En alweer betrap ik me er op dat ik van een andere
generatie ben. Het valt me gewoon steeds meer op, hier op het resort waar ik
werk, afgelopen week in een restaurant hier in de buurt, bij de internationale
scholen hier in de buurt maar ook, - met super blije gezichten -, op de sociale
media. De zogenaamde liefdesbaby’s zullen dan wel lief zijn… en toch, ze veroorzaken ook
erg veel ongemak zo valt me op.
Meer en meer ‘nanny vormen’ zie en hoor ik verschijnen.
Peuterspeelzalen, voor- en naschoolse opvang, digitale nanny’s in de vorm van
televisie of zoals een paar dagen geleden op iPhones en tablets op tafel in het
restaurant waar ik was (kinderen van nog geen jaar), en jawel, meer en meer met
name dames van andere culturen die de zorg voor de kinderen over nemen of af
nemen. De eens zo super gewilde kinderen blijken toch voor veel mensen
regelmatig erg leven en carrière pad verstorend te zijn.
Als ik voorzichtig naar de achtergrond van het digitale
of fysieke ‘Nanny gebruik’ informeer dan heb ik inmiddels een aantal antwoorden
van mensen die als volgt antwoorden aan mij gaven:
“We hebben toch zulke fijne en lieve kinderen, maar die
hoeven toch onze carrière niet in de weg te staan?”. “Wij hebben toch ook zelf
nog een leven?”. “Het leven (ons leven) is gewoonweg duur en we willen er
eerlijk over zijn er moet wel geld voor de hypotheek en onze vakanties op tafel
komen en dat betekent er wel samen voor gaan.”. “Wij verdienen stukken meer dan
dat onze nanny kost.”. “Sorry hoor maar opvoeden is niet echt mijn ding. Nooit
geleerd.”. “Na mijn werk wil ik ook nog wel even ontspannen, ik heb ook nog een
sociaal leven en twee keer per week naar het fitnesscentrum en een keertje golf
is toch niet al te veel.”. “Weet je, we zorgen nog voor werkgelegenheid ook.”.
“Het is toch geweldig als je kinderen leren om met andere kinderen op de
kinderopvang om te gaan?”.
En meer en meer gezinnen die hier bij ons op vakantie
komen nemen dus ook hun nanny letterlijk mee. Zelfs op vakantie hebben de
ouders niet echt tijd voor verbinding met hun kinderen. De tablets en laptops
blijven hen in de greep houden. De greep op de kinderen is uitbesteed. En ach
dat kost verhoudingsgewijze een paar centen maar… dan heb je ook wat. Rust.
Niet al dat gedoe van zeurende kinderen om je heen. En als je dan even lekker
uit eten gaat met z’n allen dan zet je op tafel een leuke tekenfilm voor je
kinderen op en kun je zelf ook online nog even met de buitenwereld verbonden
blijven. Je mag immers niets missen. Er wordt immers ook op jouw antwoorden
gewacht.
Kinderen verworden meer en meer tot een product. Ouders
hebben minder en minder tijd of willen de tijd niet meer nemen om oprechte en
ware liefde te delen. Liefde wordt ‘gewoon’ en ‘eenvoudig’ uitbesteed. Kinderen kunnen veel input aan.
Wat uiteindelijk de output wordt is nog maar de vraag. En de commercie speelt
daar handig op in. Is het niet schrikbarend hoeveel reclame er speciaal voor kinderen wordt
gemaakt? Aandacht, gemis aan echte liefde en dus menselijke verbindingsenergie
speelt hierin een rol. De afweging maken tussen zelf opvoeden of opvoeding
uitbesteden, kind voor de tv zetten en/of smartphone geven is eigenlijk een
afweging die je, vanuit mijn generatie bekeken, niet zou mogen maken. En…tsja
wel lekker makkelijk, en die commercie is regelmatig ook erg aantrekkelijk
omdat je als ouder meer tijd kan besteden aan het creëren van geld. Ooit
(vooraf) stil gestaan hoeveel geld en tijd het opvoeden van een kind of
kinderen kost? Te vaak hoor ik het verhaal; “Over een paar jaar zijn mijn
kinderen de deur uit, ze kunnen dan voor zichzelf zorgen, eindelijk weer tijd
om even samen te genieten…” Wat zeg je daar eigenlijk mee???
Misschien voor mensen die nog niet aan kinderen zijn
begonnen de overweging om toch nog eens na te denken of je wel wil voldoen aan
de ‘algemeen aanvaarde norm of geaccepteerde standaard en het stramien van je
vrienden en vriendinnen. Misschien heb je het lef om eens af te wijken. De
wereld om je heen noemt het vaak egoïstisch. Een gemakkelijk label.
Er hangt meer aan vast dan je wellicht lief is en voor
mij, mocht er ooit een volgend leven op mij liggen te wachten, dan was de
ervaring van nu super maar ik sla dan liever deze verantwoordelijkheid van
kinderen op mijn schouders nemen een keer over (overigens weten mijn kinderen
hier van en heb ik ze niet minder lief). Er lopen meer dan genoeg kinderen op
deze wereld rond en om nu te gaan om mijn stamboom voort te zetten… Hoeft van
mij niet.
Wat ben ik blij om de ervaring in mijn leven te hebben
mogen hebben van ouders die er eigenlijk altijd voor me waren, die wisten en
voelden wat er in mij om ging, die mijn persoonlijke managers waren. Veiligheid
en verbinding (die onvoorwaardelijke liefde) met de paplepel in goten. De deur
stond helemaal niet altijd open. Er was niet eens een deur, zelfs geen drempel.
En die enkele oppas die wel eens kwam? Best een avontuur!
En als ik op mijn leven terug kijk… het heeft mij in mijn
beleving tot op de dag van vandaag nooit aan iets ontbroken en met kinderen
speelde je, net als hier in ons dorp nog steeds, gewoon op straat. En als je
dan onder de prut zat kwam het in niemand zijn of haar hoofd op dat je daarvan
misschien wel een enge ziekte kon krijgen. Je bouwde gewoon weerstand op.
Wat een leven in oprechte en duurzame verbinding met die
mensen die mij ooit uit liefde op deze wereld hebben gezet. Succes verzekerd?
Vanzelfsprekend! De huidige situaties…? Hoe kan het toch dat onze kinderen ons
eigenlijk nooit begrepen hebben??? We hebben ze toch zoveel gegeven…
Dank jullie wel kanjers, pap en mam, voor al die kansen die jullie mij op jullie manier gegeven hebben! Volgens mij kan daar geen enkele nanny ooit tegenop.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten