Onze plakkikker (Aziatische Gouden Boom kikker) heeft sinds een maandje een vriend of vriendin. Hij of zij is donkerder bruingoud van kleur. Zoiets als het verschil van de huidskleur tussen Phatsamon en mij ;).
Die kikker, ik noem hem maar even voor het gemak 'hij', voelt zich al tijden bij ons thuis. We troffen hem op verschillende plekken aan maar heeft nu zijn vaste woon en verblijfplaats.
De bovenkant van de reserve waterfles bij onze TED's Place (Talk, Eat and Drink place) is overdag zijn slaapkamer onder de grote trechter die over de fles hangt om onze waterkoeler te kunnen vullen.
Als ik 'sochtends vroeg mijn yoga en meditatie op de veranda van de TED's ga doen en de trechter optil dan zit hij er weer.
Al een paar keer heb ik geprobeerd om het beest hier een stuk verderop in het bos te zetten. In een emmer met de scooter het bos in en in de schaduw bij een boom zetten. Twee dagen later plakt hij hier weer rond. Ik laat het maar. Hij hoort er nu gewoon bij.
Maar sinds een maandje nu heeft hij dus een (ik ga er voor het gemak ook maar van uit) vriendin. Elke avond springen en plakken ze samen hier rond in de bomen op ons land, en elke ochtend zitten ze dicht tegen elkaar onder de trechter. Echte vriendschap denk ik.
En dat bracht tussen Phatsamon en mij het gesprek op het thema vriendschap. Ik heb er in juli 2019 in een Blog ook al eens aandacht aan besteed in relatie tot de onmogelijkheid om te kunnen 'ontvrienden'.
Er gaat bijna geen dag voorbij of Phatsamon vertelt me over haar 'vrienden'.
In Thailand werkt dat zo: Als je bij elkaar op school hebt gezeten als junior of senior en je kent elkaar daar dus van dan word je 'vriend' genoemd. Zo ook als je met iemand ooit hebt samengewerkt.
Van al die 'vrienden' waarover ik inmiddels nu jaren hoor heb ik er tot nu toe niet meer dan een handvol ontmoet. We moeten er vaak samen ook om lachen.
Nu, met onze bouw die vordert, kondingen meer 'vrienden' zich aan. Ze willen graag komen kijken (en met vaak hun hele gezin gratis slapen, eten en drinken natuurlijk) maar zover is het nog niet. Wie weet dat ik dus in de nabije toekomst veel van haar 'vrienden' ga ontmoeten. Een kwestie van rustig afwachten.
Als ik naar mezelf kijk dan prees ik me ook gelukkig met zoveel 'vrienden'. Niet alleen in de dagelijkse kontakten maar zeker ook met de sociale media die ik jaren geleden nog had, volgde en bij hield.
Facebook (ze noemde en noemen het daar ook letterlijk vrienden), Twitter (destijds), LinkedIn. Het stroomde over van de vrienden en vriendschappen. En ook bijvoorbeeld de serviceclubs waar ik jaren lang actief en met super veel plezier lid van was.
Wikipedia zegt onder andere over vriend en vriendschap:
"Een vriend/vriendin is een persoon waarmee je een speciale persoonlijke band hebt.
Vriendschap is een nauwe relatie of verhouding tussen twee of meerdere mensen. Het belangrijkste waarop een goede vriendschap gebouwd is, is vertrouwen en onvoorwaardelijkheid.
Bij een belangeloze vriendschap kijkt de een naar wat de ander nodig heeft en worden eigen belangen/verlangens op de achtergrond geplaatst."
Als ik op al die honderden 'vriendschappen' die ik had nu terug kijk dan zijn daar nog geen hand vol van over. En ja, natuurlijk, dat ligt zeker ook aan mij.
Onvoorwaardelijkheid en belangenloosheid blijken in de meeste gevallen een sprookje. Het was vaak 'leuk' en 'fijn' en het liet zich goed aanzien om 'bij een persoon in de groep te horen' op de sociale media. Alsof je met hem of haar echt een goede persoonlijke band hebt.
De meeste 'vriendschappen' kwamen voort uit het mooie woord 'netwerken' (juist uit eigen belang en dus niet belangenloos vriendjes van elkaar proberen te zijn). En zo werkt het overal.
In mijn ogen geen ware vriendschap.
Iedereen kent het spreekwoord: "Uit het oog, uit het hart." En zo gaat dat in verreweg de meeste gevallen. Ik denk dat velen de ervaring kennen al kort nadat ze met pensioen zijn. Eigenlijk ook niet meer dan normaal.
Ieder leeft en ontwikkelt immers zijn eigen leven. Dat je daarbij een poosje samen op loopt kan voor een tijdje een speciale persoonlijke band opleveren maar hoe sterk die band uiteindelijk is... je kunt je er in vergissen. Eerlijk is eerlijk, soms is dat super jammer.
Dan maar weer terug op die sociale media? Nog niet misschien. De meeste verhalen erop zijn te mooi om waar te zijn en, wat mij betreft, een band creeer je er niet mee. Dat lukt pas echt goed face-to-face.
Ik denk dat die plakkikkers, zonder sociale media, een stevigere en prettigere vriendschap hebben. Face-to-face en body close to body.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Juist, helemaal waar wat de vriendschappen betreft!
BeantwoordenVerwijderenWat bijzonder dat de plakkikker jullie zelfs wist te vinden van een behoorlijke afstand!
Weer een huisdier erbij, en zelfs twee nu!