Als je de voorspellingen allemaal moet geloven dan wordt dit jaar (2025) voor de wereld niet zo geweldig. Geld, macht en positiespel gaan (zoals altijd en dit jaar nog veel doortrapter en nu ook AI-(kunstmatige intelligentie) gedreven) door. Rampen dienen zich, zeker ook door de niet meer te stoppen (en door onszelf georganiseerde) klimaatverandering, meer aan. Volgens de voorspellingen zetten we dit jaar in op het verval van onze wereld richting het einde ergens in het jaar 5000.
Nu pas? Volgens mij zijn we al decennia lang bezig om de boel om zeep te helpen. Maar wie ben ik? Geen waarzegger/toekomstvoorspeller in ieder geval. We gaan volgens de voorspellingen zelfs dit jaar buitenaartse wezens ontmoeten en zullen de mondkapjes weer op moeten. Het kan (en wie weet zal) verkeren...
En toch...
Een nieuw jaar, nieuwe kansen, een nieuwe expeditie, ondanks al die voorspellingen! Er is ook nog steeds hoop, en gelukkig heb je daarvan zelf nog steeds aardig wat in je eigen handen. Zit dus niet bij de pakken neer!
Vaak maak je jezelf gek door al deze verhalen, en maak je je veel te vroeg (onnodig) zorgen. En nee, ik heb het niet over je kop in het zand steken. Er is zeker in onze wereld iets aan de hand en stevig steeds meer mis.
Afgelopen kerstavond waren we hier in de buurt uitgenodigd op een feest van een Engelsman en zijn Thaise vrouw, samen met hun familie en vrienden. In mijn hele leven was het nog nooit eerder gebeurd dat ik mezelf 'vrij' gaf op die avond en nacht, omdat ik altijd naar de nachtmis ging om mijn Kerst te beginnen. Dit jaar was die viering een dag vooruit geschoven omdat er, doodeenvoudig, geen priester bij ons op Kerstavond voorhanden was.
Tijdens het, overigens super gezellige, feest en toen ik een compliment maakte over hun in mijn ogen uitmuntende organisatie, zei de Engelse gastheer ineens lachend tegen me:
"Frans, toen ik 43 jaar oud was ging ik scheiden. Mijn wereld stortte in en ik had absoluut geen hoop meer dat het ooit nog goed met mij en mijn leven zou komen.
Als ik nu, achteraf, terug kijk heb ik de meest fantastische en onvoorstelbare ervaringen gekregen en opgedaan, en woon ik nu hier. Kijk wat er in de wereld gebeurt. Naar Engeland terug, in dat systeem en met wat er allemaal gaande is, hoef ik niet alleen echt nooit meer, maar kan ik ook niet meer. En ook ons feest op deze manier, als voorbeeld, is een van de dingen die het heeft opgeleverd. Ik had me dat in Engeland nooit kunnen veroorloven.
Super dat ik niet in onze relatie, die uiteindelijk bleek niet meer te werken, ben blijven hangen. Het heeft me heel veel gebracht en twee mensen nieuwe kansen gegeven."
En eerlijk is eerlijk, ook ik begon te lachen omdat zijn uitspraak best een feest van herkenning was.
Let wel, een echtscheiding is over het algemeen een ramp. Zeker als er ook kinderen in het 'spel' zijn. Het is absoluut geen ramp voor de advocatuur. Die smullen er van. Ze weten met hun creativiteit van mensen tegen elkaar uitspelen en de koppen van bijna ex-partners totaal op hol te brengen, de zakken goed te vullen. Een scheiding blijft een persoonlijke ramp voor tenminste twee ooit (ex)geliefden die ineens tot 'partijen' en 'clienten' zijn omgedoopt en zeker ook voor kinderen als die er zijn. Absoluut geen aanrader dus.
Maar moet je dan doorgaan in dat wat, na veel proberen, blijkt geen toekomst (meer) te hebben. Vroeger viel je buiten de boot en schaamde je je ervoor. De familie ging 'over straat' als soort van schande en zelfs in gezinnen keken broers en zussen elkaar niet meer aan. Nu is het, hoe jammer misschien ook maar wel in de meeste situaties een bevrijding, meer schering dan inslag.
En misschien ben ik, vanuit mijn ervaringen, toch wel een beetje een waarzegger.
Nadat alle gedoe voorbij is, soms zelfs al daarvoor, kom je er achter dat als de ene deur dicht is, er automatisch een andere deur voor je open gaat. En dat is eigenlijk, uitzonderingen daargelaten, bijna bij alles. Ook als je in rouw en verdriet beland bent bijvoorbeeld.
Punt daarbij is wel dat je dan ook die 'oude deur' daadwerkelijk moet sluiten. Niet dat de deur dicht gaat dus, maar dat de deur daadwerkelijk dicht is en je het een plek gegeven hebt voor jezelf. De boel op een kiertje houden en blijven hangen in verdriet, bezorgdheid, angst, eenzaamheid, of wat dan ook, levert je die nieuwe deur die voor je open gaat niet op.
Het is met dankbaarheid voor dat wat je geleerd hebt, de ervaringen die je hebt opgedaan, dingen die je zonder die ander nooit had kunnen ontdekken of meemaken, een kwestie van los laten om open te staan om nieuwe dingen te ontdekken en daar waar je wil weer vast te pakken. Een expeditie in doorstappen met jezelf aangaan.
En de praktijk wijst uit dat dat eigenlijk zo met alles gaat. We hebben enorm veel veerkracht.
Je zorgen maken is verspilde energie en je geest is in staat je veel, haast ontdenkbare meest vreselijke, situaties voor te schotelen waar je automatisch plan A, B, C of hoeveel meer voor gaat ontwikkelen. Niet een beetje, maar bakken verspilde energie en tijd. Ga maar eens bij jezelf na. Meestal pakken die toestanden totaal anders uit in situaties die je nog nooit voor jezelf verzonnen had en je ging er gewoon, al dan niet creatief, in mee en handelde er naar beste vermogen in.
Je kunt je dus beter zorgen maken, hoewel (?), als je zeker weet hoe een situatie is. En zet die zorgen dan om in toekomstperspectief. Wat is er te ontdekken, te leren, hoe kun je door?
Een nieuw jaar, nieuwe kansen in ontwikkeling en aanpassing. Een nieuwe expeditie! Succes en zit niet bij de pakken neer. Het komt goed!
Op 31 december dit jaar kun je voor jezelf de balans weer even opmaken om ook daarna, als je gezond blijft, weer in die voortdurende cyclus door te stappen.
