Het is een meer dan bekend fenomeen dat de eerste ca. 7 jaar van je leven enorm bepalend zijn voor de ontwikkeling van je persoonlijkheid en karakter. Profesionele hulpverleners, zoals psychologen, gaan niet voor niets in heel veel gevallen bij een hulpvraag samen eerst met je op zoek naar je achtergronden en opvoeding.
Meestal zijn verschillende zaken die je samen in zo'n zoektocht vindt van grote invloed. Iets dat, als je ouder wordt, steeds meer helder wordt. Je kunt immers als je ouder wordt feitelijk heel emotionele zaken uit het verleden op een meer rationele manier gaan bekijken. Het geeft je inzichten over bijvoorbeeld je gedrag, angst, manier van handelen, of je reacties naar je omgeving nu.
Zonder er ooit erg in gehad te hebben, heb je jezelf een manier aangeleerd om op een voor jou zo positief mogelijke manier verder te kunnen gaan of zelfs in vervelende situaties te kunnen overleven. Soms is dat zelfs het wegstoppen van vervelende situaties of emoties en dat maakt je, vanuit een soort bescherming, hard en/of ongeinteresseerd.
In de jaren dat ik op het gezondheidsresort als life- & talent coach en meditatie & yoga docent werkte heb ik super veel mensen mogen ontmoeten. En die drie gesprekken van de afgelopen paar weken resoneerde weer met veel ervaringen uit diverse ontmoetingen uit die tijd.
In mijn beleving is het op zoek gaan naar je verleden om inzicht te krijgen in de mogelijke kern van belemmeringen waar je tegenaan loopt, absoluut niet verkeerd. Het daarin blijven hangen daarentegen wel.
Het is te gemakkelijk om je/het verleden de schuld te blijven geven van problemen waar je nu mee kampt. Dat is immers vanuit een soort gemakzucht in je cirkeltje blijven hangen en je zelf pamperen dat jij het allemaal ook niet kunt helpen. Dat kun je inmiddels immers wél.
Een goeie vriend vertelde me dat hem in zijn jeugd door zijn vader verteld was dat hij niets waard was. Een super negatieve emotionele beleving die je niet in de kouwe kleren gaat zitten. Nu, rationeel, wist hij al lang dat die 'mantra' die hem was aangepraat, absoluut niet waar was.
Hij heeft een meer dan pracht set aan talenten, heeft al enorm veel mensen met zijn inzichten en kennis geholpen en stelt dus weldegelijk heel wat voor.
En zo is dat overigens met iedereen mits je jezelf niet door invloeden van buitenaf belemmert om jouw specifieke talenten te leven en te delen. Dat is immers de missie van je leven. Het maak niet alleen jou maar ook iedereen om je heen het meest gelukkig. Dat unieke en specifieke puzzelstukje van jou is nodig. Niet iets dat je jezelf van een ander die je 'beter' vindt hebt gecopieerd en aangeleerd. Dat is en blijft immers niet echt. Anderen hebben dat overigens meestal haarfijn in de gaten.
En dan hoorde ik, in twee van die drie gesprekken, dat iemand dingen wel opmerkte, hoorde en zag, maar niet tot actie kwam "omdat het niet in mijn systeem zit". Yep, zo lust ik er ook nog wel tien.
Alles was vroeger voor deze personen geregeld en ze hadden geen ander inzicht gekregen dan dat alles wel voor ze opgelost werd.
Bij een van die twee, een volwassen vent, was zijn moeder er tot op de dag van vandaag nog mee bezig. Dat voelde goed. Hij kon blijven gamen in zijn gameroom en zichzelf verstoppen. Het kwam allemaal wel. Een soort van lekker achterover leunen en het komt wel goed... Aangeleerde luiheid.
En als er dan in het leven van zo'n persoon iets gebeurt dan staat de wereld op zijn kop en blijken de onderontwikkelden zelfstandigheid & verantwoordelijkheid een grote domper en tegenslag op de zelfredzaamheid.
Ik zeg je dat dit soort gedrag en luiheid bij anderen in een gezin, relatie of werkgerelateerd team, slecht valt. Is dat je verantwoordelijkheid voor het geheel nemen?
Het goeie van dat iets waarvan je erachter gekomen bent dat het 'niet in je systeem zit', is dat je dat er in kunt brengen.
Zalig, je hoeft immers niets af te leren maar je moet iets aanleren. Je hebt er, in verreweg de meeste gevallen, ook helemaal geen 'professionele hulp' bij nodig. Het is, op welke manier verkregen dan ook, de herkenning en erkenning van het gemis van het inzicht, het gemis of het ontbreken van je actie.
Om dat te veranderen moet je dus terug naar, of beter nog verder gaan met, jezelf opvoeden. Niet door iemand die je een steuntje in de rug geeft (in mijn beleving). Die tijd was in je jeugd. Je bent immers 'groter gegroeid' en zou inmiddels toch wel een stootje moeten kunnen verdragen.
Een trap met een klomp onder je kont en jezelf een ultimatum stellen of laten stellen. Niet met de bedoeling om door anderen, achterover leunend, geeerd te worden (je zou je kapot moeten schamen) maar gewoon om je verantwoordelijkheid te nemen.
Een kwestie van aanleren. Je beloont jezelf en je (dierbare) omgeving er mee. Een kwestie van aanpakken en dus... in actie komen.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten