Hij leed aan een zeer zeldzame vorm van schildklier kanker waartegen nog geen behandeling is. Samen met mijn zus heeft hij een anderhalf jaar durende strijd geleverd in een gevecht dat feitelijk, op voorhand al, niet te winnen was.
Helaas is Henk voor ons de volgende in een rijtje directe familieleden die dit jaar zijn over gegaan. En ook in de familiekring van Phatsamon was het deze week weer raak. Het lijkt dit jaar niet op te houden.
Fijn dat ik Henk heb leren kennen. Hij was een trouwe lezer van mijn weekblogs. Regelmatig reageerde hij er ook op en deelden we visies en ervaringen met elkaar.
Naar
aanleiding van mijn blog over vriendschap, ergens in april vorig jaar, had ik
een gespek met een goeie Nederlandse vriend van me in Mae Rim waar we regelmatig op vakantie zijn.
We bespraken dat mensen niet voor niets voor kortere of
langere tijd in ons leven komen of kwamen. Niet alleen voor jezelf maar ook voor de ander.
Vorige week stuurde hij me daarover, naar aanleiding van mijn blog van afgelopen vrijdag en de ontwikkelingen dit jaar in mijn familie, nog een notitie toe. Hij maakte die in 2018 voor zichzelf. Dieper inzicht en een super fijne handreiking om rust in je hoofd te blijven houden.
Die notitie, met zijn visie en gedachten daarin, was een feest van herkenning en erkenning voor me.
Voor mijzelf heeft het er alles te maken dat we in onze levensmissie willen en moeten
groeien. Daar heb je alles vanaf je geboorte al voor in huis. Soms weet je dat zelf nog niet en moet dat ontdekt, wakker geschud, of aangejaagd worden. Soms weet je er niet of onvoldoende mee om te gaan.
Er zijn anderen in je leven voor nodig om daarbij 'een handje te helpen'. Of je dat, en de wijze waarop, op dat moment nu op prijs stelt of niet. Die anderen komen automatisch en op het juiste tijdstip, bewust of onbewust, op je pad.
Je hebt ze bijvoorbeeld nodig om te leren, om steun te krijgen, om te delen, om de koers van je levenspad in de voor jou (meestal achteraf gezien) betere en/of juiste richting te sturen, of bijvoorbeeld om door moeilijke situaties heen te gaan. En omgekeerd hebben die andere mensen vaak jou juist weer nodig om hetzelfde te laten gebeuren en te ervaren.
Als je oprecht daarvoor gaat en er voor open staat, wil je geen energie van een ander
aftappen of je laten misbruiken door een ander. Je bent een tijd(je) zender en ontvanger van en voor elkaar. Een kwestie van oprechte aandacht. Je luistert en spiegelt je, aan dat wat jou aanspreekt of wat jij zinvol vindt, aan de ander. Over en weer geef en gebruik je op een respectvolle manier zaken en inzichten van elkaar die jij nodig hebt om te groeien en je
levensweg verdere invulling te geven.
En dat een tijd(je) samen op kan in mijn beleving langer of korter en zelfs levenslang duren. Net zolang als 'de situatie' dat voor elkaar nodig heeft.
Henk
En
zo kwam ook Henk op enig moment niet alleen in het leven van mijn jongste zus en haar kinderen (en mijn jongste zus in het leven van Henk en zijn kinderen), maar kwamen ook Henk en ik met elkaar in contact. Het was daarnaast super elkaar ook in Thailand veel beter te hebben leren kennen. Naast enorm veel schik met elkaar hadden we regelmatig ook fijne en diepgaande gesprekken.
Als ik nu op de vriendschap met Henk terug kijk, dan krijg ik in relatie van mijn onderwerp van deze week een aantal antwoorden op
die vragen waarmee hij impact heeft gehad op mijn levensweg tot nu toe en
waarvoor ik hartstikke dankbaar ben.
# Flexibiliteit geeft stabiliteit.
# Humor en creativiteit maken zaken vloeibaar.
# Wacht niet met genieten op later. Bouw het in je levenspatroon en ritme in om het leven steeds te vieren.
# Zijn slogan: “Don’t worry, be happy” (tot op zekere hoogte. Straks meer).
Zaken
soms als ongeloof in-, en twijfel aan- respect voor zichzelf. Of hij het
‘allemaal wel waard was”.
Een van, zoals hij me onlangs schreef, pessimisme
(soms not so happy als hij de buitenwereld vertelde) dat zich uitte in somberheid. Een trekje dat hem geen goed deed in hun strijd.
Soms ook een van angst en verstrikt blijven in zorgen. Zeker in die laatste maanden van zijn leven.
Mooi? Ja, het maakte hem compleet. Henk was een normaal (mensen) mens.
Iedereen neemt zijn/haar opvoeding, achtergronden, stijl, gedrag en levenslessen mee. Automatisch aangeleerde
overlevingsmechanismen. Niet meer dan normaal. En iedereen brengt dat op zijn
of haar eigen manier in contacten met anderen in. En juist daarin zit ook die onderlinge kracht van verbinding in relaties.
En nee, soms is dat niet leuk om mee om te gaan, of om mee om te moeten gaan (vaak vond hij het super balen voor mijn zus zoals je me een aantal keren vertelde) maar het maakt wel Henk, DE, Henk zoals hij werkelijk was. Respect daarvoor.
En nee, soms is dat niet leuk om mee om te gaan, of om mee om te moeten gaan (vaak vond hij het super balen voor mijn zus zoals je me een aantal keren vertelde) maar het maakt wel Henk, DE, Henk zoals hij werkelijk was. Respect daarvoor.
Respect ook voor zijn/hun strijd. Echt petje af! Het leverde me nog een extra les van hem op:
# Doorzetten en daarbij zoveel mogelijk kiezen voor kwaliteit van leven (Ik kom daar komende week op terug) tot dat écht niet meer lukt.
Hij liet zien dat dat punt haast oneindig ver weg ligt.
Gelukkig heb ik mijn visie van hierboven, onze complimenten, en mijn dank aan hem, een kleine twee weken geleden, toch nog in een brief met hem kunnen delen.
Dank je Henk dat we een seizoen in ons leven samen konden reizen en genieten van-, en groeien door elkaar. Dat je deel van mijn leven bent. We zijn elkaar zoals jij ook aangaf niet voor niets tegen gekomen.
Jouw laatste woorden aan mij, afgelopen maandagavond nog, waren:"Dank voor de vele mooie momenten met jou. Samen met Phatsamon voor altijd in mijn hart."
Van harte spiegel ik die fijne woorden van ons uit ook terug naar jou broer.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten