Deze idiotie heb ik jaren geleefd. Ik leerde het niet in
één management training maar in heel veel cursussen en trainingen in relatie
tot mijn vorige baan als algemeen directeur.
Stel je doelen, focus je op je doelen en geloof in
jezelf. Je kunt het. Je kunt er komen. Niets is onmogelijk. Ik holde mezelf dan
wel voorbij en was gericht op de toekomst maar dat mocht de pret allemaal niet
drukken. En jawel, ik kwam er ook nog en vraag niet hoe. Als ik was aangekomen
holde ik alweer door naar waar ik dan wel weer niet over vijf jaar zou willen
zijn. Als ik nu terug kijk ben ik blij dat ik er nog op terug kan kijken.
Afgelopen week mocht ik werken met een koppel uit
Australië. Hard werkende mensen in een eigen super goed lopend bedrijf en toch…
niet voldoende verbonden met hun daadwerkelijke passie en missie. Ze zijn op
een punt in hun leven over hoe moet het verder? De tijd raakt op. Wat gaan we
met de tweede helft van ons leven (als dat er tenminste in zit) verder doen? 7
Dagen in de week hard werken. Een grote staf van medewerkers in de
voorbereidingen en uitvoering in hun bedrijf. Altijd bereikbaar en inzetbaar
(voor het eerst eens tijd vrij genomen in tien jaar). Geen tijd meer voor
zichzelf en vaak te moe om verder te investeren in elkaar en toch nog lang niet
in en met elkaar uitgekeken. Geweldig om een tijdje samen met ze te mogen
optrekken.
Vandaag een hele vragenlijst over mijn eigen verandering
in het leven. Iemand in Nederland is over mensen die een grote verandering in
hun leven hebben gemaakt een boek aan het schrijven en ik ben er één van die
daarin naar zijn ervaringen wordt gevraagd. En ook daarin kwam het leven, of
liever gezegd niet leven, van je missie volop naar voren.
Gaande het programma met mijn Australische gasten
ontdekte de man iets fantastisch en de vrouw nam dat over. En juist daarom noem
ik het werken met onze gasten hier letterlijk ‘Street University’ (leren door
te doen). Zowel de man als de vrouw raakten hun missie en passie in het leven door
het programma zelf aan. De ontdekking van de man was dat als je je missie
daadwerkelijk durft te leven je geen doelen meer in je leven nodig hebt. Elke
dag weer bereik je in vrijheid en met energie een bestemming en je bouwt je
leven alsof je een brug bouwt terwijl je er op staat. Je laat het leven ontstaan
en geeft je er aan over.
Heeft al je tobben en het jezelf zorgen over van alles en
nog wat maken je leven ooit al verlengd? Maak je niet bezorgd over morgen.
Morgen kan wel voor zichzelf zorgen.
Als je je missie leeft laat je het meesterschap van je
uniekheid toe. Je leven komt in flow en je geeft je over aan dat wat je bereikt
en geniet anders en meer van de reis. Geen doelen meer nodig je krijgt onmens veel
meer.
En die boodschap kwam vorige week zondag ook nog eens
voorbij en mocht ik vanuit mijn eigen ervaring ook in het interview van de
schrijfster delen.
Wat een rijkdom om zo te leven. En wat dat over vijf jaar
betreft? Zeker ik had moeten weten dat het waanzin was om die vraag te leven. Mijn
achtergrond en ervaring in de rampenbestrijding en crisisbeheersing toonde mij
zeer regelmatig heel veel menselijk en dierlijk leed. Geen morgen meer. Helaas,
pindakaas.
Als voor mij de zon morgen niet meer op gaat kan ik
zeggen dat ik mijn missie heb geleefd. Wat een geluk, het was nog (net) niet te
laat. En wat de wereld om me heen er allemaal van vind en van denkt… Dat is aan
de wereld om me heen. Ik LEEF en wens zo’n leven in flow iedereen toe. Je hoeft je zogenaamde 'zekerheden' - die je overigens niet eens vast kunt blijven houden - maar los te laten, jezelf te vertrouwen en de stap te zetten. Het leven wordt een fantastisch avontuurlijke reis.
Frans Captijn
www.captijninsight.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten