Afscheid van een afstand en toch ook weer zo dichtbij

Afgelopen woensdag, 16 juli om 12 uur, heeft mijn oudste zus, Astrid, afscheid van deze wereld genomen. Nog geen half jaar nadat haar man overleed. 

De laatste 20 dagen van haar leven bracht ze nog in Santpoort-Noord in een hospice met uitstekende verzorging en begeleiding door. Mijn jongste zus en onze schoonzus samen als grote steun en toeverlaten bij toerbeurt om haar heen.

Na mijn oudste broer, die op 26 september 2017 overleed, zijn we van ons ouderlijk gezin nu nog met z'n drietjes over op de slee. Eigenlijk een natuurlijk en vanzelfsprekend gevolg van ouder worden. Afscheid nemen hoort immers ook bij het leven. 

Toch ervaren we een intens droevige periode en drukt het je met je neus op de feiten. Na de jarenlange verzorging van haar man was voor Astrid eindelijk de tijd aangebroken dat ze zelf eens een keertje op nummer 1 kwam te staan. Nog geen week later werd bij haar ineens een vorm van longkanker geconstateerd. Opgewekt mocht ze deelnemen aan een proef van immuuntherapie die haar leven, in haar beleving en voorstelling, nog wel met een jaar of drie zou kunnen verlengen. Wij keken er, met haar en tegen eigenlijk beter weten in, diep in ons hart toch stilletjes naar uit om elkaar in Thailand dit jaar nog te kunnen zien. 

De kuren waren te zwaar voor haar en sloegen niet snel genoeg voor haar aan. Ze besloot om ermee te stoppen omdat het moeheid troef was en vooruitzichten vervaagden. De lichamelijke conditie van haar stortte helaas snel in. 

Na een pittig lichamelijk zwaar leven met een handicap, en tot op het laatste moment veel verdriet, begon afgelopen woensdag de reis naar 'eindelijk weer thuis'. Naar haar man en oudste zoon die ze al zo jong (23) met kanker verloren. 

Enorm eenzaam en diep verdrietig door een helaas verbroken contact met haar jongste zoon, zijn vrouw en haar kleinkinderen een paar straten verderop. Slechts fotootjes en geboortekaartjes pronkte op haar kastje die haar dagelijks met de trieste situatie confronteerde en die vooral richting vrienden en bekenden die haar bezochten, verbloemden dat ze zo intens verdrietig was. Het was haar dieptste geheim leek wel. 

Ik zou er niet aan moeten denken en ben enorm dankbaar dat ik dat met onze kanjers van kids zeker weten niet mee zal maken. 

Haar leven was een leven vol veerkracht. Het hield haar, samen met haar humor, overeind. Ze had ons zo lief. 

Toch liep het ineens razendsnel af. 

Je leeft van hieruit, hemelsbreed zo'n kleine 10.000 km van elkaar vandaan, vanzelfsprekend intens mee. Super fijn dat ik mijn afscheidswoord dat maandagmiddag in de kerk door mijn jongste zus wordt voorgelezen, ongeveer een week geleden en met Astrid volledig bij bewustzijn, nog met haar kon delen.

Hoewel ik een afkeer van alle sociale media heb, kwam en komt het (eerlijk is eerlijk) nu toch super goed van pas. Veel berichten, veel contacten (ook nog met Astrid) ondanks die afstand daardoor toch ook weer zo dicht bij. Met anderen 'om haar bed' in de hospice en met onze honden vredig in rust om ons heen haar afscheid konden we het afscheid van haar leven vieren.  

En ook maandag zijn we in Thailand en Australie op deze manier bij de afscheidsdienst aanwezig. Super dat zoon Rik ons ter plekke vertegenwoordigt.

We hopen dat ze, eindelijk weer thuis, een fantastische doorstart maakt. Met Astrid op nummer 1 waar ze altijd al recht op had en met zoveel liefdevolle zorg 'daar' om haar heen.

Dank je wel voor alle warmte en zorg, ook voor ons lieve zus. Dit is na al die jaren het eerste weekblog dat je niet meer hier zult zien. Dank voor al je reacties. Verdrietig je als trouwe lezer hier kwijt te zijn. 

Tot ziens. Ook van Carlien en Rik. 

Surin, Thailand

Perth, Australie

Zuid-Limburg

Aanvulling 21 juli uitvaart Naald Kerk Santpoort-Noord.

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Een beetje geplaagd door wat stress van een tegeltje

Het grote stuk land waarop we in Surin in Thailand aan het bouwen zijn hebben we gekregen van de vader en moeder van Phatsamon. 

Een klein jaar geleden hebben we in de voorgevel van ons huis een gegraveerde groen marmeren tegel als dank, eer en blijvende herinnering daaraan ingemetseld. In het midden van die gedenktegel staat, in het Thais, de datum 15 juli 2568 (het Boeddhistische jaar hier, voor ons is dat 2025) geschreven.
 
Toen we zo'n dikke vijf jaar geleden aan ons experiment 'Het meditatief ontwerpen & bouwen van een kleine spiritueel centrum' begonnnen hadden we slechts een hele globale inschatting gemaakt van hoe lang het zou gaan duren om die ideeën met z’n tweetjes in de praktijk te gaan brengen. 
 
Vooral niet 'SMART' en ook geen project. Dat geeft te veel druk, brengt de creativiteit om zeep en je geniet zoveel minder. Gewoon een proces zonder stress dat zich ontvouwt. 

Daarnaast hadden we geen bouwbudget, wilden we ons voor geen cent (Thaise Bath) in de schulden steken, en moesten het dus doen met wat gezamenlijke reserves en de inkomsten die we, voornamelijk vanuit mijn pensioen, maandelijks krijgen. We konden gelukkig meestal niet sneller bouwen dan het bedrag dat we daarvan elke maand hadden kunnen sparen maar dus niet spaarden. We kochten er bouwmaterialen en goede gereedschappen van.

Het werd, en is nog steeds, een creatief proces zonder enige stress en van zo goed mogelijke kwaliteit, door gewoon in alle rust aandacht aan ons handwerk te geven.  
 
De vraag die we inmiddels al jaren steevast krijgen is: "Wanneer is het klaar?"
Het vaste antwoord met een glimlach: "Als het af is!"
 
Met alle ideeën die ik nog in mijn hoofd heb is 'Het' denk ik nooit klaar. Ja, natuurlijk als ik op enig moment mijn hoofd neer leg, maar toch. 
Het is voor mij niet alleen een kwestie van geestelijk en lichamelijk in de running blijven. Ik vind het daarnaast veel te leuk om met onze eigen handen dingen te creëren die er voor decennia of langer toe blijven doen. 
 
Het oorspronkelijke plan, waarvan we nog niet van zijn afgeweken, was het bouwen van een woonhuis met drie slaapkamers met veel privacy en een kleine yoga/meditatie sala. In de tuin een labrint en een grote natuurlijke vijver met een pad eromheen en diverse bomen. Aansluitend wilden we voorlopig het grote rijstveld nog maar even laten voor wat dat was. 

Dat idee mondde uit in twee los staande gasten kamer piramides, primair voor als mijn zoon en dochter bij ons op bezoek komen en daarnaast voor vrienden en kennissen en inmiddels ook voor 'vrienden op de fiets' gasten. 

Daarnaast dat labyrint, die vijver, een verhoogde (op de eerste buitenverdieping) yoga/meditatie sala als deel van ons basis woonhuis. Een niet al te groot Westers woonverblijf van diverse gemakken voorzien en gelijkvloers, met grote veranda’s (de Thai wonen voornamelijk buiten) een Thaise buitenkeuken (die nog moet worden aangesloten) en met uitsluitend een slaapkamer voor onszelf. Hoezo privacy?
 

Als ons huis klaar is dan volgt de aanleg op ons terrein, waar nu nog het grote rijstveld is, van een grote vijver met een eiland met daarop ook weer een sala. Om die vijver een aangepland bos om veilige woonruimte te bieden voor de prachtige vogels hier. De eerste jonge boompjes daarvoor is Phatsamon inmiddels op diverse plekken in de tuin aan het opkweken. 
 
Niet SMART zegt in ieder geval vooral ook; geen druk van tijd of wat dan ook. Geen druk van een vast budget, en vooral juist aandacht voor de kwaliteit van het werk. We doen wat we kunnen en wat al af is, is af (en zo netjes mogelijk voor elkaar). 
 
We zijn inmiddels nu een half jaar langer onderweg dan we eerst dachten. Geen probleem want we hebben immers geen planning. Er komt nog wel een jaartje bij. Kwestie van zo gezond mogelijk proberen te blijven, en het leven en afgeronde stappen in onze bouw, zoveel mogelijk als troffeeën vieren.
Dat lukt tot nu toe allemaal prima. Het komt denken we ook nooit af omdat we steeds weer wat nieuws verzinnen en ook regulier onderhoud van dat wat we allemaal al met onze handen gemaakt hebben, vraagt inmiddels wat tijd. Geen probleem.
 
En toch... de laatste drie tot vier weken wat stress. Ik sla inmiddels (tijdelijk) mijn middagdutje over en zweet lekker elke dag, met momenteel dik 90 % vochtigheid en rond de 35 graden Celcius, extra door. Allemaal door dat tegeltje. 
 
Dat tegeltje geeft aan dat we op 15 juli dit jaar, volgende week dinsdag, zijn ingetrokken. Het is de verjaardag van de moeder van Phatsamon die dan 81 wordt. Een extra eer aan haar!

 
En dat was de eerste keer dat we een soort van 'deadline' in ons bouwproces ingebeiteld hadden staan. Dat doen we dus ook nooit meer ;). 
 
Het huis is, met name aan de buitenkant, nog niet af. De buitentrap moet ik nog maken, de zonwering rondom het hele huis, bestrating, de buitenvloer en ruimte voor ons noodaggregaat, een kattenhuis met buitenverblijf, en nog zoveel meer. En niet te vergeten, op dit moment, het gasten toilet en de afwerking van de keukenberging in ons huis binnen. 
En toch... die eerste nacht in het nieuwe zelfgebouwde huis slapen moet komende dinsdag gaan lukken. Stilzitten is er in ieder geval nu effe helemaal niet bij. 
 
Eergisteren heeft de nieuwe keuken van de keukenleverancier nog een servicebeurt gekregen, de afgelopen weken zijn veel inrichtingsstukken die we besteld hadden afgeleverd. Als klap op de vuurpijl kregen we gisteren de nieuwe meubels. Zondag komt ons bed (dat ik zelf nog wat ga aanpassen/verhogen). 
 
Alle elektriciteit werkt vlekkeloos, verlaagde plafonds zitten er voor de slaapkamer, badkamer en inloop kleding kast in. 70 rollen Stay Cool isolatie zijn in het dak en verlaagde plafonds verwerkt, airco’s werken, en ga maar door. Binnenkort foto's bij het volgende bouwblog. 

Top om af en toe even stil te staan en te kijken naar het resultaat van dat wat we gemaakt hebben van geld dat, nog steeds verantwoord, niet op onze spaarrekening staat maar is omgezet in zoveel waardevols en moois waar we nu, en elke dag, zelf enorm van genieten. We zijn er super dankbaar voor. 
 
Het is een paar weken (tijdelijk) effe stressen. Niets mis mee omdat het is te overzien en omdat we toch gezond deze 'deadline' willen halen. Ik voel het ook. Mijn lichaam geeft het keurig netjes aan.  
Na de 15e gaan we weer lekker terug in ons oude ritme maar dan wel vanuit een, in onze ogen, fantastisch mooi en vooral energierijk huis waar heel veel aandacht aan is en wordt besteed.  
 
We kijken, met onze vier 'viervoet-dochters', uit naar dinsdag!

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Eindelijk afvalstoffen heffing

Wij wonen nu ruim vijf jaar in de Thaise provincie Surin. En hoewel we in het agrarische gebied wonen, hoort ons dorp nog net tot de cluster 'Centrum Surin' van de provincie. 

Toen we hier net kwamen wonen vroegen we ons af wat we met ons afval moesten doen. In de stad zelf wordt dat keurig opgehaald maar in ons dorp niet. We hebben een soort kleine afval stortplaats in het dorp maar de meeste mensen die hier wonen verbranden hun afval ergens op hun land. Vaak in de avond of vroeg in de morgen. Dat kan, als de wind onze richting op staat, soms aardig stinken vooral door de 'rijkdom' aan plastic die dit land heeft.

Een andere manier is om je afval 'gewoon' ergens in de natuur te dumpen of je gooit het van de brug in het water, of uit je pick-up truck langs de snelwegen.

Onvoorstelbaar vaak die 'vuilstort snelwegen' er bij te zien liggen. Zeker in de droge periode als het bermgras het niet overwoekerd. 

Wij wilden er allemaal niet aan meedoen en zijn gaan vragen hoe we anders met ons afval om konden gaan. Een keer een gezellig kampvuur met hout van onze bomen en struiken is tot daar aan toe maar verder geen rotzooi, laat staan al dat plastic. 

We kregen als tip om ons afval naar de stad te brengen en daar gratis af te leveren. In het centrum, bij de grote dagmarkt, stonden twee containers waarin we het kwijt konden. 

Wij scheiden ons afval in restafval, glas & blik, en papier en karton. En elke maand hebben we ook aardig wat bouwafval. Metaal leveren we in bij een soort van mileu depot. We krijgen er nog een paar centen voor. Maar de rest gaat naar de containers. 

Eens per maand rijden we er naar toe. Het afval van mijn schoonmoeder en soms ook van een paar dorpsbewoners nemen we ook mee. Een soort goed voorbeeld doet wellicht goed volgen voor een beetje meer milieuvriendelijkheid hier.

Daar aangekomen troffen we steevast twee oudere dames op blote voeten in de containers aan tussen al het afval. Het was hun bron van inkomsten om er nog uit te halen wat nog wat voor ze kon opleveren. Ze verkochten het weer om te recyclen. Helemaal prima.  

Als ze onze truck zagen kwamen ze direct helpen met uitladen. Het restafval werd niet meer nagekeken en de andere spullen werden gelijk in hun karretjes gegooid en leverde wat op. Een doos met lege bierflessen 25 Eurocent bijvoorbeeld voor ze. We gaven ze altijd een tip. Je zult maar de hele dag in een vuilcontainer staan om je centjes te verdienen. 

Vorige week was het weer ons wegbreng moment. Geen containers, geen oudere dames. Hekken en een bord. Je kon je vuil nog uitsluitend brengen tussen 7 uur 'savonds en 7 uur 's ochtends. 

Nou ja, terug naar huis en in de avond maar weer terug.

Die avond, geen containers maar een heuse moderne joekel van een vuilnisauto van de gemeente. En, helemaal terecht, storten gaat zo maar niet, eerst registreren. 

Mensen in de binnenring van het centrum en de mensen met een marktkraam voor THB 50 per maand en van het platte land gebied 150 THB (ca. Euro 3,95) per maand.

Dat hebben we nu gedaan en we konden drie maanden vooruit betalen. We mogen al ons afval eens per week in de avond naar de nieuwe vuilnisauto brengen en die voert het af naar de gemeentelijke vuilstort en verwerking. 

De dames zijn hun 'baantje' kwijt en dat is, wat hard werken voor een paar centen betreft, sneu. Misschien dat we glas, blik en karton toch nog ergens bij ze kwijt kunnen. Dat gaan we even uitzoeken. 

Hoewel volkomen terecht en ook blij, vraag ik me af of het bijdraagt aan ander gedrag. De drempel voor mensen van het platte land om hun afval in te leveren is voor hen toch wat hoger geworden. En, gek genoeg, op de scholen wordt er niet veel aandacht aan gegeven en ook niets over het wegwerp gedrag gezegd.

Zo'n twintig jaar geleden mocht ik in mijn loopbaan voor de Europese Unie samen met een milieuambtenaar van Tilburg twee weken particieren in een project (Sustainable Uban Health and Safety). Dat was voor twee Thaise provincies grenzend aan Bangkok (Nontha Buri en Pakret). We zagen schoolkinderen die in een musical op een speelse en enthousiastmerende manier hun goede milieu voornemens en voorbeelden aan hun ouders duidelijk maakten. Ze stonden er helaas alleen in en de goed bedoelde adviezen werden door de ouders in de wind geslagen. Er is nog een stevige weg te gaan.

Door de langzaam wijzigende aanpak groeit misschien toch het inzicht dat je rotzooi zomaar weggooien of verbranden nou niet een fantastische oplossing is om dit prachtige land prachtig te laten zijn en te laten blijven. 

Kortom, blij om na dik vijf jaar nu afvalstoffen heffing te betalen. Wie weet draagt het wat bij aan een wat beter milieu. 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com