Van hulpmiddel naar onbewuste lifeline verslaving.

Achteraf is het deze week een iets langere blog geworden dan normaal. Er kwam ook steeds meer aanvullende info op mijn pad. Juist door een pad is de blog van deze week overigens ontstaan. Als de lengte op voorhand de reden is om niet verder te lezen heb je wellicht (alleen nu?) erg veel haast. Probeer het dan later toch nog eens als je tijd voor jezelf neemt. En anders, neem heel even nu de tijd.

Woensdagmorgen liep ik na de ochtendmeditatie klas, op de heuvel hier, terug naar huis. Bergopwaarts kwam een rechtshandige buitenlandse gast voor de yoga les die kort daarna in dezelfde ruimte waar ik vandaan kwam begon. In haar hand haar lifeline met de wereld waarop ze een mailtje aan het typen was. Ze struikelde op het pad en viel bijna. Haar lifeline veilig vastgeklemd in haar hand.

Ik glimlachte en zei haar: 'Bijna uw lifeline gebroken'. Ze lachte, nog een beetje met de schrik in haar ogen, stond stil en keek me toen heel bewust van top tot teen aan.

"Heeft u geen horloge?" vroeg ze me. "Nee, zolang als ik hier al woon niet meer" was mijn antwoord. "Ook geen mobieltje zie ik?", vulde ze aan. "Nee, ik heb er wel een maar die ligt thuis op een kastje. Ik kijk er zo af en toe eens op." gaf ik als antwoord.

Ze dacht even na en keek naar haar onbewuste lifeline en vroeg me: "Hoe weet u dan hoe laat het is?"

Ik zei haar terug: “Ik heb drie klokken. De ene is mijn gevoel. Noem het de biologische klok. Een kwestie van reageren op signalen die je lichaam altijd tijdig af geeft.
De tweede is hier voor mij de stand van de zon. Die geeft me een aardige indicatie. Als het licht wordt, is het hier tijd om op te staan. Ik volg hier gewoon het dagritme.
En eerlijk is eerlijk, op diverse plekken hangen vaak al klokken. Op mijn nachtkastje staat voor de zekerheid een wekkertje om er zeker van te zijn dat ik op tijd ben om de jongste ’s ochtends vroeg naar school te helpen. Nu ik er over schrijf… ik heb hem daar eigenlijk nog nooit voor nodig gehad. Ik gebruik die wekker soms als ik met onze programma’s bezig ben. Handig voor de afspraken die we voor deelnemers hebben met het restaurant.”.

Ik vroeg haar: “Maar zeker op vakantie is het toch zalig om eens even niet verbonden te zijn en helemaal en alleen tijd voor uzelf te hebben?”

Ze keek weer naar haar life-line, frummelde wat op toetsjes en stopte hem, ik weet niet voor hoelang, onder haar handdoek in haar tas met de woorden; “Nu ik er eens over nadenk… Ik ben er onbewust aan gewend geraakt. Ik ga het deze week hier eens zonder proberen!” Om zich heen kijkend zag ze de fantastische natuur, een geweldig landschap een prachtige zon en… het pad waar ze op liep. Ontspannen en kaarsrecht liep ze, zonder te struikelen, verder naar boven... 

Waarom moeten we tegenwoordig continu en overal bereikbaar en ‘verbonden’ zijn? Zonder dat we het zelf in de gaten hebben, zijn we beland in een wereld van (nog slechts) digitale connectie. Wat er echt om ons heen gebeurt merken we vaak nog nauwelijks op. We schakelen ons natuurlijke gevoel in mijn beleving steeds verder af. Hadden we die apparaatjes niet ooit als hulp gekregen? Inmiddels lijkt het overal in de wereld nog onze enige houvast. De ondersteuning is heel vaak verworden tot ‘handboeien van deze tijd’.

Crisisbeheersing, mijn oorspronkelijke vak… De crisis is pas écht compleet als die verbindingen er uit vallen. We weten dan van nature geen connectie meer te maken… Aardig scenario voor een mooie oefening of James Bond film. Daar zal heel wat creatief denken bij te pas moeten komen. We kunnen het ons niet eens meer voorstellen. Hoezo verslaving…?

In het begin van die middag kreeg ik via Facebook een berichtje van een collega. Hij was volgens mij op wintersport en plaatste op zijn tijdlijn: 'Als je kinderen je al gaan tekenen met je Blackberry in de hand is dat toch wel een teken aan de wand...'. 

Gisteren ontving ik een uitnodiging om maar eens te kiezen voor een Top-less vergaderarrangement. Voor de gein even een stukje tekst delen:

Durft u het aan?! 
Nee, dit is niet wat u in eerste instantie denkt. Het gaat om vergaderen zonder laptop, telefoon, tablet of andere mobiele apparaten. Wij attenderen u op het dagritme en geven u de mogelijkheid om te vergaderen zonder afleiding, hetgeen wat uw productiviteit ten goede komt.
Lever in ieder geval uw stropdas en horloge in; wij verzorgen het dagritme.
Kunt u een etmaal zonder bereikbaar te zijn? 

Het moet in mijn beleving toch eigenlijk allemaal niet maffer worden in onze ratrace wereld.  
In ieder geval zowel het voorval hier, de tekening met een Blackberry van mijn collega én dan ook als klap op de vuurpijl nog Top-less vergaderarrangementen...nodigde me als schouderklop uit om deze blog gewoon maar eens te schrijven. Het blijft immers met veel dingen gewoon langzaam ontwaken.Ook hier dus awareness. 

Gedurende onze Villa-Asia programma’s vragen wij dringend om horloge en digitale ondersteuningsmiddelen (noemen wij het nog steeds) tijdelijk niet te gebruiken. Da’s de eerste dag/dagen even vreemd en dan voel je je bevrijd van ‘de handboeien van deze tijd’. In geval van nood hebben we een ‘by-pass’ zodat je toch via ons gevonden kunt worden en contact kunt maken. Bij ons dus al jaren heel gewoon Top-less programma's.

Op een heel enkele deelnemer na zien onze gasten het nadien als een tijdelijke bevrijding. Een van onze deelnemers vertelde haar collega (die twee lifelines tegelijk in de lucht hield) dat je, zeker als manager dat voor het volgen van zo’n mooi programma toch moest kunnen managen… Of dat bij de ander in goede aarde viel waag ik te betwijfelen. Een kern van waarheid? Volgens mij de spijker op zijn kop!

Of het de yogadeelneemster een week gaat lukken? Ik wens haar die ervaring van harte toe! 

Frans Captijn