Vier weken geleden stuurde mijn vriendin me een filmpje
van een live interview met de arts Raymond Francis uit Florida, USA. Hij
publiceerde in 2002 zijn boek ‘Never be sick again’ (Hoe blijf ik gezond).
Nu ben ik niet zo van dat soort filmpjes maar het was
kort en ik keek en luisterde ernaar. Duidelijk een man met een missie die me
inspireert en weet waar hij het over heeft. Iemand die voor mij heel veel overeenkomsten
vertoont met de passie en het optimisme van mijn vader. Een kei in het vanuit
de beste bedoelingen en vanuit zijn eigen ervaringen positief aanspreken van
mensen om ze aan te sporen om gezond te leven en van die gezondheid te genieten.
Ja, Raymond Francis trapt voor veel mensen, en ook voor
mij, een soort van open deur in. Ik had al vaker eens wat gehoord maar stond er
eigenlijk nooit zo bij stil hoe ik mijn gezondheid, onbewust en ongewild, zo op
het spel zette. En dit boek is al van 2002? Nou ja, beter laat dan nooit er toch
nog eens achter komen.
Ik lette er gewoon niet op en dacht bij mezelf dat het
bij mij wel mee viel. Ik nam immers bijvoorbeeld nooit suiker in mijn koffie of
thee en dronk veel vruchtensap zonder toegevoegde suikers etc.. Rust genoeg en geen stress meer. Goed bezig,
althans dat dacht ik.
En ja, door mijn ongeluk in 2010 veranderde ik radicaal
mijn levensstijl. Dagelijks doe ik aan meditatie, beweeg ik best veel alleen al
door een paar uur stevig met de hond te lopen en elke ochtend een uur yoga. Tot
nu toe eigenlijk nooit echt ziek. En toch…
Francis zijn verhaal kwam bij mij meer binnen dan ik gedacht
had. Sommige van zijn uitspraken vond ik verbijsterend. Bijvoorbeeld hoe slechts
één theelepel suiker binnen twee uur voor een periode van zes tot acht uur de
natuurlijke immuun balans van je lichaam totaal om zeep helpt, voor 50%
vermindert. Of dat suiker veel meer kwalijke invloed op je lichaam heeft dan
alcohol, drugs of roken. Dan de verbindingen die hij legt met de invloed, zeg
maar gewoon de deur wagenwijd openzetten, naar een breed pallet aan
ziekteverschijnselen.
Na het horen van zijn korte verhaal dacht ik bij mezelf
dat het toch eens een keer tijd werd om hier aandacht aan te geven. En opdat ik
op 1 juli jl. toch weer in mijn zes weken alcoholvrij periode stapte vond ik
dat een goed moment om ook voor wat betreft die suiker maar eens acuut te gaan
stoppen.
Iets waarvan ik op dit moment kan zeggen dat ik er mee
door wil gaan.
Een eenvoudig besluit maar nog niet zo eenvoudig gedaan. Ik
kwam erachter, echt ik had dat nooit en te nimmer gedacht, dat ik meer dan
super verslaafd was. Het werd niet gewoon even stoppen maar duidelijk een
afkicken.
Al vaker schreef ik in mijn blogs dat alles wat je
aandacht geeft groeit. Volgens mij is het niet eens mogelijk om totaal met
suiker te stoppen. Het zit werkelijk overal, maar dan ook overal, in en niet in
de minste hoeveelheden. Mijn ervaring is inmiddels dat de wereld gewoonweg
dodelijk verziekt is van suiker.
Waarom het bij mij een verslaving is (ik kan inmiddels en
op dit moment zeggen was) bleek uit het volgende.
Een periode van bijna twee weken voelde ik me meer dan
moe. Mijn verlangen naar iets met suiker (mijn kinderen noemen me vaak koekie
monster) nam hand over hand toe en ik keerde haast mijn huis om, om iets te
vinden waarin suiker zat. Gelukkig tevergeefs. Op zoek naar suiker vervangers
ook. Nou dat liet ik heel snel achter me. Die letterlijk ‘troep’ is nog veel schadelijker
en… het lost niets op om los van die suiker verslaving te komen.
Goed dat mijn vriendin door haar werk twee weken niet kon
komen. Mijn humeur, normaal eigenlijk altijd toppie, veranderde danig en ik was
op Skype wat snel op mijn tenen getrapt en kortaf. Gelukkig doorzag mijn
vriendin het allemaal. Ook zij was immers, iets minder abrupt dan ik, in hetzelfde
schuitje gestapt.
Zeurende hoofdpijn zoals ik die ook tijdens mijn burn-out
periode had. En soms zelfs koude rillingen. Uitermate vreemd in het zeer warme klimaat
hier. Toch moest mijn lijf kennelijk toch even wennen hoe op een andere manier
de inwendige kachel aan te laten slaan.
Die verschijnselen zijn nu nagenoeg over. Nooit gedacht
dat dat zo lang zou duren. Pakken vruchtensap de deur uit (ze zitten meer dan
vol met suiker, wat je ook op de verpakking aan afleidende teksten vindt). Ik heb
een blender gekocht en maak nu sap van het zeer grote, en voordelige, aanbod
aan fruit en groente dat we hier op de lokale markt vinden. Het is even wennen
aan hoe het eigenlijk allemaal ook alweer écht smaakt. Whoow, wat een geweldig verschil.
Je proeft letterlijk weer de natuur.
Ik voel me goed, zelfs beter, en heb weer genoeg energie. Eerlijk is eerlijk suiker blijft lonken en 'nee' zeggen is niet altijd gemakkelijk hoewel het tot op heden lukt. En of ik nu (nog steeds) nooit ziek word?
Ik wacht het maar af. Dat is voor mij eigenlijk niet de hoofdreden om suiker op
een laag pitje te zetten. Overigens ook niet om af te vallen.
Meer is het een ode aan mijn tijdelijke tempel, mijn lichaam, om er zo lang mogelijk optimaal gebruik van te kunnen blijven maken. En een keertje ziek is voor mij niet meer dan een signaal van mijn lijf dat het de strijd met dat wat het niet wil aan wil en kan gaan. Maar als dat gevecht niet nodig is…dan geniet je volgens mij nog zoveel meer.
Meer is het een ode aan mijn tijdelijke tempel, mijn lichaam, om er zo lang mogelijk optimaal gebruik van te kunnen blijven maken. En een keertje ziek is voor mij niet meer dan een signaal van mijn lijf dat het de strijd met dat wat het niet wil aan wil en kan gaan. Maar als dat gevecht niet nodig is…dan geniet je volgens mij nog zoveel meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten