De lessen van onze ‘Levensboom’

Vlak bij Villa-Asia, in de tuin van buren, staat een boom. We noemen hem de levensboom. Een aantal van de vaste Facebook, Twitter en/of LinkedIn aanhangers die Villa-Asia hebben bezocht kennen deze boom.

Als je er langs loopt dan nodigt die boom je uit om even stil te staan. Die boom heeft je iets te vertellen.  Er staat een bankje bij, nou ja bankje… het is een afgebroken tak van die boom die vermaakt is tot een stronk waarop je als verhoging kunt zitten.

En als je daar dan op zit dan komt het als vanzelf. Je hoeft maar even stil te zijn en die boom begint tegen je te spreken of brengt beelden, ideeën en herinneringen in je terug. Het gebeurt bij onze gasten steeds weer. Ik denk dat iedere ‘beetje boom’ dat overigens heeft en toch… onze boom heeft nog iets extra’s (waarover later meer). Om het te ervaren, te be-leven, moet je er alleen even de tijd voor nemen. Even net als deze boom, gewoonweg letterlijk stil staan. En weet je, het zal de omgeving wel zijn, die tijd nemen mensen hier dus ook. Door die boom aandacht te geven, besteden ze tijd aan zichzelf.

De boom toont je de kracht van ‘stil staan’.

Stil staan vinden de meeste mensen eigenlijk heel vreemd. We zijn zo enorm gewend aan het idee dat je altijd maar iets moeten doen om productief te zijn, jezelf te laten zien, je talenten te tonen, als unieke persoonlijkheid op te vallen.

Stil staan, of in dit geval op het bankje stil zitten, geeft je soms een onbehaaglijk gevoel. Je komt immers dan jezelf tegen, de stem in jezelf. Aandacht door jezelf, voor jezelf en duidelijk meer dan in de spiegel naar je buitenkant kijken. Dat voelt lang niet altijd goed en ervaar je misschien wel als eng. Die boom kan juist daarom wel eens een (fantastische) inkijkspiegel zijn. Een innerlijk reflectie moment, een levensschouw misschien wel.

Een boom ‘IS’. Hij (of zij) schaamt zich nergens voor. Duikt ook niet weg als het moeilijk wordt. Hij is er gewoon. Stevig, stabiel, in balans en ook nog eens veerkrachtig. Hij geeft zich volledig over aan de stroom die leven heet. Hij heeft eigenlijk maar twee dingen nodig. Aandacht en adem. Een boom accepteert het leven zoals het is en als het niet de juiste habitat voor hem is en hij niet tijdig wordt verplaatst dan wordt hij ziek.

En zo is het met mensen eigenlijk ook. Aandacht, adem en de juiste leef omgeving. Een omgeving met zon of juist met schaduw, met de juiste energie leveranciers, een optimale voedingsbodem en aandacht.

Bomen laten je zien dat leven een natuurlijk ritme heeft. Een voortdurend vermogen om in één continue stroom (dat heet doorgaan en veerkracht tonen) het ritme van de seizoenen te vieren. Van lente, naar zomer, naar herfst, naar winter en van winter weer naar lente.

En als je goed kijkt zit in ieder seizoen óók weer een seizoen. De lente kent de lente van de lente, de zomer van de lente, de herfst van de lente en de winter van de lente. Daarna gaat zij over in de lente van de zomer en zo voort. Steeds is er weer een nieuwe kans van opnieuw zijn maar ook van doorgaan. er steeds bij blijven en groeien. Niet bij de pakken neer zitten. Zelfs niet na een of meer mindere seizoenen. En ook dat heet in balans blijven.

Bomen laten zien dat de omgeving weldegelijk invloed heeft op hun groei. Ze hebben ruimte, een zekere vrijheid, nodig. Zonder die ruimte gaan ze elkaar beconcurreren. Ruimte ook voor licht en lucht. En de bladeren van de ene boom kunnen soms nog best eens een handje helpen om bij een stevige bui regen de ander een beetje te helpen om op de wortels van de buren water te geven. Groeien door te delen?   

Bomen geven je het ultieme voorbeeld van hoe je kunt of misschien wel moet loslaten. Geen boom die groeit heeft nog de bladen, die ooit zo van dienst en van nut waren, van jaren terug aan zich hangen. Ieder jaar opnieuw laat de boom op een natuurlijke manier los. Vruchten, zaden, bladen of naalden. Ieder blad dat valt, zie het bijvoorbeeld als een vriendschap die ophoudt te bestaan, heeft aan de basis van de steel onder zich al weer een nieuwe knop. Loslaten is immers ook weer een nieuwe geboorte. De ene deur sluit en daarmee gaat altijd ook weer een andere deur open.

En gaat er een keer iets mis met een deel van de boom, een afgebroken tak door een windvlag of blikseminslag, een aanrijding door een auto die uit de bocht vloog… heel vaak overleeft de boom deze schade. Zonder te klagen neemt de boom tijd voor herstel. En heel vaak blijkt dat juist op die plekken van schade enorm veel mooie alternatieve patronen van takken of plekken van schade herstel ontstaan. En ja, die blijven (lang niet altijd lelijk overigens) zichtbaar.

Door bomen bij elkaar zie je een bos. Dat is er samen voor staan, er samen zijn, het leven vieren.

‘Onze’ speciale levensboom heeft nog iets extra’s. Hij raakt je nog op andere manieren. In het donker, met het licht van de schijnwerper er op, krijgt hij iets mysterieus. Met zijn speelse uiterlijk en de schommel en het klimtouw nodigt hij ‘het speelse kind’ dat iedereen nog steeds in zich heeft uit. Mensen gaan hier weer op die schommel zitten en geven dat innerlijke kind weer even aandacht. En overdag op die schommel naar de vormen van de wolken kijken. Wat een ontdekkingen en genot.

Wie stoort zich er aan? Ook dit heet immers LEVEN.

Ontdek de kracht van stil staan. Ontdek de lessen van heel veel levensbomen om je heen.

Frans Captijn