Frans Captijn: Afscheid van een afstand en toch ook weer zo dichtbij

Afgelopen woensdag, 16 juli om 12 uur, heeft mijn oudste zus, Astrid, afscheid van deze wereld genomen. Nog geen half jaar nadat haar man overleed.

De laatste 20 dagen van haar leven bracht ze nog in Santpoort-Noord in een hospice met uitstekende verzorging en begeleiding door. Mijn jongste zus en onze schoonzus samen als grote steun en toeverlaten bij toerbeurt om haar heen.

Na mijn oudste broer, die op 26 september 2017 overleed, zijn we van ons ouderlijk gezin nu nog met z'n drietjes over op de slee. Eigenlijk een natuurlijk en vanzelfsprekend gevolg van ouder worden. Afscheid nemen hoort immers ook bij het leven.

Toch ervaren we een intens droevige periode en drukt het je met je neus op de feiten. Na de jarenlange verzorging van haar man was voor Astrid eindelijk de tijd aangebroken dat ze zelf eens een keertje op nummer 1 kwam te staan. Nog geen week later werd bij haar ineens een vorm van longkanker geconstateerd. Opgewekt mocht ze deelnemen aan een proef van immuuntherapie die haar leven, in haar beleving en voorstelling, nog wel met een jaar of drie zou kunnen verlengen. Wij keken er, met haar en tegen eigenlijk beter weten in, diep in ons hart toch stilletjes naar uit om elkaar in Thailand dit jaar nog te kunnen zien.

De kuren waren te zwaar voor haar en sloegen niet snel genoeg voor haar aan. Ze besloot om ermee te stoppen omdat het moeheid troef was en vooruitzichten vervaagden. De lichamelijke conditie van haar stortte helaas snel in.

Na een pittig lichamelijk zwaar leven met een handicap, en tot op het laatste moment veel verdriet, begon afgelopen woensdag de reis naar 'eindelijk weer thuis'. Naar haar man en oudste zoon die ze al zo jong (23) met kanker verloren.

Enorm eenzaam en diep verdrietig door een helaas verbroken contact met haar jongste zoon, zijn vrouw en haar kleinkinderen een paar straten verderop. Slechts fotootjes en geboortekaartjes pronkte op haar kastje die haar dagelijks met de trieste situatie confronteerde en die vooral richting vrienden en bekenden die haar bezochten, verbloemden dat ze zo intens verdrietig was. Het was haar dieptste geheim leek wel.

Ik zou er niet aan moeten denken en ben enorm dankbaar dat ik dat met onze kanjers van kids zeker weten niet mee zal maken.

Haar leven was een leven vol veerkracht. Het hield haar, samen met haar humor, overeind. Ze had ons zo lief.

Toch liep het ineens razendsnel af.

Je leeft van hieruit, hemelsbreed zo'n kleine 10.000 km van elkaar vandaan, vanzelfsprekend intens mee. Super fijn dat ik mijn afscheidswoord dat maandagmiddag in de kerk door mijn jongste zus wordt voorgelezen, ongeveer een week geleden en met Astrid volledig bij bewustzijn, nog met haar kon delen.

Hoewel ik een afkeer van alle sociale media heb, kwam en komt het (eerlijk is eerlijk) nu toch super goed van pas. Veel berichten, veel contacten (ook nog met Astrid) ondanks die afstand daardoor toch ook weer zo dicht bij. Met anderen 'om haar bed' in de hospice en met onze honden vredig in rust om ons heen haar afscheid konden we het afscheid van haar leven vieren.

En ook maandag zijn we in Thailand en Australie op deze manier bij de afscheidsdienst aanwezig. Super dat zoon Rik ons ter plekke vertegenwoordigt.

We hopen dat ze, eindelijk weer thuis, een fantastische doorstart maakt. Met Astrid op nummer 1 waar ze altijd al recht op had en met zoveel liefdevolle zorg 'daar' om haar heen.

Dank je wel voor alle warmte en zorg, ook voor ons lieve zus. Dit is na al die jaren het eerste weekblog dat je niet meer hier zult zien. Dank voor al je reacties. Verdrietig je als trouwe lezer hier kwijt te zijn.

Tot ziens. Ook van Carlien en Rik.