Afgelopen vrijdag namiddag waren we samen met onze Duits/Thaise vrienden weer op onze lievelingsmarkt in Mae Rim.
Onze Thaise dames gingen met elkaar op de markt lekker shoppen en, met uitzicht op onze gelukkige niet-politieagent waarover ik ongeveer een half jaar geleden al eens een blog schreef, dronken wij mannen in de markt'bar' een lekkere pot bier met ijs. Bier met ijsblokjes? Het is een Thaise traditie waaraan ik in bijna twaalf jaar hier aardig ben verknocht.
Met mijn Duitse vriend kwam er weer van alles in onze gesprekken voorbij. Het was alweer een halfjaartje terug dat we samen op de markt een biertje dronken. Vooral veel lachen om de verschillen in al onze culturen, ervaringen en ontwikkelingen in het afgelopen half jaar en over ons pensioen.
Hij had voorheen in Duitsland een aantal fysiotherapie praktijken. Het was in letterlijke zin elke dag zijn beste krachten en energie leveren aan zijn patienten en daarnaast alle stress van het managen van zijn staf op zijn verschillende praktijk locaties. Eigenlijk net als ik dag en nacht paraat en in de weer.
Zijn werk maakte hem op enig moment haast helemaal gek en hij besloot ermee te stoppen toen hij net vijftig was. Hij deed de boel in Duitsland van de hand, verkocht zijn huis en vertrok naar Thailand om daar weer te gaan genieten van Leven.
En daar ontmoette hij ook zijn huidige vrouw die destijds als receptioniste in het hotel waar hij verbleef werkte. Ook weer een aardig verhaal.
En eigenlijk nog voor de eerste slok bier op de markt zeiden we haast gelijktijdig tegen elkaar dat we van geluk kunnen spreken dat we voor ons Leven hier gekozen hebben. Laten ik eerlijk zijn, ook konden kiezen en het aandurfden om die stap te zetten. Hij met iets ouder dan vijftig en ik met vierenvijftig. Nog super vitaal en gezond. En voor beiden geldt dat gelukkig nog steeds tot op de dag van vandaag. Je wordt ouder en zoals iedereen weet... je streept elke dag weer een dag af of, veel positiever gezegd, je mag blij zijn voor iedere dag dat je er weer gezond en wel mag zijn om zoveel mogelijk te mogen en kunnen genieten.
Bijna 16 jaar voor hem en 12 jaar voor mij hebben we al van ons 'pensioen' kunnen genieten. En ik bedoel daarmee niet van het inkomen van ons pensioen maar vooral van de vrijheid om niet meer te hoeven werken. Begrijp me niet verkeerd, ik had een in mijn ogen hartstikke fijne, afwisselende en inspirerende baan maar kon er vanwege mijn gezondheid gewoonweg helaas niet meer mee verder.
Financieel lukt het allemaal en al zeker hier.
Hij heeft een aantal verhuurunits gekocht van de inkomsten van de verkoop van zijn huis in Duitsland die inkomsten voor hem genereren. Zijn vrouw doet daarnaast een online kleding shop.
Zelf kon ik hier zes jaar uitzingen door twee jaarsalarissen van mijn ex-werkgever die ik mee kreeg en vanuit mijn activiteiten voor het wellness resort waar ik bijna zes jaar officieel werkte. Vanaf mijn zestigste krijg ik een bijna vijfenzestig procent gekort pensioen en over een half jaartje een aanvulling met een gekort AOW.
Misschien geen vetpot in Nederland maar voor hier valt dat reuzachtig mee. Wie doet ons wat. We kunnen er zelfs samen ons bouwproces zonder een cent/Thai Baht schuld mee bekostigen.
De kosten van levensonderhoud hier zijn ook totaal niet vergelijkbaar met Nederland of Duitsland. Feitelijk kunnen we eigenlijk gewoon ook niet eens meer terug als je kijkt naar welke levensstandaard we hier kunnen leven.
Samen concludeerden we, met de inzichten tot nu toe, dat we van geluk kunnen spreken en dankbaar mogen zijn dat we destijds de keuze om uit ons geboorteland te vertrekken en hier een nieuwe toekomst op te bouwen hebben gemaakt.
Op een zeker moment tijdens ons gesprek over dat pensioen keken we opzij en zagen in de afvaldump naast onze bar (noem het voor het gemak de mileustraat) een oude gele plastic auto voor kinderen (zie foto bij dit blog).
Dat beeld nodigde ons uit om te praten over het fantastische idee dat geopperd is (en volgens ons zeker weten waarheid gaat worden) om de pensioen leeftijd te gaan verhogen tot 70 jaar. Heel normaal zoals iedereen kan begrijpen...
We worden immers steeds ouder, we leven gezonder (?) en dus kunnen/moeten (op dat moeten kom ik zo nog even terug) langer door. Gewoon wat langer doorsparen voor je pensioen/AOW. Niets mis mee toch? Doen! Wie verzint of verzinnen dit?
Het blik op die plastic vervallen kinderauto vertelde, met een lach en vanuit het hart van de voormalige Duitse fysiotherapeut, dat iedere cel in een mens zich in een leven ongeveer 60 tot 70 keer kan delen en daarna is het op. Hoewel dat proces met medicijnen in de toekomst wellicht vertraagd kan worden (de farmaceutische industrie is inmiddels alweer wakker) blijft het toch veroudering en is er uiteindelijk toch voor niemand meer een houden aan. Maar om nu door te 'moeten' tot zeventig...
We worden gemiddeld genomen dan misschien wel ouder maar wat is dan nog de waarde, de kwaliteit en vooral ook de fysieke en psychische gezondheid van je lichaam?
Vergelijk met de pensioenleeftijd in Frankrijk slaat in onze ogen nergens op. Je hebt een jeugd, een opleideidingsontwikkeling, begint met een baan en werkt verder aan een toekomstontwikkeling. Als je daarin jouw specifieke set aan talenten weet in te zetten heb en houd je plezier in je werk. Niets verkeerds aan. Maar hoe zalig is het als het 'heilig moeten' weg is.
En dat brengt me naar dat 'heilig moeten'. Niemand zegt dat je moet doorwerken tot en bepaalde leeftijd. Dat prent je je slechts in je eigen hoofd in. De vraag, in onze ogen, is slechts met hoeveel neem je genoegen en hoe vitaal wil je nog zijn om jouw dromen van je pensioentijd (zoals de wereld ontdekken, opnieuw te gaan studeren, te emigreren of wat dan ook) waar te maken? De keuze is slechts aan jou en is niet aan een pensioenleeftijd / maximaal financieel pensioen gebonden.
Het beeld van die gele plastic auto vertelde ons in ieder geval dat je kunt kiezen. Kiezen voor maximale pensioen inkomsten en, door een mogelijk verslechterde gezondheid en conditie op je zeventigste, een korte 'optimaal plezier en genieten periode' met verhoudingsgewijze veel geld (op de bank?). Of om misschien te kiezen voor een andere vorm van levensvreugde door te kiezen voor dat plezier en genieten veel vroeger en dus naar aller waarschijnlijkheid ook veel langer. En ja, dat betekent genoegen nemen met financieel ietsjes minder (maar je krijgt wellicht zoveel meer).
Op een nieuwjaarsdinnertje dat we kregen aangeboden opperde iemand zelfs het idee om mensen het idee te gunnen om tussen hun vijfendertigste en vijfenveertigse 'pensioen' te nemen en te krijgen. Optimaal genieten. Misschien iets voor de vakbonden.
Met zeventig met pensioen? In ons gesprek bleven we toch wat hangen bij die gele plastic auto. Voor een volwassene is hij te klein, niet comfortabel, te verminkt en hij brengt je zo goed als zeker niet ver. Het ding is immers niet meer vitaal.
Wat een idee...
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Je hebt destijds een mooie stap gezet door naar Thailand te emigreren en sindsdien vele mooie stappen gezet en er zullen er ongetwijfeld nog vele volgen......
BeantwoordenVerwijderen