Ons dorp zit al zeven dagen zonder water. En nee, omdat wij onze eigen voorziening hebben, hebben wij er geen last van. De dorpsbewoners, waaronder de moeder van Phatsamon (80 jaar) en een broer en zus met hun gezin, wel. En niet zo'n klein beetje ook.
De dorps watervoorziening komt uit een reservoir en een geboorde put. Dat water gaat, om druk op het systeem te krijgen, in een watertoren. Let wel, het gaat niet over drinkwater. Dat wordt hier uit grote flessen gebruikt.
Hoewel we onze eigen bron getest hebben, en het water aan de eisen van drinkwater voldoet, hebben ook wij die grote flessen. Dat water wordt door de overheid periodiek getest en de kosten van een eigen drinkwater installatie met filters weegt, met alleen ons als twee gebruikers en af en toe wat visite, niet op tegen het systeem met de flessen uit de fabriek.
Het ongemak van al zeven dagen zonder water zit hem zo je kunt begrijpen in o.a.: Je toilet niet kunnen gebruiken, je niet kunnen douchen/wassen, je kleren niet kunnen wassen, sommige zaken koken, je tuin niet kunnen sproeien voor de eigen groenten die mensen hier verbouwen, etc..
Het begint inmiddels een kleine ramp te worden. Watertrucks uit de stad hebben we nog niet gezien.
Op dit moment zitten we zo'n beetje op de helft van het droge seizoen. De koele periode van het droge seizoen is voorbij. Het is de laatste twee weken in de middag alweer rond de 35 - 36 graden C en het is gort en gort droog. Daar komt vanaf april weer verandering in met in september regelmatig in het noorden en midden van Thailand weer overstromingen.
Sommige mensen gaan zich in de avond inmiddels wassen in de vijver van de tempel. Kinderen maken er ook met plezier gebruik van en plonsen in hun blootje aardig wat in het (warme) water af. Ook wordt het water gebruikt om kleding te wassen. Het is een soort terug naar af en of het allemaal 'gezond' is weet ik niet maar je moet wat.
Wij hebben onze familie hier aangeboden om bij ons water te halen en te douchen in onze gasten piramide. Phatsamon brengt haar moeder een paar keer per dag emmers water om haar toilet te vullen en zich te kunnen wassen.
En wat die veerkracht betreft? Je hoort eigenlijk niemand in het dorp klagen. Er wordt aan gewerkt en het komt vast weer goed. Het is wat aanpassen maar het lukt allemaal wel is het credo hier. Hoe anders zou er in Nederland op gereageerd worden en de kranten zouden er vol van staan. Hier slechts een berichtje in de dorps Facebook groep waar Phatsamon lid van is.
Tot drie keer toe niets tot eindelijk, gisteren, water naast een koeienstal werd aangeboord. Echter erg ver van het innamepunt bij de watertoren (die je op de foto, rechts iets boven het midden naast de boortoren, in de verte kunt zien). De wegen moeten nu open om daar leidingen naar toe te kunnen leggen.
Typisch hier. Iedere keer weer een ceremonie vooraf met wierook, water en bloemen om de geesten te vragen om het boren naar water maar te laten slagen.
Water is er inmiddels, maar dus ook nog niet. Er is in ieder geval hoop (hoewel dat eigenlijk nooit weg was). Onze dorpsburgemeester heeft het water uit de nieuwe bron (foto boven) goedgekeurd.
Als het een heel klein beetje meezit dan is het vanmiddag of zaterdag weer allemaal weer voor elkaar.
En zo maak je ook hier altijd weer wat mee.
De wereld heeft dus ook in ons dorp de afgelopen week gewoon doorgedraaid en die dorpsbewoners hadden gelijk.
Je kunt je druk maken wat je wilt maar dat lost niets op en brengt alleen jezelf maar van de leg. Het komt allemaal weer op zijn pootjes terecht en dat duurt soms effe.
Gewoon 'een beetje' veerkracht tonen... Ik blijf het knap vinden maar ze hebben gelijk.
Ps1. Aanvulling vrijdagmiddag 5.45 PM Thaise tijd: Het laatste nieuws naar de inwoners van het dorp is dat ze mogelijk pas komende woensdag weer water hebben. Hoezo veerkracht...
Ps 2. Donderdagmorgen 27 februari had mijn schoonmoeder, na 13 dagen, eindelijk weer water.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten