De boodschap van Stilte

Stilte. Herken je dat tegenwoordig nog? Is er überhaupt nog ergens stilte? Kun je het nog ergens vinden? Wat brengt het je?

Werkelijk overal om ons heen is geluid. Als het al eens stil is dan maken we gewoon geluid. Stilte maakt ons dol zo lijkt wel. Wat maakt ons zo bang voor stilte? Geluid lijkt een afleiding die we nodig hebben om ons vooral niet met ons zelf te hoeven verbinden. Stilte brengt je in aanraking met de oorlog die vaak in jezelf aan de gang is. Een oorlog tussen ratio en gevoel of emotie. Een oorlog in relatie tot ervaringen uit het verleden. Een oorlog in relatie tot angst voor de toekomst.

Mijn eerste echte ervaring met stilte was toen ik een weekje in een Benedictijner klooster (Sint Benedictusberg in Vaals (NL)) verbleef. Eigenlijk, en zeker toen, een niet goed te omschrijven ervaring. Ik voelde me afgesloten en gelijktijdig maakte het me blij. Gelijk kwam ik in aanraking met diepere vragen die in mijn leven speelde. Met angst, verdriet en ook vreugde en dankbaarheid. In dat klooster daar had ik de ervaring dat mijn hand ineens door iets of iemand die ik niet kon zien werd vast gepakt terwijl ik aan het schrijven was over mijn gevoel. Mijn hand werd over genomen en begon een antwoord op te schrijven op een vraag die ik had over mijn zoon. De teksten daarvan heb ik nog steeds en de ervaring van toen heb ik beschreven in een dagboek dat ik jaren lang, na mijn scheiding, voor mijn kinderen heb bijgehouden.

Op ongeveer een uur en een kwartier rijden van de plek waar ik woon is een grot in een berg (Bua Tong Cave). Regelmatig kom ik er met gasten. Het is zeker (nog) geen toeristische trekpleister. Je kunt de grot in of (samen met monniken) onder de grot komen. Ook in deze grot kun je stilte ervaren en eerlijk is eerlijk, dat is een heel vreemd fenomeen. Zeker als je je niet (of nooit eerder) met stilte verbonden hebt gevoeld.

Stilte maakt je gehoor scherper. En niet allen je gehoor. Het is een kwestie van je hele gevoel, van je hele sensitiviteit. Van horen, voelen, proeven, kijken en ruiken. Je zintuigen gaan als het ware meer open staan. Sommige mensen noemen het een diepere verbinding met je authenticiteit.

Geluid is verworden tot een vluchten voor jezelf. Stilte brengt je in verbinding met jezelf.

Stilte is niet de afwezigheid van iets. Integendeel. Het is je gewaar zijn, je open stellen, voor alles dat voor je beschikbaar is.

Het is volkomen normaal dat je je bezig houdt met diepere vragen in je leven. Dat je op zoek bent naar antwoorden. Leven is immers een voortdurende expeditie naar groei en naar het delen van jouw uniekheid.

Het vreemde is dat we er aan gewend zijn om naar die antwoorden op persoonlijke vragen op zoek te gaan in de wereld om ons heen. En juist daarmee maakt “stilte” korte metten. Al die antwoorden, al die richtingen die je wilt vinden liggen helemaal niet in die buitenwereld. Al die antwoorden liggen in jezelf. Je hoeft ze maar te ontdekken (ont-dekken = de deksel er van afhalen omdat die antwoorden al lang in jezelf aanwezig zijn). Je hoeft niet op zoek te gaan naar antwoorden in die buitenwereld.

In relatie tot jouw uniekheid, jouw levensweg, jouw passie, heb je al lang alles in huis om dat te delen en zo te groeien zoals het optimaal voor jou bedoeld is. Omdat je je daarvan (nog) niet bewust bent probeer je te sturen. Te sturen in een richting waarvan jij denkt dat die het beste voor je is. Jouw leven heeft echter vaak iets anders voor je klaar liggen. Iets waar jij misschien nog niet aan wil maar wat later toch de beste keuze zal blijken te zijn voor jouw groei.

De boodschap van stilte is je te verbinden met jouw innerlijke bron. Ruimte te scheppen om te kunnen anticiperen in plaats van abrupt te moeten reageren. Niet te vragen maar slechts te ontvangen. Dát te ontvangen waar jij op dit moment rijp voor bent. Je over te geven aan leven in het volste vertrouwen dat je leven helemaal niet verkeerd kan gaan. Je hoeft het maar te leven …

Frans Captijn

www.captijninsight.com 

captijninsight@gmail.com