onze economie niet gelukkig omdat er niet aan
verdiend kan worden. Ik ben er inmiddels achter, opbrengst van mijn herstel proces
en zeker ook door mijn leven hier in Thailand, dat er dagelijks tientallen
geluksmomenten voor het opscheppen zijn. Ik zag ze alleen niet (meer).
Om zomaar eens wat van die geluksmomenten te noemen die
soms dagelijks in mijn dag voorbij komen?
’s Ochtends wakker worden en als ik naar buiten kijk, ik
slaap met mijn gordijnen open, de schitterende dagelijks andere spiegelingen in
de wolken en de lucht waarnemen. De glimlach op het licht gebruinde gezicht van mijn vriendin. De
kwispelende staart van mijn altijd blije hond als ik beneden kom. Klaar om op
de scooter te springen om naar het bos te gaan op zoek naar nieuwe ontdekkingen zoals vanmorgen dit mooie veertje (zie foto) dat me gelukkig maakte. De opgewekte fantastische
geluiden van vogels die ontwaken, nachtgeluiden die verdwijnen en de nieuwe dag
die zich aan dient.
Of de spiegel les van een ‘gewone’ boom die me de seizoenen van het leven toont met geven en ontvangen, bloei, oogst en vooral ook noodzakelijke rust. ‘Gewoonweg’ (?) de ervaring van te kunnen zien, voelen en ademhalen. De slaperige groet van mijn buurvrouw die onze straathond en haar katten eten geeft. De zwaaiende schoolkinderen in hun busje op weg naar school. De rijstboer tot zijn knieën in de modder in het veld die zijn arm omhoog doet om naar mij en mijn hond op de scooter in de vroege ochtend te zwaaien. Zingen in de kerk. De blije reactie op een fooitje na het aftanken van mijn scooter door een jongen of meisje van het de Caltex benzine station. De deur die bij de Krungsri bank met een grote zwaai door de bewaker voor me wordt open gehouden en zijn ‘goeie dag’ met een grote smile. De man die altijd op de hoek bij het verkeerslicht voor zijn ‘malle Pietje’ winkel zit en als ik voor het verkeerslicht bij hem voor de deur moet stoppen altijd wel iets vriendelijks te melden heeft. Het bijna dagelijkse weerzien van mijn twee kids op Skype.
Een mailtje van een voormalige gast met een oprecht bedankje voor het luisteren en/of de aandacht voor hem of haar. Het wekelijkse ‘Hello my friend’ van de kippenvrouw op de markt. De voor Nederlandse begrippen ‘maffe’ en kleurrijke kleding die ik soms draag en waarin ik me mezelf voel. Gewoonweg mezelf zijn zonder me druk te maken over wat anderen (wie dan ook) misschien wel van zouden kunnen denken... ik kan nog uren door gaan. En... dat geluk kost helemaal niets weet je?
Of de spiegel les van een ‘gewone’ boom die me de seizoenen van het leven toont met geven en ontvangen, bloei, oogst en vooral ook noodzakelijke rust. ‘Gewoonweg’ (?) de ervaring van te kunnen zien, voelen en ademhalen. De slaperige groet van mijn buurvrouw die onze straathond en haar katten eten geeft. De zwaaiende schoolkinderen in hun busje op weg naar school. De rijstboer tot zijn knieën in de modder in het veld die zijn arm omhoog doet om naar mij en mijn hond op de scooter in de vroege ochtend te zwaaien. Zingen in de kerk. De blije reactie op een fooitje na het aftanken van mijn scooter door een jongen of meisje van het de Caltex benzine station. De deur die bij de Krungsri bank met een grote zwaai door de bewaker voor me wordt open gehouden en zijn ‘goeie dag’ met een grote smile. De man die altijd op de hoek bij het verkeerslicht voor zijn ‘malle Pietje’ winkel zit en als ik voor het verkeerslicht bij hem voor de deur moet stoppen altijd wel iets vriendelijks te melden heeft. Het bijna dagelijkse weerzien van mijn twee kids op Skype.
Een mailtje van een voormalige gast met een oprecht bedankje voor het luisteren en/of de aandacht voor hem of haar. Het wekelijkse ‘Hello my friend’ van de kippenvrouw op de markt. De voor Nederlandse begrippen ‘maffe’ en kleurrijke kleding die ik soms draag en waarin ik me mezelf voel. Gewoonweg mezelf zijn zonder me druk te maken over wat anderen (wie dan ook) misschien wel van zouden kunnen denken... ik kan nog uren door gaan. En... dat geluk kost helemaal niets weet je?
Open je ogen en schep dagelijks wat vaker die gratis
geluksmomenten waar je boven op staat op. Het is een kwestie van mindset.
Slecht voor de economie en zo gigantisch goed voor jezelf
en daarmee voor al die anderen met wie je om gaat.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
www.captijninsight.com
captijninsight@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten