In een straal van tenminste 500 meter hebben wij geen buren. Het dichtstbijzijnde gebouw zo ongeveer is het district gezondheidscentrum. Dagelijks is het open en het wordt door de locale bevoling goed bezocht. Het is een door de overheid gefinancierde soort van huisartsen post. Basis gezondheidszorg dicht bij de inwoners. Behandelingen zijn voor ingezetenen van het district gratis (ook voor mij) en als je toch wat wilt betalen dan kun je een donatie in een houten kistje stoppen. Goed voor het jaar-feest van de doktoren, verpleegsters en verplegers en de ondersteunende staf. Als je, zoals ik, tot dik tien jaar geleden altijd een stad gewend was is het best even vreemd en vooral ook wennen. En inmiddels vind ik het leven op het platte land meer dan zalig. We leven hier met z'n viertjes (inclusief onze honden Kadhow en Cupid) op een geweldig mooi 'eiland' zonder enig 'moeten'. We leven het leven in plaats van dat we het, zoals zo velen (en ik deed er ooit ook aan mee), rennen.
Onze plek wordt, door alles wat we hier met eigen handen kunnen en mogen bouwen, steeds aangenamer. Geen enkele stress, een geweldige privacy waardoor we ook vanwege de inmiddels zo goed als uitgedoofde wereld virusgekte weinig tot geen beperkingen hadden. Er in ieder geval niet aan mee deden. Gelukkig zijn we zonder vaccinaties, boosters, mondkapjes, social distancing, etcetera, nog steeds super gezond.
En jawel, ook hier wordt volop geroddeld. Zeker ook omdat ik maar een van de weinige Farang's (buitenlanders) ben. Een goed teken omdat je toch een klein beetje in de gaten gehouden wordt. Dat we zelf, met eigen handen, altijd maar in de weer zijn, de manier waarop we (niet Thais maar Westers) bouwen en hoe we hier leven zijn voor de meeste mensen hier dingen waar je tenminste iets van vindt en dat moet je toch met anderen delen. Geweldig wat mij betreft. Ze storen ons met hun zelf gemaakte verhalen niet. Goed om gesprekken gaande te houden.
Wij vieren hier, door onze directe buren, regelmatig door het jaar heen een soort van natuurlijke Kerstmis van alweer een 'geboren kind'. Een kalf. Onze naaste buren zijn immers koeien. De energie op onze plek moet haast wel goed zijn want regelmatig slapen 'de kinderen' op de weg voor de ingang van ons land.
De rijst is, na een langdurige moeson, weer geoogst en het vee staat weer te grazen en ligt te herkouwen op de velden. Anders dan in Chiang Mai waar ik mijn townhouse heb wordt hier niet of nauwelijks gebrand. Zalig dus ook voor de kwaliteit van de lucht. Je zou immers wel gek zijn om al dat fantastische veevoer te verbranden vinden de boeren hier.
We zijn steeds verder 'zelfvoorzienend'. Naast vele groenten, kruiden en vanzelfsprekend rijst, inmiddels nu ook de eerste eigen bananen. Verhoudingsgewijze hebben we niet al te veel last van de wereldwijde inflatie (of zakkenvullerij) die gaande is. Overigens ook, in mijn beleving, niet van alle turbulentie waarin de wereld zich bevindt. Hoewel sociale media voor mij ontbreekt, blijkt en blijft het toch nog steeds wat verslavend om het wereldnieuws af en toe te volgen. Eigenlijk voornamelijk slecht nieuws dat je humeur vergalt en waarmee je helemaal niets kunt.
En als je dan al iets positiefs leest, zoals afgelopen week een bericht van een stel dat 10.000 Euro gewonnen had bij de postcode loterij wat, zo vertelden ze, hun leven had verrijkt, dan was het een door diezelfde postcode loterij gesponserde reclame. Ja, ja. je moet toch met mooie verhalen mensen wel blijven verleiden om de kas te spekken. Je leest eigenlijk nooit over al die miljoenen mensen die wederom niet wonnen. Slim spel.
Maar goed, terug naar onze buren. Onze honden Kadow en Cupid hebben het er overdag aardig druk mee. Ze houden super goed in de gaten dat die 'buren' niet op ons bouwterrein komen en blaffen ze, als ze al in de buurt komen weg. Althans, voor zover dat gaat. Veel kalveren vinden het een geweldig spelletje om 'afgeblaft' te worden. Op ons rijstveld is dan nog tot daar aan toe maar toch. Ook daar blijven de ogen op 'kwatta' gericht.
De koeien, op hun beurt, houden onze bouwactiviteiten dan weer nauwlettend, vanuit hun stal, ons rijstveld of de velden van andere dorpsbewoners, in de gaten.
Op het platteland woon je hier voornamelijk buiten. Waarom ook niet? Hoewel net als in Nederland officieel over een weekje winter, is het hier overdag nog steeds zo rond de 32 graden celcius. Eigenlijk elke avond perfect BBQ weer. De nachten worden inmiddels wel wat koeler.
Een huis is hier voornamelijk om in te slapen, tv te kijken of als het noodzakelijk is in te schuilen tegen de regen en/of wind. Daar heb je niet al te veel ruimte of luxe voor nodig. Koken doe je bijvoorbeeld standaard buiten. Vaak nog op een houtvuur. Zitten, relaxen, drinken en converseren met familie, vrienden of kennissen, doe je buiten. Dat betekent een overdekte plek, veelal met een bamboe platvorm om samen op te zitten, met een dak erboven voor wat schaduw.
Ook ons huis wordt, relatief gezien, niet groot maar wel met Westerse invloeden. 100% Leven als de Thai hier, met alle respect, is niet voor mij weggelegd.
Een slaapkamer, kleine woonkamer, binnen- en buitenkeuken, badkamer met douche, wastafel en toilet, gastentoilet, voldoende bergingen, een overdekte yoga & meditatie ruimte op de eerste verdieping en vooral een groot overdekt buiten terras, ruime overdekte entree en rondom permanente zonwering. Voor onze gasten staan er inmiddels twee fijne prive gastenpyramides.
Die koeien maken ons eiland eigenlijk super gezellig en ook speciaal. Zeker met de rennende en spelende kalveren. Een lust voor het oog.
We hebben ze er, zonder er naar te hoeven omkijken, als het ware gratis bij. En of ze roddelen? Wie zal het zeggen... Wij genieten van deze buren.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten