Toen we hem een tijdje geleden spraken deed hij een boekje open over zijn ervaringen met de zoganaamde 'hogere' klasse. Hij heeft er absoluut geen respect meer voor.
Diverse ritjes maakte hij met 'vooraanstaanden'. De voorname mensen die wat in de melk te brokkelen hadden. Politieke ambtsdragers, directeuren van bedrijven, andere figuren uit de zogenaamde 'hogere klasse', mensen met macht en geld. Vaak omringd door veel uiterlijk vertoon, bla, bla, bla, en show.
Ze konden en/of wilden door de alcoholconsumptie niet meer rijden en kozen er, natuurlijk een prima oplossing, veilig voor om van een taxi gebruik te maken.
In zijn taxi werd, geholpen door de alcohol, meer dan regelmatig de meest vulgaire taal door ze uitgekraamd. Hun netwerkvrienden werden door het slijk gehaald of ronduit uitgelachen omdat ze niet doorhadden dat ze gebruikt werden. Hij wist haast zeker dat die vriendjes dat wellicht, onderweg in een taxi van een van zijn collega's, hard lachend, over de klanten in zijn taxi ook deden. Zo is de wereld immers vertelde hij.
Door hun alcohol consumptie gingen 'alle remmen' los. Diverse keren schreeuw-, scheld-, en zelfs lijfelijk geweld-, partijen met hun partners. De honden lustten er vaak geen brood van. Maar naar buiten toe de meest aimabele mensen die in zijn ogen dan wel geen gespect verdienden, maar wel vanuit hun omgeving respect kregen vanuit hun invloed en macht of de afhankelijkheid die anderen ten opzichte van hen hadden.
Als ik in het algemeen zijn ervaringen hoor, en ook die van een voormalig taxichauffeuse die ik ken, dan denk ik dat taxichauffeurs vaak sociale werkers zijn.
Het televisieprogramma 'Taxi' gepresenteerd door Maarten Spanjer en later Joris Linssen zo rond de vijfentwintig jaar geleden gaf dat ook haarfijn aan.
Mijn Duitse kennis gaf aan dat, zeker tijdens langere ritten, mensen hun hele hebben en houwen aan hem vertelden en hun hart luchtten. Een soort van schreeuw om aandacht in vrijheid zonder zich te hoeven verdedigen. Voor hem was het meestal alleen maar luisteren. En dat aandachtig en meelevend luisteren leverde vaak ook een leuke tip op.
Maar nog respect voor die ogenschijnlijke 'hogere' klasse daar was hij wel van genezen. Naar de buitenwereld, witte boorden, alles keurig op orde. De show must go on.
Ik kan me er iets bij voorstellen. Het zijn en blijven allemaal heel gewoon mensen. Ieder met zijn of haar eigen en vooral ook dezelfde basis behoeften. En hoewel ze ook onder de douche niet het zelfde zijn, zijn ze daar allemaal wel heel gewoon naakt en worden ze ook het zelfde nat. Lekker belangrijk? Nou, nee dus.
Die show, dat vaak absoluut niet gemeende spelletje, van op een soort van pronkstuk zetten en onderdanigheid tonen (hier in Thailand kunnen ze er ook aardig wat van) maken wij er omheen en zij genieten er meestal van.
Ik ben er aardig van genezen. Doe effe normaal. Ieder is immers maar een radertje in het grote geheel...
Frans Captijn
