vrijdag 7 maart 2025

Geweldig om het over niets te hebben.

Ons kleine kerkje in Surin kent naast Thaise, ook kleine groep Engelse docenten uit de Filipijnen en nog geen hand vol Farang (buitenlanders) als bezoekers. Ik hoor bij dat groepje Farang. 

Meestal praten we na de vieringen nog even kort met elkaar en met die paar Farang gaan we een enkele keer koffie drinken. Koffietentjes hier te over met super goeie koffie en ook nog eens zalige wafels of gebak. Een vroeg, omdat de kerk hier al om half negen in de ochtend is, gezellig uitje. 

Afgelopen zondagmorgen was het weer zover. Een fijne omgeving, een zalige Americano koffie met standaard een glas water en twee koekjes, een flesje koud water, ijsblokjes en gebak. 

We zijn er een uurtje en daarna gaat ieder weer zijn weg. Ik meestal naar de Makro en wat spulletjes kopen bij bouwmarkten voor de komende week. Goed te combineren met deze weekelijkse trip naar de stad. 

Luchtige en soms ook diepe spontane gesprekken. Zonder er erg in te hebben ook geen politiek of wereldnieuws. 
Alleen al de ervaringen met het leven en de families en vrienden hier, de verschillen in cultuur, en alerhande verhalen over wat al niet allemaal spontaan ontstaat. Ook geen gesprekken over anderen. Niemand die de boventoon voert of zich belangrijker vindt dan anderen. Lekker jezelf zijn. 

Geen telefoon verstoringen komen er in voor. Gewoon heerlijk en heel eenvoudig met elkaar rond een tafeltje, met die koffie. Luisteren, vragen, vertellen, lachen, meeleven, verdiepen, soms onderzoeken hoe dat dan 'anders' soms er aan toe gaat, proberen te begrijpen, niet oordelen maar slechts verwonderen. 
Aandacht voor, en oprechte interesse in, elkaar. 
Het zijn zomaar wat dingen die nu uit mijn vingers rollen als ik het nu opschrijf. 
En...er is zo een uur voorbij. 

Afgelopen zondag zei Tony, een Amerikaan uit Texas, me na afloop: "Frans, ik vind het zo hartstikke leuk en ontspannend om dit zo af en toe te doen. Mijn vrouw vraagt me als ik enthousiast thuis kom meestal; Waar hebben jullie het over gehad? En ik moet dan altijd lachen. Vrouwen zijn misschien wel anders. Niet over Pietje, Jantje of Klaasje. Niet over wat er in de wereld speelt. Eigenlijk hebben we het over helemaal niets gehad." Zij kijkt me dan met vragende ogen aan en zegt: "Ruim een uur lang?". Wat ik het leukste aan deze spontane bijeenkomsten vindt is dat we een gezellige tijd samen hebben en het eigenlijk over helemaal niets hebben."

Ik moest ook lachen en hij slaat voor mij de spijker op zijn kop!

Hoe eenvoudig kan het niet zijn. Echt kontakt wat mij betreft. Geweldig om het over niets te hebben. 


Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 28 februari 2025

Castratie-dag voor 13 honden. Phatsamon in de bocht.

Sinds we hier in Surin wonen heeft Phatsamon steeds meer op met dieren. 

Ze had dat als kind al, maar als dochter in een agrarische familie waren dieren niet voor gezelschap maar, zoals de waterbuffels die haar ouders hadden, bijvoorbeeld om het land mee te kunnen bewerken. De koeien, kippen en varkens om te eten of te verkopen. Kortom, de dieren waren er voornamelijk om geld mee te verdienen. 

Toen ze, als heel jong kind, eens heel verdrietig was omdat een huiskat van de familie door een hond was doodgebeten, lachte een monnik die vroeg in de ochtend aan huis voor Tak Bat (het offeren van eten aan de monniken) haar om haar tranen uit. Werkelijk een opvoedkundige 'super' reactie en goede steun aan een kind maar niet heus. Ze heeft het nog regelmatig over deze ervaring met die domme monnik. 

We leerden elkaar kennen en ik had hond Kadhow. Dat klikte direct en dat is tot op de dag van vandaag zo. Kadhow gaat niet mee wandelen als Phatsamon er niet bij is bijvoorbeeld. 
Daarna kwam puppy Cupid (inmiddels deze week al weer drie jaar), en een jaar daarna werd de toen vijf weken oude hond Singto naast ons gedumpt. Vier kittens, geboren bij haar moeder, verloren hun moeder door een verkeersongeluk en Phatsamon beloofde voor die vier te zorgen. Eentje overleefde het niet. Drie zijn er van dat nestje over. Ze doen het prima. En een klein jaar geleden werd kitten Meechok door een of andere idioot rijdend op zijn scooter op straat weggegooid. Die vond ik en we lapte hem op. Hij gaat met de drie anderen als een speer. 
En een paar maanden geleden wederom een dump van de puppies Baijka en Taffy. 

Kortom vijf honden en vier katten. De katten hopen we eind dit jaar hier naar toe te halen maar ik wil ons huis eerst woonklaar maken voordat ik een kattenverblijf wil bouwen.
Alle negen ontbreekt het aan niets. Veel aandacht. Allemaal gecastreerd, periodiek de vaccinaties en medicijnen om ze gezond te houden hier in de natuur, goeie dierenartsen als er iets aan de hand is, prima slaapplekken, heerlijke speel omgeving, en twee maal per dag prima eten.

En hoewel we op zo'n vijfhonderd meter afstand van het dorp meer dan genoeg ruimte hebben voor onze dieren, is het aantal van negen voor ons ook echt meer dan genoeg. 

Phatsamon kan het leed van de dorpshonden, de vaak slechte verzorging, de teken en vlooien die ze hadden, niet goed verdragen. Reden waarom ze, een beetje onzichtbaar en vaak in de avond, veel dieren medicijnen geeft. Ontworming en tegen teken en vlooien. Vandaar ook teken en vlooien die ze hadden. Ze zien er echt stukken beter uit. Maar je kunt niet alles. 

Al eerder heb ik geschreven dat wij met donaties aan monniken en tempels hier  een beetje klaar zijn. Phatsamon zet zich liever voor dieren in en vindt dat ze daar beter werk mee doet dan nog meer tempel gebouwen te helpen bouwen en nog vollere bankrekeningen van 'arme' oranje mannen te spekken. De moeder van Phatsamon kijkt daar heel anders tegenaan maar ze laat haar dochter, verstandig vind ik, maar gaan. 

Bij Phatsamon kwam, als een soort van onze eigen bescherming, het idee op om acties op gang te brengen om de bron van alle ellende aan te pakken. Honden, zowel teefjes als reutjes, castreren zorgt voor minder aanwas en verkleint de kans dat wederom dieren hier bij ons worden gedumpt. En ook poezen en/of katers kunnen in de acties mee. We zijn immers inmiddels genoeg 'dierenpark' geworden. 

Het idee heeft ze van een jonge vrouw in Chiang Mai die honderden dieren via een soort van stichting 'Hand to paw' met veel vrijwilligers en dierenartsen doet. Beetje erg veel van het goede maar een prima voorbeeld en waar nodig krijgt ze goed advies. 

Een aantal maanden geleden ging ze, via haar sociale media contacten over dieren, op zoek naar dierenartsen en mogelijke sponsoren om dieren te kunnen laten steriliseren. Die dierenartsen lukte aardig, sponsoren zijn moeilijk te vinden.
Toch startte ze succesvol met 8 honden hier een stuk verderop. 

Ze organiseert en begeleidt dus nu sinds kort hier 'massa castratie' van straathonden, zo noem ik het maar even, hier in ons dorp en in de achtertuinen van de mensen thuis. Het kost hier ca. 800 THB (Euro 22.50) per hond en 500 THB (Euro 14) per kat. De reiskosten/benzinekosten voor de dierenarts(en) worden over de dieren gedeeld. 
Hoewel de mensen het geld er niet voor hebben (of er niet voor over hebben) wil Phatsamon toch dat ze dit bedrag of in ieder geval een deel ervan betalen. Gewoon om ook hun intentie te laten zien. 

Ze wil deze acties ongeveer twee keer per jaar organiseren voor het dorp. Ze gaat voor gesprekken en uitleg op de scooter naar de 'eigenaren'. Als die instemmen begeleidt ze de honden en eigenaren tot de operatie. Ze regelt de voordeligste dierenartsen die tijd en zin hebben. En in de week na de operaties houdt ze zicht op de nazorg van de dieren en controleert ze of ze hun anti infectie medicijnen en pijnstillers krijgen. De hechtingen zijn meestal oplosbaar of bijten ze er zelf uit of anders helpt ze er ook mee. 

Zaterdag, 22 februari, had ze acht honden op haar lijstje verzameld. 
Twee dierenartsen vanuit Nakhon Ratchasima, een kleine twee uur rijden hier vandaan, waren bereid om in de ochtend de ingrepen op drie locaties in het dorp te doen. Iets dat ze normaal vanaf vijftien honden doen. 
Op het laatste moment kon ze nog vijf honden extra 'krijgen'. 'Krijgen' tussen aanhalingstekens inderdaad. Drie ervan moesten door de twee dierenartsen met een verdovingspijl worden 'geschoten'. 200THB per hond extra. 

13 Honden! 7 Teefjes en 6 reutjes. Een prima resultaat! En ja, dat werd onverwachts toch voor haar aardig wat tamboen (boeddhisische donatie) voor de dieren omdat er natuurlijk voor die laatste vijf al helemaal geen enkele Baht aan donatie binnen kwam. 

Voor haar was het in ieder geval een top dag met een stralende lach. En natuurlijk nog een week om 'toezicht' op de dieren te houden. Ze gaan allemaal goed en morgen is het de laatste 'check-dag' en mogen de dieren ook het water weer in om af te koelen (voor zover ze dat nog niet hadden gedaan bij inmiddels 37 graden C). Het moedigt haar aan om hiermee verder te gaan. Echt super trots op haar. 

Good job! 

En even voor de goede orde, het is haar initiatief en zijn haar activiteiten. Ze moet dus ook aardig creatief zijn. Ik ben voor onze dieren hier sponsor genoeg ;). 
Zo zijn de castraties van onze vijf maanden oude kater Meechok (op 16 januari van dit jaar) en van de vijf maanden oude honden Baijka (zwart/bruin) en Taffy (bruin), jl. 5 februari, door onze dierenarts 'Puppy Love' in haar kliniek in Surin gedaan. 





Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 21 februari 2025

Veerkracht... al 7 (13) dagen geen water

Ik sta er versteld van en dit is typisch Thais en absoluut niet Nederlands. 

Ons dorp zit al zeven dagen zonder water. En nee, omdat wij onze eigen voorziening hebben, hebben wij er geen last van. De dorpsbewoners, waaronder de moeder van Phatsamon (80 jaar) en een broer en zus met hun gezin, wel. En niet zo'n klein beetje ook. 

De dorps watervoorziening komt uit een reservoir en een geboorde put. Dat water gaat, om druk op het systeem te krijgen, in een watertoren. Let wel, het gaat niet over drinkwater. Dat wordt hier uit grote flessen gebruikt. 

Hoewel we onze eigen bron getest hebben, en het water aan de eisen van drinkwater voldoet, hebben ook wij die grote flessen. Dat water wordt door de overheid periodiek getest en de kosten van een eigen drinkwater installatie met filters weegt, met alleen ons als twee gebruikers en af en toe wat visite, niet op tegen het systeem met de flessen uit de fabriek. 

Het ongemak van al zeven dagen zonder water zit hem zo je kunt begrijpen in o.a.: Je toilet niet kunnen gebruiken, je niet kunnen douchen/wassen, je kleren niet kunnen wassen, sommige zaken koken, je tuin niet kunnen sproeien voor de eigen groenten die mensen hier verbouwen, etc.. 

Het begint inmiddels een kleine ramp te worden. Watertrucks uit de stad hebben we nog niet gezien. 

Op dit moment zitten we zo'n beetje op de helft van het droge seizoen. De koele periode van het droge seizoen is voorbij. Het is de laatste twee weken in de middag alweer rond de 35 - 36 graden C en het is gort en gort droog. Daar komt vanaf april weer verandering in met in september regelmatig in het noorden en midden van Thailand weer overstromingen. 

Sommige mensen gaan zich in de avond inmiddels wassen in de vijver van de tempel. Kinderen maken er ook met plezier gebruik van en plonsen in hun blootje aardig wat in het (warme) water af. Ook wordt het water gebruikt om kleding te wassen. Het is een soort terug naar af en of het allemaal 'gezond' is weet ik niet maar je moet wat. 

Wij hebben onze familie hier aangeboden om bij ons water te halen en te douchen in onze gasten piramide. Phatsamon brengt haar moeder een paar keer per dag emmers water om haar toilet te vullen en zich te kunnen wassen. 

En wat die veerkracht betreft? Je hoort eigenlijk niemand in het dorp klagen. Er wordt aan gewerkt en het komt vast weer goed. Het is wat aanpassen maar het lukt allemaal wel is het credo hier. Hoe anders zou er in Nederland op gereageerd worden en de kranten zouden er vol van staan. Hier slechts een berichtje in de dorps Facebook groep waar Phatsamon lid van is. 

Er is de afgelopen week driftig op diverse plekken in het dorp geboord tot op 200 meter diepte. En geloof me, om het water vanuit die diepte opgepomt te krijgen heb je een dompelpomp met een pittige capaciteit nodig met ook nog eens pijpwerk dat op die druk is afgestemd. 

Tot drie keer toe niets tot eindelijk, gisteren, water naast een koeienstal werd aangeboord. Echter erg ver van het innamepunt bij de watertoren (die je op de foto, rechts iets boven het midden naast de boortoren, in de verte kunt zien). De wegen moeten nu open om daar leidingen naar toe te kunnen leggen.  

Typisch hier. Iedere keer weer een ceremonie vooraf met wierook, water en bloemen om de geesten te vragen om het boren naar water maar te laten slagen.

Water is er inmiddels, maar dus ook nog niet. Er is in ieder geval hoop (hoewel dat eigenlijk nooit weg was). Onze dorpsburgemeester heeft het water uit de nieuwe bron (foto boven) goedgekeurd. 
Als het een heel klein beetje meezit dan is het vanmiddag of zaterdag weer allemaal weer voor elkaar. 
En zo maak je ook hier altijd weer wat mee. 

De wereld heeft dus ook in ons dorp de afgelopen week gewoon doorgedraaid en die dorpsbewoners hadden gelijk. 
Je kunt je druk maken wat je wilt maar dat lost niets op en brengt alleen jezelf maar van de leg. Het komt allemaal weer op zijn pootjes terecht en dat duurt soms effe. 

Gewoon 'een beetje' veerkracht tonen... Ik blijf het knap vinden maar ze hebben gelijk. 

Ps1. Aanvulling vrijdagmiddag 5.45 PM Thaise tijd: Het laatste nieuws naar de inwoners van het dorp is dat ze mogelijk pas komende woensdag weer water hebben. Hoezo veerkracht...
Ps 2. Donderdagmorgen 27 februari had mijn schoonmoeder, na 13 dagen, eindelijk weer water.



Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 14 februari 2025

Nieuwsgierigheid naar geld? De dokter is erg tevreden!

Iets dat in de cultuur hier heel gewoon is, is dat je eigenlijk van vanalles vraagt wat de ander er voor betaald heeft of wat hij of zij aan geld ontvangt. Het is een soort aangeleerde nieuwsgierigheid die is  uitgegroeid tot gewoonte. En volgens mij staan de mensen er hier ook eigenijk niet eens meer bij stil. 

Als je een conversatie tussen Thaien onderling aanhoort dan kom je daarin ook steevast diverse keren het woord 'Baht' (de Thaise munteenheid) tegen. Het schijnt super interessant te zijn om het daarover te hebben en met elkaar te vergelijken. 

In Nederland zijn we daar niet zo aan gewend en voor mij went het ook nooit. Kortom, in dit geval is mijn Westerse opvoeding en cultuur 'sterker' en ik doe er zelf niet aan mee. Het interesseert me ook niet.  

Ik ben over enorm veel dingen heel erg open maar er zijn ook grenzen. Hoeveel pensioen krijgt Frans nu? Wat heeft die piramide jullie gekost? Wat heb je voor die keuken betaald? Waarom gaan jullie bijna elke dag uit eten? Wat kost dat? Waarom doen jullie bijna alles in de bouw zelf? Willen jullie geen bouwvakkers betalen? 

Er gaat geen week voorbij of die vragen, of anderen, krijgen we wel een aantal keren uit verschillende hoeken. Yep, we leven in een dorp en het schijnt kennelijk enorm interresant te zijn om dat allemaal te weten. Vraag me niet waarom maar het zal vast stof om te kunnen roddelen op kunnen leveren. We horen verhalen over ons ook regelmatig, stevig verdraaid door het doorvertellen aan elkaar, terug. 

Pas kwam Phatsamon weer met diverse van die vragen thuis nadat ze ergens was gaan lunchen. Het gaat, met uitzondering van mijn kinderen en broers en zussen, voor mij niemand een zak aan. 

Phatsamon is er ook al jaren geleden mee gestopt. Denk van ons wat je wilt denken en doe ermee wat je ermee wilt doen. Wij doen wat we doen en hebben in ieder geval, zoals het gros van de mensen hier die er tot over hun oren in zitten, geen schulden of leningen. 
Toch komen die vragen op de meest onverwachte momenten en ik word er af en toe wat moe van. 

We hadden het er samen over hoe we er in het vervolg op zouden reageren en jawel... we vonden een oplossing. 

Die informatie die mensen over financien, gedrag en levensstijl willen hebben is immers totaal niets zeggend en is ook meestal totaal uit enig verband gerukt. Volgens ons is het ook een automatisme in een soort (ongepaste) interesse tonen. 

En dat brengt me op die oplossing die we inmiddels gebruiken. Het is de uitspraak: 'De dokter is erg tevreden". 

Als ik diverse vrienden en bekenden en ook soms familie vraag naar uitslagen van medische onderzoeken dan krijg ik regelmatig als antwoord: "De dokter is erg tevreden". Ik maak er vaak een grap over. Het is immers niet veel zeggend. 

Als voormalig brandweercommandant was ik ook heel regelmatig trots en tevreden op het werk dat ons team samen geleverd had. Erger was voorkomen en veel werd toch nog 'gered'. En toch waren huizen of gebouwen van slachtoffers of bedrijven verwoest, waren personen of dieren omgekomen, of zaten ze stevig in de ellende. En wij maar 'tevreden zijn'. Die getroffenen waren dat meestal niet. 
Ik ben dus meer benieuwd naar een antwoord hoe tevreden jij bent en of en hoe je verder kunt. 

Samen moesten we erg lachen om die vergelijking en dat bracht ons bij ons antwoord dat we inmiddels nu steevast al een paar weken gebruiken. 

Wat heb je daar nu voor betaald?: "De dokter is erg tevreden!" 

Gelijk is dat hele gedoe afgelopen (en maken mensen natuurlijk hun eigen verhaal ;)). Ga lekker iemand anders vermaken met je 'interessante' vragen ;).


Gepost door op 1 opmerking:

vrijdag 7 februari 2025

Je verleden is geen excuus

Het zal wel toe-val zijn. De afgelopen weken heb ik drie gesprekken mogen voeren met mensen waarbij het kwam over hun verleden. 

Het is een meer dan bekend fenomeen dat de eerste ca. 7 jaar van je leven enorm bepalend zijn voor de ontwikkeling van je persoonlijkheid en karakter. Profesionele hulpverleners, zoals psychologen, gaan niet voor niets in heel veel gevallen bij een hulpvraag samen eerst met je op zoek naar je achtergronden en opvoeding. 

Meestal zijn verschillende zaken die je samen in zo'n zoektocht vindt van grote invloed. Iets dat, als je ouder wordt, steeds meer helder wordt. Je kunt immers als je ouder wordt feitelijk heel emotionele zaken uit het verleden op een meer rationele manier gaan bekijken. Het geeft je inzichten over bijvoorbeeld je gedrag, angst, manier van handelen, of je reacties naar je omgeving nu. 

Zonder er ooit erg in gehad te hebben, heb je jezelf een manier aangeleerd om op een voor jou zo positief mogelijke manier verder te kunnen gaan of zelfs in vervelende situaties te kunnen overleven. Soms is dat zelfs het wegstoppen van vervelende situaties of emoties en dat maakt je, vanuit een soort bescherming, hard en/of ongeinteresseerd. 

In de jaren dat ik op het gezondheidsresort als life- & talent coach en meditatie & yoga docent werkte heb ik super veel mensen mogen ontmoeten. En die drie gesprekken van de afgelopen paar weken resoneerde weer met veel ervaringen uit diverse ontmoetingen uit die tijd. 

In mijn beleving is het op zoek gaan naar je verleden om inzicht te krijgen in de mogelijke kern van belemmeringen waar je tegenaan loopt, absoluut niet verkeerd. Het daarin blijven hangen daarentegen wel. 

Het is te gemakkelijk om je/het verleden de schuld te blijven geven van problemen waar je nu mee kampt. Dat is immers vanuit een soort gemakzucht in je cirkeltje blijven hangen en je zelf pamperen dat jij het allemaal ook niet kunt helpen. Dat kun je inmiddels immers wél.

Een goeie vriend vertelde me dat hem in zijn jeugd door zijn vader verteld was dat hij niets waard was. Een super negatieve emotionele beleving die je niet in de kouwe kleren gaat zitten. Nu, rationeel, wist hij al lang dat die 'mantra' die hem was aangepraat, absoluut niet waar was. 
Hij heeft een meer dan pracht set aan talenten, heeft al enorm veel mensen met zijn inzichten en kennis geholpen en stelt dus weldegelijk heel wat voor. 

En zo is dat overigens met iedereen mits je jezelf niet door invloeden van buitenaf belemmert om jouw specifieke talenten te leven en te delen. Dat is immers de missie van je leven. Het maak niet alleen jou maar ook iedereen om je heen het meest gelukkig. Dat unieke en specifieke puzzelstukje van jou is nodig. Niet iets dat je jezelf van een ander die je 'beter' vindt hebt gecopieerd en aangeleerd. Dat is en blijft immers niet echt. Anderen hebben dat overigens meestal haarfijn in de gaten. 

En dan hoorde ik, in twee van die drie gesprekken, dat iemand dingen wel opmerkte, hoorde en zag, maar niet tot actie kwam "omdat het niet in mijn systeem zit". Yep, zo lust ik er ook nog wel tien. 
Alles was vroeger voor deze personen geregeld en ze hadden geen ander inzicht gekregen dan dat alles wel voor ze opgelost werd. 
Bij een van die twee, een volwassen vent, was zijn moeder er tot op de dag van vandaag nog mee bezig. Dat voelde goed. Hij kon blijven gamen in zijn gameroom en zichzelf verstoppen. Het kwam allemaal wel. Een soort van lekker achterover leunen en het komt wel goed... Aangeleerde luiheid. 

En als er dan in het leven van zo'n persoon iets gebeurt dan staat de wereld op zijn kop en blijken de onderontwikkelden zelfstandigheid & verantwoordelijkheid een grote domper en tegenslag op de zelfredzaamheid. 

Ik zeg je dat dit soort gedrag en luiheid bij anderen in een gezin, relatie of werkgerelateerd team, slecht valt. Is dat je verantwoordelijkheid voor het geheel nemen? 

Het goeie van dat iets waarvan je erachter gekomen bent dat het 'niet in je systeem zit', is dat je dat er in kunt brengen. 
Zalig, je hoeft immers niets af te leren maar je moet iets aanleren. Je hebt er, in verreweg de meeste gevallen, ook helemaal geen 'professionele hulp' bij nodig. Het is, op welke manier verkregen dan ook, de herkenning en erkenning van het gemis van het inzicht, het gemis of het ontbreken van je actie.

Om dat te veranderen moet je dus terug naar, of beter nog verder gaan met, jezelf opvoeden. Niet door iemand die je een steuntje in de rug geeft (in mijn beleving). Die tijd was in je jeugd. Je bent immers 'groter gegroeid' en zou inmiddels toch wel een stootje moeten kunnen verdragen. 

Een trap met een klomp onder je kont en jezelf een ultimatum stellen of laten stellen. Niet met de bedoeling om door anderen, achterover leunend, geeerd te worden (je zou je kapot moeten schamen) maar gewoon om je verantwoordelijkheid te nemen. 

Een kwestie van aanleren. Je beloont jezelf en je (dierbare) omgeving er mee. Een kwestie van aanpakken en dus... in actie komen. 

Frans Captijn  


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 31 januari 2025

En toen kreeg hun dochter een relatie met een meisje. Hun wereld stortte (even) in.

We hebben hier diverse Thaise kennissen. 
Een koppel daarvan heeft twee volwassen dochters. Hun oudste dochter werkt inmiddels en de ander studeert nog. Alletwee hebben/hadden ze een vriend.

Inderdaad, hadden. Dochter 1 heeft pas de relatie met haar tweede vriend verbroken. De wereld van haar ouders en ook de wereld van de ouders van haar vriend stortte in. Haar reden om met haar vriend te stoppen was dat ze op haar werk een leuke meid tegen kwam waarop ze gek werd. En nu zijn die twee stapel verliefd op elkaar. 

Haar, bijna, schoonouders hingen huilend aan de lijn naar haar eigen ouders. Ze konden het allemaal niet geloven en begrijpen. Haar ouders zelf waren ook de weg aardig kwijt. 
Haar moeder vertelde ons emotioneel dat als ze dit vooruit geweten had, ze nooit aan kinderen begonnen was. Een klap niet alleen in haar gezicht. Zeker ook (super belangrijk hier in Thailand) in het gezicht van haar familie. Zo wordt de voornaamheid daarvan hier, overigens in mijn beleving, met de mond naar de buitenwereld beleden. 
Haar vader was zo enorm boos dat hij via de 'sociale' media van zijn dochter zijn ongenoegen over 'deze ongewenste vertoning' aan de contacten van zijn dochter aan de kaak stelde. 
Dochter lief explodeerde daar haast weer door en vertelde haar moeder dat ze niet meer thuis wilde komen. 

Je hoort het aan, voelt de onaangename energie en spanning van het moment, en vraagt je af wat er nu eigenlijk allemaal werkelijk aan de hand is. 

Is de prioriteit voor je kinderen dan niet dat je als ouders gaat voor het geluk van je kinderen?

Het hele gebeuren had dan ook even 'bezinktijd' nodig. Een dag later, bij toeval, zagen we die kennissen weer. En, verrassing, de oudste dochter kwam toen wij er even waren met haar nieuwe vriendin op een scooter aanzetten. Even voelde je de spanning en toen was het ijs gebroken. Een prima move van hun dochter en, gelukkig, gingen haar ouders er in mee. 

Al zeker in een land als Thailand zijn andere dan heterogene relaties niet meer dan normaal. Het draait om geluk van mensen met elkaar en die persoonlijke keuze moet en kun je niet meer dan respecteren. 

Tof om daar getuige van te zijn geweest en twee girls, van halverwege de twintig,  super gelukkig met elkaar te zien. Ouders mee te maken die zich aan dat geluk, na een kleine hobbel, hebben over gegeven. 

Niets mis mee. Ga voor, en respecteer, ieder zijn of haar persoonlijke keuze voor geluk. 


Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 24 januari 2025

Honden vergiftigen en daarna 'gewoon' weer naar de tempel... Een zwarte vlek in deze cultuur.

Ik ben boos!
Ik schrijf dit blog op vrijdagavond 17 januari 2025. Ik weet, het helpt niets maar ik wil het toch even van me afschrijven. Wat zitten er ook hier erg veel zwarte vlekken in de cultuur. 

We zijn net terug van ons dorpsrestaurantje en werden door onze Duitse kennis met zijn Thaise vrouw, die hier vlakbij wonen en er ook waren, verrast met een (helaas in Thailand over bekend) verhaal. We werden ook gewaarschuwd voor onze honden. 

Een van hun honden is al meer dan een week vermist. Een andere honden van ze kwam zwaar vergiftigd thuis aanlopen. Ze hopen dat hij het, na het opwekken van over geven met het door de bek naar binnen duwen van vier rauwe eieren en daarna spoelen met sodawater, toch nog redt...

Tot op heden, afkloppen, zijn wij de dans nog ontsprongen met onze honden. Zo lang als ik hier nu woon hoor ik niet alleen de verhalen maar heb ik heel, heel veel super trieste gevallen van vergiftiging van honden en katten hier gezien. 

Als je er last van hebt, of dieren haat, dan maak je je er op die manier 'gewoon' vanaf. Een gesprek met, bijvoorbeeld, je buren of overlast gevers aangaan zit er niet in. Mensen hebben er het lef niet voor en je zou weleens gezichtsverlies kunnen leiden. Vergiftigen is een 'goeie' optie en daarna ga je heel gewoon weer naar de tempel om 'tamboen' (donaties geven) te doen voor een beter volgend leven van jezelf. 
Is dat de leer van de Buddha? Volgens mij niet. Ik walg van deze praktijken. 

Even voorop gesteld. Wij houden dan wel van honden maar dat betekent niet dat 'dus' iedereen daar dan maar van zou moeten houden. Hier in Thailand leven de meeste honden dag en nacht buiten (die van ons zijn 'snachts gelukkig binnen) en ja, honden kunnen pittig je nachtrust verstoren. Zeker als de dames loops zijn. 

Daarnaast zijn honden familie van de wolf. En als je niets te eten hebt, dan ga je dus op jacht of het zit in je genen om te jagen. En als jij dan net, voor eigen gebruik, kippen rond je huis hebt rond lopen... dan sneuvelen er soms wel eens een paar. Niet de bedoeling natuurlijk want jouw eten (of inkomen) wordt gepikt.

En hoewel blaffende honden meestal niet bijten vinden mensen op hun fiets of bromfiets het niet fijn als er een hond blaffend naar hen toe komt. Je kent die dieren meestal niet en verhalen zat van ongelukken die, met name fietsers, door honden die wilden bijten omdat je in hun territorium komt, genoeg. 

Dat maakt je vanzelfsprekend allemaal niet blij. 

De honden van de zus van Phatsamon hier in het dorp zijn regelmatig met stokken geslagen of met een kapmes bewerkt. En of dat nu echt allemaal nodig is vragen we ons af. Je kent de omstandigheden niet en mensen die kwaad zijn of zich bestolen voelen kunnen vanuit een impuls rare dingen doen.

In Chiang Mai onlangs, toen we in de buurt van het vakantieverblijf met de honden in het bos wandelden en een jonge vrouw tegen kwamen, kwam er ineens een knipmes tevoorschijn om onze dieren aan te vallen die, echt waar, helemaal niets deden. Ze waren enthousiast om iemand te zien. En ook dat kan voor de ander natuurlijk anders over komen. Maar gelijk een mes trekken...? Die energie pakken dieren overigens ook snel op en ja, dan kan het mis gaan. 

Beelden in mijn hoofd, zoals de foto bij dit blog, te over van zoveel honden en katten die ik vergiftigd langs de kant van de weg heb zien liggen. Lost dit het 'probleem' voor je dan op. 

De laatste tijd hoor ik veel verhalen over alcoholvergiftiging van inwoners en toeristen in diverse landen. Soms denk ik dat zo'n flesje voor diegenen die dit soort zaken op zijn of haar geweten heeft. aardig in Karma past. 

We doen er alles aan dat onze honden en katten andere mensen en dieren niet verstoren. Sterilisatie, op ons terrein blijven, blaffen zo veel mogelijk afleren, in de nacht binnen, als we er zelf niet zijn aan de lijn of met ons mee daar waar we naar toe gaan. Daarnaast wonen we 500 meter van het dorp af. 
Hopen dat ons deze ellende bespaard blijft...

Het goede nieuws dat we gisteravond hoorde is dat de hond die weg was, hoewel aardig 'beschadigd' toch na bijna tien dagen weer thuis is. De andere was opgegeven maar lijkt het toch te kunnen gaan overleven. Wat het uiteindelijke blijvende letsel is zal de komende tijd uitwijzen. 

Een trieste zwarte vlek in deze cultuur. 


Frans Captijn  

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)