Waar doe je het allemaal voor?

Vorige week reed ik met onze Thaise hond, Kadhow, op de scooter over een prachtige weg richting een van de vele watervallen hier. Onderweg zag ik een kleine vijver langs de kant van de weg opduiken. Nou eigenlijk zag ik de vijver niet. Ik zag een prachtig licht groen met grijs beton omrand tapijt van kroos. Het moest wel een vijver zijn. Ik draaide met de scooter om en liep er met Kadhow naar toe. Gewoon even stil staan en even stil zijn. Een fantastisch mooi gezicht zo met die zon en schaduwen op dat natuurlijke geweven laken van kroos.

Er kwam ineens een verhaal van een hele lange tijd gelden in mij op.  Iemand die, ongewenst, plotseling de politiek bestuurlijke omgeving moest verlaten vertelde me het ooit.

Het zelfde verhaal met soms een kleine variatie er in hoor ik, nu ik met aardig wat internationaal gasten in programma’s in contact kom, regelmatig. Het wordt je sneller duidelijk als je zelf in een bepaald ‘schuitje’ zit. Ook ik heb het ervaren.

De grote vraag; Waar doe je het allemaal voor? Of liever gezegd; Waar deed je het nu eigenlijk voor? Wat kreeg je er voor terug? O.K. een salaris en wat dan nog meer wat je zo enorm gelukkig heeft gemaakt in het verleden en/of nog steeds gelukkig maakt nu?

Steeds vaker vraag ik me af waarom mensen zich pas deze vraag stellen als ze met iets zeer ernstigs in hun eigen persoonlijke leven worden geconfronteerd. Zo verging het mij na een eenzijdig ongeval en zo verging het drie mensen (een zakenman uit Hongkong, een (andere) voormalige politieke ambtsdrager en een manager) die ik de afgelopen maanden persoonlijk vanuit een programma sprak.

Bij deze drie mensen constateerden doctoren, onverwacht, een zeer ernstige en levensbedreigende ziekte. Als zo'n mededeling je persoonlijk treft dan schudt die je wakker. Hij komt anders aan dan dat je die vanuit mensen die dit bericht in je omgeving krijgen ervaart. Het is een signaal om eindelijk in te gaan zetten op gaan LEVEN. Je bakens te gaan verzetten naar die plekken waar ze misschien eigenlijk altijd al hadden moeten staan.

Heel, heel veel mensen zijn zo enorm druk in hun bestaan. Met presteren, geven, hollen, (over)werken, plannen, regelen, doelen nastreven, etc.. Ze ervaren nog nauwelijks dat ze tenminste even druk zouden moeten zijn met hun bestaan. Met het bestaan in hun bestaan.

Misschien ben jij er ook een van. Ik hoorde ooit een hele lange tijd tot de groep. Heel soms betrap ik me er echter nog wel eens op dat ik toch weer even deel van die ‘club’ uit maak. Zonder dat je er nog erg in hebt geef je alles en vergeet je vaak voor jezelf te ontvangen. Als je bereikt hebt wat je wilde bereiken is er geen tijd (of neem je geen tijd) om daarvan te genieten. De volgende opdracht ligt al weer in het verschiet.

En als je dan door wat voor reden ineens niet meer kunt geven wat je gaf of door wat voor reden even niet meer kan zijn wie je in de ogen van anderen was (om van te profiteren) dan blijk je in de meeste gevallen weer heel snel door diegenen waar je het voor deed en door het systeem waarin je je rollen met passie vervulde vergeten.

De persoon uit de bestuurlijke wereld die me met het verhaal even heel erg bij de les bracht en raakte vertelde me het gevoel te hebben er absoluut niet meer bij te horen na het plotseling moeten opgeven van de loopbaan. Het enige recht dat er nog leek te zijn bleek het aanrecht. Je voelde je aangekeken, mensen durfden je niet meer te benaderen alsof je besmet was. Na een hele korte tijd was je gewoonweg vergeten of werd er, meestal in negatieve zin, nog eens een keer ergens om je gelachen. Het was alsof er een steen in een vijver met kroos gegooid werd. Je zorgde met de activiteiten die je deed even voor een rimpeling in de vijver en snel zorgde ‘het systeem’ er voor dat als je niet meer paste, je snel werd uitgesloten. Het systeem ging zonder jou verder alsof er helemaal nooit iets aan de hand was geweest. Met dank voor de inzet… Waar deed je het allemaal voor?

Met de hond aan de riem bij de plas met kroos gooide ik een grote steen en gooide die in de vijver om te kijken hoe dat er uit zag. Ik nam er wat foto’s van. Zie hier. En ja, de vergelijking gaat wel heel aardig op. Binnen luttele seconden was het tapijt weer gesloten. De deining van het water dempte door het gewicht van het even dansende tapijt ook snel. 

Ik bleef nog even staan kijken. Natuurlijk moet en draait het leven door. En toch is het goed om er met al je inzet en al je tijd die je in je activiteiten steekt eens even bij stil te staan, voordat het misschien (bijna) te laat is, wat voor jou écht de reden is van je bestaan. Je bent in de meeste gevallen (helaas) weer heel erg snel vergeten…

Waar draait het nu eigenlijk om?

Frans Captijn