Autonomie: Ontneem mensen hun autonomie en ze worden depressief. Terugblik op mijn leven na vijf jaar wonen in het buitenland.

Ik help een vriend in Nederland bij een cursus “Beter slapen in vijf weken” die hij aan het ontwikkelen is. Ik ervaar het als heerlijk om dingen met elkaar te delen en verdiepingsslagen in jezelf aan te gaan.

In een reactie op een dialoog over zingeving merkte hij op:

Nog een aanvulling op zingeving: de mens kent twee elementaire behoeftes:

1. Deel uitmaken van een groep

2. Aanzien binnen deze groep.

Autonomie: ontneem mensen hun autonomie en ze worden depressief.

En als ik nu na zo’n vijf jaar hier in Thailand wonen en werken eens terug kijk op mijn leven tot nu toe dan herken en erken ik meer en meer die laatste zin. Mijn autonomie. Ik omarm die autonomie meer en meer en daarmee neem ik ook meer en meer afstand en afscheid van 'groepen', laat staan van aanzien. Voor wat betreft dat laatste is dat in uiterlijke zin heel goed zichtbaar. Mijn uniform dat ik ooit droeg is aardig veranderd en ook als je ziet wat ik nog in huis heb of wat van 'mij' (overigens ook altijd maar tijdelijk) is. Geen auto meer, geen chauffeur, niet veel luxe, geen kasten vol met colbertjes, broeken, pakken en stropdassen of verschillende lederen Floris van Bommel schoenen…

Korte broeken met gaten. Slippers. Shirtjes die ik in Nederland echt nooit zou dragen omdat ze soms zelfs een beetje kapot zijn maar 'het nog doen'. Niet om geld te sparen maar omdat het niet hoeft. Ik kan en mag mezelf zijn zonder uiterlijke show of vertoon.

Wat me ook meer en meer hier in mijn leven bevalt, ik sprak er gisteren met mijn Duitse buurvrouw over, is dat gasten hier komen en gaan. En als ik daarbij naar mezelf kijk dan bevalt het me om me intens en diep voor een korte termijn te verbinden om daarna weer los te mogen en te kunnen laten. In de volle overtuiging dat het naar twee kanten toe iets heeft gebracht. Flow en groei. Ik noem het ‘Straat Universiteit van Leven’. Het 'klitten' ben ik kwijt.

Geen routine. Open staan voor wat de dag en mensen om me heen brengen. En heel misschien is het ook wel de verbinding met een nieuwe routine. Echter… onvoorspelbaar en vrij. Intens, vernieuwend, uitdagend, voldoende tijd, rust, groei, respect, verbinding vanuit gevoel, speelsheid, authenticiteit, natuur en zelfs verliefdheid/liefde.

Meer en meer vrijheid van allerhande gedachten die ooit in mijn hoofd opkwamen, van alle spelletjes die mijn geest met me uithaalde; vrijheid van zoveel structuren, vrijheid in de verbinding met de ander. Geen discipline. En als die discipline in jezelf ontbreekt, je de regelzucht in jezelf meer en meer los laat, kom je ineens in een hele andere toestand in jezelf terecht. Voor mij een ervaring van steeds meer toegangen tot inzicht. Het gebeurt gewoon. Het creëert gewoon ruimte voor nieuwe dingen die komen. Puzzelstukjes die ontbraken vindt je pardoes en vallen op hun plek. 

En als ik hier dieper naar kijk dan lukt het me denk ik ook niet meer om zonder die voortdurende voeding voor groei etc.. dit pad in goeie conditie te lopen. Leven voelt voor mij hier super vanwege korte intense contacten en vooral juist die autonomie.

Die autonomie is zo krachtig dat ik eigenlijk juist die twee genoemde elementaire behoeftes absoluut niet meer voel. In ieder geval niet meer zo voel of nog ken zoals ze ooit voor mij weldegelijk waren. 

Het liefste hoor ik gevoelsmatig eigenlijk bij geen enkele groep omdat het een aanslag kan zijn op mijn autonomie die ik juist zo aan het terug vinden ben. Wat een vreemde nieuwe ervaring…

En natuurlijk weet ik dat ik dan nog steeds bij vele groepen hoor. Zoals nog steeds Nederlander, bij de 'groep' Nederlanders in Thailand, bij de 'groep' mensen die in Mae Rim wonen etc.. Dat begrijp ik maar of ik me ook 'groepslid' voel...? Niet echt. 

Het speelt voor mij zelfs in persoonlijke relaties en naar mijn gezin. Het draait daarbij eerst in en op het alleen zijn ‘All – één’. En ik zie dat niet als egoïstisch. Holistisch gezien (lichaam, geest, emoties, spiritualiteit, en energiebalans in relatie tot je omgeving) goed in je vel zitten om er op de beste manier voor de ander te kunnen zijn. Vrijheid in verbondenheid noem ik het dan ook regelmatig. En het is meer dan geweldig om van mijn twee kinderen eigenlijk ook die spiegel terug te krijgen. Vrijheid in verbondenheid en een band vanuit een basis van respect en vertrouwen naar en in elkaar. Ik schreef daarover in relatie tot mijn dochter een tijdje geleden al eens een blog. (http://franscaptijn.blogspot.com/2017/08/leef-zonder-streven-accepteer-je-leven.html). 

Die vijf jaar, dat eerste lustrum, is voor mij een ervaring om hier maar lekker en op mijn manier hier door te leven en niet terug te gaan naar het land van mijn geboorte.

En toen ik dit naar mijn vriend met deze woorden toe stuurde reageerde hij als volgt:

Je maakt me iets duidelijk en ik snap het volledig. Hoe belangrijk voor jou autonomie is.

In de omschrijving van jouw autonomie en bij een groep horen, kwam dit in mij naar boven. Het is niet de verbinding met de groep, maar het oordelende karakter en de verplichtingen aan de groep waar jij je los van maakt. Vanuit jouw autonomie heb je geleerd te verbinden en los te laten. Zoals je dit beschrijft lijkt het op balans, zoals de balans tussen dag en nacht en de afwisseling der jaargetijden. Vanuit jouw autonomie ervaar je het ritme van het pure leven, waarin je volledig bent wie je bent en wat je van de anderen, de groep, regelmatig wellicht niet mag zijn. Het oordelende karakter en de verplichtingen aan de groep, roept weerstand bij je op.

De afstand is in figuurlijke en letterlijke zin zo groot geworden, dat hij onoverbrugbaar lijkt.

Bedenk wel dat enkele mensen hier die verbinding zoeken met jou zonder verplichtingen en oordelen. Vanuit pure liefde voor jou als mens, die de authentieke Frans, in hun hart hebben gesloten. Misschien vormen ze in zekere zin een groepje, waarbij je af en toe wel hoort zonder het oordelende karakter en de verplichtingen. 

En deze reactie raakte me, ontroerde me. De spijker op de kop. Vrijheid in verbondenheid. Wat ben ik dankbaar voor het leven dat ik hier mag en kan leven.

Frans Captijn

www.captijninsight.com 

captijninsight@gmail.com