In ieder geval is het een keiharde confrontatie dat onze zogenaamde ‘zekerheden’ absoluut nooit hebben bestaan. Het was en is een door ons zelf en onze omgeving opgeworpen muur van schone schijn die we proberen vast te houden. Bang om, wat nu blijkt, de gebakken lucht te verliezen. Steve Jobs maakte ooit de opmerking: “Remembering that you are going to die, is the best way I know to avoid the trap of thinking that you have something to lose.” Deze week liep ik er, misschien wel heel passend, tegenaan.
Ik weet niet precies wat het is maar de laatste paar weken word ik, ondanks mijn insteek om niet in die negatieve energie of sleur mee te gaan, toch overstelpt met berichten over het economische klimaat in mijn thuisland Nederland en over Europa. De manier waarmee er met mensen, die toch ‘het kapitaal van organisaties’ zijn (wat met verve tot voor kort met de mond werd beleden) of waren, vaak wordt omgegaan vind ik ongehoord. Een bedrijf met naam nodigde het personeel uit om ‘Gezellig’ bijeen te komen in een pretpark. Bij binnenkomst kreeg iedereen een sticker met een letter opgeplakt. Eenmaal met z’n allen in een grote zaal werden de mensen met de sticker A naar een ruimte gedelegeerd. Een andere groep met de sticker B naar een andere ruimte, enzovoorts. Om daar te horen te krijgen dat ze ontslagen werden. Feitelijk te horen wat hun toekomst (niet meer) is. De sleutel inleveren en verder worden de zaken op afstand geregeld. Het verhaal riep bij mij overigens nare associaties op.
En juist dat horen wat je toekomst (niet meer) is, bracht mij tot het schrijven van dit blog.
Bij zo’n, in eerste instantie zeer negatief en confronterend, bericht word je even heel stevig met je neus op de feiten én op je verantwoordelijkheden naar o.a. je thuisfront gedrukt. Er gaat een wissel om in je leven die je zelf (nog) niet had willen omzetten. Verzet is kansloos. Verzet je je toch dan ga je er fysiek en mentaal uiteindelijk meestal aan onderdoor. Het was namelijk de toekomst die JIJ je voorstelde en waaraan JIJ je vast hield. Naast de ervaring dat zekerheden niet bestaan kom je er dus ook heel hardhandig achter dat je toekomst ook maar een mysterie is.
Wat je altijd hebt en wat je ook altijd houdt is jezelf. Je wordt eigenlijk in elke crisis situatie keihard op jezelf terug geworpen. Aan medelijden heb je niets, aan bij de pakken neer zitten ook niet (hoe logisch en normaal dat in een proces van rouw ook is). Waar het op aan komt is om weer uit die dip en uit die neergaande spiraal of vicieuze cirkel te komen. Daarvoor moet jet terug naar en in jezelf. Naar je creativiteit, zelfinzicht, wijsheid, misschien op zoek naar al je kwaliteiten en talenten in plaats van die, die je tot nu toe standaard hebt ingezet. Onderzoeken naar waar je passie ligt en wat de richting van jouw persoonlijke missie hier is.
Wat wil je écht, waar liggen je talenten, wat is je droom, wat staat je te doen?
De belemmeringen die je nu ervaart kun je ook zien als (abrupte) mogelijkheden. Dit is je kans om dat te onderzoeken en waar te gaan maken. Als je daar echt op inzet is de kans enorm groot dat je straks zegt dat ‘dat slechte bericht’ of die ‘waardeloze ervaring’ je geholpen heeft bij het waarmaken van je droom. Het waarde loze kan dan wel eens super veel waarde voor je in petto hebben.
Hoezo ben je dan slachtoffer? Ik zie het als de overwinnaar!
Mocht je er behoefte aan hebben om hierop door te gaan of jezelf de tijd te gunnen om dit zelf te gaan ervaren? Wij bieden er periodiek een unieke mogelijkheid voor aan met de werkretraite; 'Crisis...? Je kans!' . De kans, als handreiking, om juist nu vanuit jezelf te veranderen.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten