Iedereen is gelukkig anders. Het maakt de wereld kleurrijk.
Waar ik altijd warm van werd is als we tijdens de gymlessen gingen 'Apenkooien'. Dat was feest. Meestal werd dat al een week vooraf aangekondigd omdat de gymleraar met de studenten veel werk had om het parcours op te bouwen en nadien weer af te breken. Eigenlijk werden de meeste materialen die in de gymzaal aanwezig waren gebruikt. Van klimrekken, sprinplanken, evenwichtsbalken, ballen, en noem maar op werden gebruikt om een soort van hindernisbaan op te bouwen.
Het ging er om dat je een parcours aflegde waarbij je probeerde niet te worden afgetikt door de tikker. En dat was klauteren, springen, hangen, als tarzan aan de touwen hangen, en noem maar op terwijl je ook nog eens alle 'gevaar' om te worden afgetikt in de gaten moest houden. Aardig actief en, voor mij, super leuk om te doen.
Het liet je zweten, maakte je aardig flexibel door de variatie in het parcours en liet je ook je koppie er nog eens bij houden.
Ik moest er vorige week aan denken toen ik aan het werk was met het installeren van ons dak van het huis. Ik moet me soms in de meest rare bochten wringen om de metalen panlatten en keramische pannen te kunnen zagen en schroeven. En ja, als het effe lukt heb ik harnas aan als valbeveiliging en zit ik aan een soort van bergbeklimmers lijn. Meestal kan ik het echter niet gebruiken omdat ik 'vreemd' van binnen uit het dak opbouw en haast geen bevestigingspunten heb als ik er toch bovenop moet zijn. Het komt dus regelmatig neer op een soort van 'standje moeilijk' om zo veilig mogelijk in balans te blijven en te kunnen werken.
Dat Apenkooien van toen komt in ons 'bouwparcours' dan ook regelmatig terug en ik heb er plezier aan en gemak van. Het enige dat (gelukkig nu) ontbreekt is die aftikker die je ook nog in de gaten moet houden.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten