Die elf jaar is een aardig 'boek' aan splinternieuwe ervaringen geworden. Deze haast wekelijkse blogs geven een aardig overzicht. Super blij en dankbaar dat ik de stap naar Thailand gezet heb en ik hoop er nog heel lang te mogen genieten.
En de expeditie gaat verder. Soms met vallen en opstaan. Het hoort er bij.
Ons rijstveld is een paar dagen geleden weer geploegd. Morgen wordt het weer ingezaaid zodat de rijst over een maand of vijf weer kan worden geoogst.
Phatsamon laat dat tot nu toe allemaal al jaren aan haar oudste broer over. Het is een stuk land van ruim zeven duizend vierkante meter dat aansluit op ons twee meter hoger gelegen bouwterrein. Die rijst er 'even' bij doen is te veel werk. Starend naar dat geploegde veld riep het creatieve gedachten op.
Inmiddels ben ik ruim vier weken met mijn hernia onderweg en veel verbetering is er tot nu toe nog niet opgetreden. Lopen gaat redelijk, staan is erg vermoeiend en zitten gaat tot nu toe gewoonweg niet. En dat maakt je dagen echt anders kan ik je verzekeren.
Het is rond zes uur (heel gewoon hier overigens) opstaan, met de honden wandelen, een uur yoga en hernia oefeningen, gember/citroen thee drinken, weer met de dieren erop uit, ontbijten en ruim twee uur plat. Daarna kort, omdat het veel te heet is, weer met de honden wandelen, oefeningen, late lunch. Dan loop ik alleen zelf nog zo'n drie kwartier en daarna weer ruim twee uur plat. Diner, koffie, honden uitlaten en plat met daarna nachtrust.
Het lijkt een vol schema maar voor mij is het gewoonweg 'niets doen' en dat is, voor een (hyper) actief persoon als ik ben, een pittige confrontatie.
De hele dag staart de bouw, die vanzelfsprekend nu stil ligt, me aantrekkelijk aan maar ik kan gewoon echt even helemaal niets.
Mijn hoofd zegt: "Pure tijdverspilling", mijn lichaam:"Bekijk jij het maar even". En, verstand er een beetje bij houden, mijn lichaam heeft meer dan gelijk. Ik kan niet anders dan me overgeven aan mijn lichaam en dat vind ik niet makkelijk.
Met twee super jonge en speelse honden en een wat doorgewinterde oudere is het steeds even naar mogelijkheden zoeken. En... het lukt natuurlijk.
Het is dus niet anders dan me aan de situatie over geven. En omdat het lijf dan nu even niet kan, begint het creatieve brein weer extra actief te worden. Eigenlijk niet goed maar wat moet je dan? De hele dag op mijn mobiel is voor mij geen optie.
Kortom, terug naar dat rijstveld, er is inmiddels een idee geboren om dat over een paar jaar, nadat onze bouw klaar is en mits we natuurlijk daartoe gezond in staat zijn, om ons rijstveld om te bouwen. De tuin- & landschaparchitecten zijn in ons een beetje wakker geworden. Het idee is om een soort van stilte bos aan te leggen waar je vanuit onze tuin rond ons nieuwe huis en de gastenpiramides in kunt lopen. Misschien houden we, meer voor de sier, nog een klein stuk rijstveld in takt.
Dit rijstveld willen we ophogen door er in de lengterichting een lange vijver met een eiland of, liever nog, een drijvend paviljoen op een ponton in aan te leggen. We hoeven dan geen grond aan te voeren. Op het eiland of het drijvende ponton een Gazebo (als idee de foto hiernaast). Een wandelpad komt door het bos en rond de nieuwe vijver.
Bomen zijn hier in diverse soorten en maten te koop. Dit nieuwe bos moet ook een veilige plek bieden voor de uilen en prachtige vogels die we hier snel weer hopen te zien.
Toch weer een aardig nieuw project voor over een tijdje zullen mijn kids zeggen.
En met dit soort fantasieen, die wellicht toch ooit werkelijkheid worden, probeer ik de tijd een beetje te doden en me over te geven aan mijn lichaam om tijdelijk even niets te doen.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Ik kan me levendig voorstellen dat het heel moeilijk voor je zal zijn om je dagen door te brengen met liggen en af en toe lopen...... Dat is sowieso voor moeilijk voor veel mensen maar zeker voor zo'n bezige bij als jij.......
BeantwoordenVerwijderenHelaas is er nu niks anders aan te doen dan wachten tot je weer hersteld zult zijn.... Neem de tijd die nodig is!
En Phatsamon is ook geblesseerd, wat pijnlijk.......
Jullie moeten allebei pas op de plaats maken en intussen maakt jullie creatieve brein overuren door te fantaseren wat je allemaal wel niet kan doen met een rijstveld!
Houd de moed erin...... 'alles zal reg kom' zou tante Nel zeggen....