Ik schrijf dit blog op vrijdagavond 17 januari 2025. Ik weet, het helpt niets maar ik wil het toch even van me afschrijven. Wat zitten er ook hier erg veel zwarte vlekken in de cultuur.
We zijn net terug van ons dorpsrestaurantje en werden door onze Duitse kennis met zijn Thaise vrouw, die hier vlakbij wonen en er ook waren, verrast met een (helaas in Thailand over bekend) verhaal. We werden ook gewaarschuwd voor onze honden.
Een van hun honden is al meer dan een week vermist. Een andere honden van ze kwam zwaar vergiftigd thuis aanlopen. Ze hopen dat hij het, na het opwekken van over geven met het door de bek naar binnen duwen van vier rauwe eieren en daarna spoelen met sodawater, toch nog redt...
Tot op heden, afkloppen, zijn wij de dans nog ontsprongen met onze honden. Zo lang als ik hier nu woon hoor ik niet alleen de verhalen maar heb ik heel, heel veel super trieste gevallen van vergiftiging van honden en katten hier gezien.
Als je er last van hebt, of dieren haat, dan maak je je er op die manier 'gewoon' vanaf. Een gesprek met, bijvoorbeeld, je buren of overlast gevers aangaan zit er niet in. Mensen hebben er het lef niet voor en je zou weleens gezichtsverlies kunnen leiden. Vergiftigen is een 'goeie' optie en daarna ga je heel gewoon weer naar de tempel om 'tamboen' (donaties geven) te doen voor een beter volgend leven van jezelf.
Is dat de leer van de Buddha? Volgens mij niet. Ik walg van deze praktijken.
Even voorop gesteld. Wij houden dan wel van honden maar dat betekent niet dat 'dus' iedereen daar dan maar van zou moeten houden. Hier in Thailand leven de meeste honden dag en nacht buiten (die van ons zijn 'snachts gelukkig binnen) en ja, honden kunnen pittig je nachtrust verstoren. Zeker als de dames loops zijn.
Daarnaast zijn honden familie van de wolf. En als je niets te eten hebt, dan ga je dus op jacht of het zit in je genen om te jagen. En als jij dan net, voor eigen gebruik, kippen rond je huis hebt rond lopen... dan sneuvelen er soms wel eens een paar. Niet de bedoeling natuurlijk want jouw eten (of inkomen) wordt gepikt.
En hoewel blaffende honden meestal niet bijten vinden mensen op hun fiets of bromfiets het niet fijn als er een hond blaffend naar hen toe komt. Je kent die dieren meestal niet en verhalen zat van ongelukken die, met name fietsers, door honden die wilden bijten omdat je in hun territorium komt, genoeg.
Dat maakt je vanzelfsprekend allemaal niet blij.
De honden van de zus van Phatsamon hier in het dorp zijn regelmatig met stokken geslagen of met een kapmes bewerkt. En of dat nu echt allemaal nodig is vragen we ons af. Je kent de omstandigheden niet en mensen die kwaad zijn of zich bestolen voelen kunnen vanuit een impuls rare dingen doen.
In Chiang Mai onlangs, toen we in de buurt van het vakantieverblijf met de honden in het bos wandelden en een jonge vrouw tegen kwamen, kwam er ineens een knipmes tevoorschijn om onze dieren aan te vallen die, echt waar, helemaal niets deden. Ze waren enthousiast om iemand te zien. En ook dat kan voor de ander natuurlijk anders over komen. Maar gelijk een mes trekken...? Die energie pakken dieren overigens ook snel op en ja, dan kan het mis gaan.
Beelden in mijn hoofd, zoals de foto bij dit blog, te over van zoveel honden en katten die ik vergiftigd langs de kant van de weg heb zien liggen. Lost dit het 'probleem' voor je dan op.
De laatste tijd hoor ik veel verhalen over alcoholvergiftiging van inwoners en toeristen in diverse landen. Soms denk ik dat zo'n flesje voor diegenen die dit soort zaken op zijn of haar geweten heeft. aardig in Karma past.
We doen er alles aan dat onze honden en katten andere mensen en dieren niet verstoren. Sterilisatie, op ons terrein blijven, blaffen zo veel mogelijk afleren, in de nacht binnen, als we er zelf niet zijn aan de lijn of met ons mee daar waar we naar toe gaan. Daarnaast wonen we 500 meter van het dorp af.
Hopen dat ons deze ellende bespaard blijft...
Het goede nieuws dat we gisteravond hoorde is dat de hond die weg was, hoewel aardig 'beschadigd' toch na bijna tien dagen weer thuis is. De andere was opgegeven maar lijkt het toch te kunnen gaan overleven. Wat het uiteindelijke blijvende letsel is zal de komende tijd uitwijzen.
Een trieste zwarte vlek in deze cultuur.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten