dinsdag 16 december 2025

God moet wel janken

"Fuck religie!", schreef mijn dochter me gisterenmorgen toen ze het verhaal met me deelde dat in Australie op een strand in tien minuten tijd bij een feest een bloedbad was aangericht door een paar 'idioten' (vader en zoon) vanuit een kennelijk religieuze overweging.

"Fuck deze wereld!" kwam er achteraan toen ze van me hoorde dat de oorlog waarin we hier momenteel zitten in alle hevigheid door gaat. Zowel zij als mijn zoon zitten daarover ook helaas aardig in de rats. 

Ze was boos en geirriteerd, en dat juist op de voor haar mijlpaaldag dat ze de sleutel van haar nieuwe huis in ontvangst kon nemen.

Die uitspraken van haar kwamen even hard aan en... ik kan er niet veel tegenin brengen. 

Wat die religie betreft:
Menig priester, imaan, dominee of welke 'religieuze waarheid verkondiger' dan ook, zal er zijn of haar eigen draai en uitleg over geven dat ze dat verkeerd ziet. Toch is de praktijk zoals we om ons heen zien helaas anders.  
 
Waar het door komt? Laten we wel zijn, en met twee benen op de grond... religie is door mensen 'uitgevonden' en ontwikkeld en niet door die 'Hogere Liefde' (als je daar al zoals ik in gelooft). Het diende en dient als houvast, levensrichtlijn (met als basis bij iedere afzonderlijke overtuiging: "Het leven draait om het doen van goeie dingen."), als voorbeeld, als steun, om dingen te kunnen verklaren, en wat al niet meer. 

Helaas is het in veel gevallen, tussen die overtuigingen en belevingen verworden tot onderlinge haat en oproep tot vernietiging van de ander die 'slechter' of 'andersdenkend' zou zijn. Een eeuwenoud verschijnsel om 'de beste' binnen de groep religies te willen aantonen. De beste die helemaal niet bestaat omdat we immers allemaal gelijk zijn en God, Allah of welke naam je die Hogere Liefde ook maar geeft, geen voorkeur kent. 

Ook al zou je moeite hebben met dat woord "God", dan merk je in je leven toch dat er tenminste af en toe toch meer bestaat tussen hemel en aarde. Ook dat wonderen weldegelijk bestaan. Je hoeft niet ver te kijken of te ontdekken om te beseffen dat dat zo is. 

Op onze televisie kijk ik regelmatig zogenaamde 4K of 8K filmpjes. De gevarieeerdheid en pracht van de natuur bijvoorbeeld, die we helaas stelselmatig met z'n allen om zeep helpen, het is gewoonweg een wonder. 

Een hoogtepunt-wonder voor mijzelf is als ik terug denk aan de geboorte van onze twee kids. De bevallingen en dan twee gezonde babies met alles er op en er aan. Dat is en blijft in mijn ogen uniek en om super dankbaar voor te zijn. 
En ik zou nog wel even door kunnen gaan. 

Dat geloof komt voor mij zeker, naast mijn katholieke opvoeding, ook door een sterke band en stimulerende energie die ik haast dagelijks ervaar met de persoon wiens naam ik met trots mag dragen. Hij is in de kloostertuin van het missiehuis in Stein begraven. Een begraafplaats die door vrijwilligers van de Stichting Erfgoed Stein, petje af, op een uitstekende manier wordt onderhouden. 

Maar om nu te zeggen dat de RK leer het enige echte geloof is, dat gaat me te ver. Ik voel me niets beter of slechter dan mensen van andere geloofsovertuigingen of richtingen. 

Ik heb jaren in de gemeente Barneveld gewerkt. Er staan 31 kerkgebouwen en er zijn ca. 20 verschillende (door mensen afgesplitste) geloofsrichtingen voornamelijk gerelateerd aan het Christendom. RK was er slechts eentje van. 
Van al die net weer iets andere benaderingen heb ik helaas te veel mee gemaakt en schade aan ondervonden. 
Hoe was en is het, misschien wel letterlijk in Godsnaam, mogelijk dat er in die verschillende kerken allemaal over diezelfde Christus, die zulke goeie dingen deed, verkondigd wordt en mensen elkaar soms niet meer aan kijken. Ze kopen vooral hun fiets niet bij iemand van die andere kerk. Het zou misschien zondig kunnen zijn of je wordt er door anderen van de parochie of gemeente misschien wel door aangekeren. "Zoiets kun je toch niet doen?"
Was en is dat handelen dan ooit Zijn bedoeling geweest dan? 

Hoezo religie is door mensen uitgevonden? Geen wonder dat nieuwe generaties, zoals de uitspraak van mijn dochter die ik noemde, daarop afknappen. Die verschillende manieren geven immers de interpretatie van verschillende culturen en achtergronden aan en juist niet de eenheid. 

Ik kwam er hier in Thailand pas achter dat er zelfs verschillende inhouden van de bijbel bestaan. Het moet toch niet gekker worden. 
Jawel hoor, die van de katholieken zijn weer net een klein beetje anders gevuld dan die van protestanten. En er is ook een verschil in hoe de twee de autoriteit van de bijbel zien. Het maakt het allemaal niet gemakkelijk in mijn ogen. Alsof we anders moeten worden onderwezen omdat dat, wederom door mensen, als beter wordt beoordeeld. Waanzin. 

En dan die wereld.
Het is ongelofelijk wat er in de wereld allemaal gaande is. Werkelijk overal. Amerika, Rusland, Japan, China, Taiwan, Venezuela, Thailand en Cambodja (waar ik middenin zit en eerder over schreef) en vergeet ons eigen landje Nederland niet. En dit is bij elkaar nog niet eens het topje van de ijsberg. De hele wereld is in oorlog. Het is haast overal een zooitje en mensen halen ook nog arrogant hun schouders op of de middelvinger gaat in de lucht. Wat maakt het uit? Toekomstige generatie? Hallo, het draait alleen om mij... Ik leef NU weet je wel! 

Geld, macht, corruptie, zelfzucht, consumeerderen. Het zijn slechts een paar oorzaken waardoor deze prachtige wereld volledig in de fik staat. 
Dodenherdenking in Nederland met als een van de slogans: "Dit nooit meer"! We moeten ons toch volledig kapot schamen met z'n allen. Vertrouwen in de mensheid...?

Marketing? Het is verworden tot een soort van complete propaganda die misbruik maakt van de volgende schapen op de 'sociale' media. 
 
Soldaten zijn de marionetten van de overheid en machtshebbers die de spelletjes spelen en (te lang) zelf buitenschot blijven. Die militairen en vaak onschuldige burgers mogen van ze, jawel met eer omdat ze volk, vaderland en de koning 'gediend' hebben, sneuvelen... 
In sommige religies wordt er kracht uit geput 'dat God het zo wilde'. Dat geeft gigantisch steun... (wtf).  

Met z'n allen zetten we alles op alles om de boel zo snel mogelijk verder aan gort te helpen. Communiceren is veranderd in onsociaal afstandelijk internet gedrag. De mobiel bepaalt van bijna iedereen het werk en leven. 
Hoeveel werktijd gaat er niet aan prive op en hoe betrokken zijn we nog bij ons werk. Hoezo kwaliteit? 
Ik ben blij dat ik geen 'baas' van een organisatie meer ben. Ik zou het niet meer trekken. 

Eerst moesten we van de vakbonden rookpauzes voor rokende medewerkers inlassen en rookruimtes, hoesthokken, organiseren. Nu is het de gewoonste zaak van de wereld dat je de hele dag door prive op je mobiel kunt zitten. Je werk kan dan nog wel in de spaarzame tijd daar tussendoor. Spelletjes spelen, peuter Oekie thuis in de gaten houden via de cctv, of wat dan ook. 

Wat een super trieste wereld. Oprechte aandacht, liefde, vrede, licht (Kerstfeest) betrokkenheid, toekomst? We moeten ons kapot schamen. 

Als er een God bestaat, en ik geloof daar in, moet hij of zij wel janken. 

De combinatie.
Vrolijk Kerstfeest? In ieder geval dit jaar, zoals ik eerder al schreef, laat ik die beker maar een keer voorbij gaan. 
Je gaat toch niet de verjaardag van iemand vieren die, na al dat moois dat je in bruikleen kreeg en dat je met z'n allen stelselmatig omzeep helpt, tot tranen toe verdrietig is? Het zou huichelachtig zijn. 

Ik vergelijk het op dit moment even zo. Als een projectiel in de oorlog waarin we zitten pardoes 'foutje bedankt' af zwerft en onze stek verwoest zijn we niet blij.  Alles dat we met hart en ziel in zes jaar hebben opgebouwd aan gort. 
Je komt de volgende dag dan toch niet lekker met kalkoenen, flessen wijn, leuke muziek, 'gezellig' mijn verjaardag vieren?
Je komt me, hoop ik, helpen om de boel op te ruimen en me stimuleren om er samen de schouders onder te zetten om weer iets moois van te maken. Volgens mij is dat wat bedoeld wordt met samenwerking, motivatie en de wil het beter te doen. 

Beter het leven voortdurend met elkaar te vieren en er samen de schouders onder te zetten om het stapje voor stapje weer wat beter te maken. Dat is niet ver van ons bed show. Er is zat te doen. Dankbaar te zijn en te genieten van kleine dingen. Liefde, aandacht en zorg met elkaar te delen.  

Schuddend op mijn stoel, nu ik dit weer schrijf, ben ik blij dat dit jaar bijna voorbij is. Het was op zijn zachts gezegd voor ons geen topper. Moet ook een keertje kunnen.  

Laat je door mij niet weerhouden. Geniet van gezellige dagen met elkaar waarin je elkaar misschien weer eens wat dieper ontmoet. 
En voor het nieuwe jaar een goeie en gezonde toekomst. Dat gaan we overigens als het effe lukt goed vieren. 


Frans Captijn  


maandag 15 december 2025

De aardbevingen gaan door. Voor ons geen Kerst meer.

De enige die er aan beide kanten van de grens bij ons denk ik allemaal nog onverstoord rustig onder blijft is de Boeddha. 
Ook die van ons staat nog steeds, stevig verankerd, aan de oost-kant van het labyrint op onse mooie stek. Een beetje 'down' naar beneden kijkend. Volgens mij moeten er snel tranen uit zijn ogen gaan rollen. 

Loving Kindness is onderdeel van zijn leer. Helaas schijnen de pagina's in zijn boeken daarover onder een wel heel dikke laag stof te zijn beland. 

Sinds vanmorgen is onze moed wat veranderd en onze honden pikken dat feilloos op. Mensen die mij kennen weten dat ik van huis uit altijd erg optimistisch ben. Toch wordt het, voor het eerst nu toe, ook moeilijk om dat te blijven. Geen zorg. We proberen de moed er in te blijven houden en zeker van de situatie het beste te blijven maken. 

Tot nu toe was afgelopen donderdag de 'slechtste' dag in 'slechts' het tempel en stukje land conflict (zo het in ieder geval naar buiten toe wordt verteld) tussen ons en onze buren. De rijdende rechter zou het volgens mij zo op kunnen lossen om het maar eens even wat luchtig te zien. 

Zware aardbevingen en drukgolven van aanhoudende grens gevechten, artillerie, bombardementen met gevechtsvliegtuien en inzet van helikopters. 
Zo hevig dat ook onze bouw, op zo'n 50 km afstand, er wat schade van op liep. De boel is zo stevig gebouwd dat de trillingen niet volledig konden worden afgevoerd en een betonnen gewapende voorspan vloerplaat over de volle lengte van vier meter scheurde. 
Het is niet anders. In ieder geval een blijvende herinnering. Anderen, zeker al die duizenden vluchtelingen uit een omgeving veel dichter bij de grens, moeten er veel en veel erger aan toe zijn. Waar heb ik het dus over?

Maar het kan allemaal nog veel harder en steviger merken we. Nu staat deze ochtend op nummer 1 tot nu toe.
Prasat, een plaats iets verder dan 15 km bij ons vandaan in onze provincie ligt op dit moment onder artillerie vuur. 

Onze ramen en deuren staan op een kier om de druk kwijt te kunnen en meer kans te hebben dat de ruiten niet zullen breken. Ze trillen voortdurend in de sponningen en onze honden raken daarvan volledig van de leg. Ze denken steeds dat er iemand op de ramen bonkt. Ze hangen om mijn benen heen en voelen zich (ook) niet prettig meer. 
Luchtsteun verwachten we snel. 

Dieper en dieper voert ons leger aanvallen uit bij de buren en natuurlijk blijven die niet onbeantwoord. Of je dit dus ook nog 'slechts' een grensconflict kunt noemen daar begin ik aan te twijfelen en hoe gaat het Tom & Jerry spel verder?

De zonering is inmiddels opgeschaald en wij zijn nu 'lichtrood' om het maar gemakkelijk uit te drukken. Het lichte is, tot nu toe, nog steeds dat we niet verplicht hoeven te evacueren. Dat zou ook wat worden want al die duizenden vluchtelingen hier moeten dan voor de tweede keer ook, nog verder weg, worden verplaatst. 

We moeten drones melden en, mochten we er eentje vinden er vanaf blijven. De Russisch/Oekraiense drones die richting ons ingezet worden zijn niet te traceren. Onze WIFI wordt aanbevolen zoveel mogelijk uit te zetten. En het advies is om slechts bij uitzondering de straat op te gaan en binnen te blijven. Fijn dat ons 'binnen' de plek ver van het dorp is. 
 
Allemaal leuk en aardig maar het leven draait ook nog eens door. Het straatbeeld is veranderd en voornamelijk groen geworden. Met sirenes aan transporten richting de diverse fronten (niet een klein stukje dat bevoorraad moet worden). Ambulances en helicopters naar het militaire hospitaal hier 15 km vandaan richting de stad. 

Post en online bestellingen worden voorlopig in ons gebied niet meer bezorgd. 
Eigenlijk staan we er versteld van dat de energie en internetvoorziening tot op heden nog steeds werkt. 

Inmiddels berichten dat we er van uit moeten gaan dat dit nog weken kan gaan duren zodat we ons daarop voor kunnen bereiden. Je zult maar vluchteling zijn in je opvangcentrum. 

Voor effetjes is dat nog wel op te brengen maar hoe langer het duurt hoe groter het trauma. Je hoort en voelt de energie van voortdurende vernietiging die gigantisch moet zijn op de plek waar jouw huis staat (of stond). 

Ik schrijf dit blog, naast primair de beloofde update, om het ook een beetje van me af te schrijven. Maar dat wat aan twee kanten gebeurt en ons gevoel op moment is eigenlijk niet te beschrijven. 
En ja, steevast de vraag: "Waarom vertrekken jullie niet? Wij zouden al lang zijn vertrokken". Dat is, vanaf een afstand en zolang je niet zelf in het gevoel zit waarin de mensen zitten, gemakkelijk gezegd. 

Natuurlijk is helemaal nooit in ons hoofd opgekomen dat dit hier zou gaan gebeuren. We hebben niet alleen de zorg voor onszelf, onze (voor de omgeving om het maar zo te zeggen 'aantrekkelijke gebouwen') en onze dieren, maar ook met moeder en familie van mijn vrouw Phatsamon. Zolang we niet gedwongen worden om te vertrekken zetten we alles op alles om hier, op onze pracht stek, te kunnen blijven en de boel in de gaten te blijven houden. Dat vergt vanmorgen wat extra inkopen en voorbereidingen. En, laten we wel wezen, een militair doelwit zijn wij absoluut niet. En ja, shit can happen.  

Nu ik dit schrijf komen de helikopters die we al verwachten over. De F-16's en Gripen toestellen zullen zo ook wel over komen. Door de snelheid zijn ze gewoonweg niet te zien. 

We trillen maar wat verder, gaan door met onze bouw. Nu ook een aardig verzetje. Meditatie en yoga sla ik vandaag maar even over. Hoewel ik er best goed in ben kan ik de Boeddha op dit moment niet meer in evenaren. 

Vredige kerst? Nou laat maar zitten. Onze hoofden staan er niet meer naar. We laten de boel maar ingepakt dit jaar.  

 
Frans Captijn  

woensdag 10 december 2025

De Drie Wijzen uit het Oosten zijn dood en worden ook niet meer herboren.

Sinds afgelopen zondagavond zijn we opnieuw getrakteert op oorlog. Nee, geen patatje oorlog, dit is echt en dat voelen we ook stevig. Het grensconflict is weer opgelaaid. Heviger dan vier maanden geleden.

Ik schrijf dit blog omdat ik vanmorgen moest stoppen met mijn meditatie en yoga omdat concentreren voor me niet mogelijk is. 
Hoe het met de stroomvoorziening en het internet gaat weten we niet. Beter dus nu even dit blog schrijven en publiceren. Geen zorg, met ons gaat het goed en, voormalige vakidiotie, we hebben diverse voorbereidingen getroffen om hier op onze stek door te kunnen blijven draaien. 

Het huis trilt, ramen trillen. Net zo erg, dat ik even naar binnen liep om te vragen wat Phatsamon, die wel het nieuws volgt, er van vond. De bommen en granaten die worden gebruikt, zowel vanaf de grond als van F-16's en (erg modern) drones, voelen steeds zwaarder. Onze honden voelen onze energie aan. Het is geen angst maar toch ongeloof. Natuurlijk gedrag van onze dieren om ook dicht bij ons, de roedel compleet, te blijven.
Officieel zitten wij net in de 'safe zone' en daar vertrouwen we ook maar op. 
 
Maar weer terug naar mijn oefeningen buiten. Opnieuw zeer zwaar 'onweer'. Het hele huis schudde. Nog geen seconde daarna luid in het dorp het haast wekelijkse crematieliedje vlak voordat de monniken zouden beginnen met chanten. Dit keer een oudere dame die vandaag wordt gecremeerd.
 
Zowel Phatsamon, binnen, als ik, buiten, barstten gelijktijdig in schaterlachen uit. Triest maar ik zag in mijn gedachten de oranje mannen op hun bankjes in de tent die er bijna van afgeblazen moeten zijn. Het draait hier allemaal gewoon door alsof er helemaal niets aan de hand is. 
Gierend van het lachen liep ik naar binnen naar de eveneens nog steeds gierende Phatsamon. De honden springend van blijdschap alsof er ineens groot feest was. 

Ja, blijven lachen zou Bassie zeggen, maar het is allemaal te triest voor woorden. 

Honderdduizenden mensen die verplicht werden te evacueren. Bij mijn schoonmoeder zit een gezin van vijf vluchtelingen waaronder een klein kindje. Ze brachten ook hun twee varkens mee in veiligheid die met een touw om hun poot nu de tuin van mijn schoonmoeder aan het omploegen zijn. Goed voor de nieuwe bananen...
Ook een van onze piramides staat klaar voor als er nog meer nodig is en op ons land kunnen eventueel koeien die het gebied hebben verlaten grazen. De rijst is eindelijk geoogst en na drie weken geen regen is het land daar nu geschikt voor.

Toch doneren we liever aan de vluchtelingen dan dat we ze opnemen om de vrijheid te blijven houden om als het verder uit de hand loopt te besluiten om met de honden naar de stek in Chaing Mai te vertrekken. 
Die intentie hebben we overigens net als vorige keer totaal niet. Maar als we gedwongen moeten vertrekken, dan is het niet anders. 

Gisteren onderweg naar een bouwmarkt. Zwaailichten en sirenes en gepantserde militaire politiewagens op de snelweg. Een convoi van zeven zware en grote militaire vrachtauto's volgeladen met kisten munitie en pallets mortieren gingen richting de grens. Volgens mij met de gaten in de wegen hier ook nog risicovol (beroepsdeformatie). Foto's maken mag niet. 

We moesten voor het transport stoppen. Je ziet het aan en staat ineens 'oog in oog' met het 'speelgoed' van de macht. En echt er gaat als je dat beleeft, het is geen film maar werkelijkheid, ineens veel door je hoofd. Je beseft dat het feitelijk niets anders dient dan bewuste vernietiging. Het moet allemaal (nog meer) kapot. Mensen, dieren, infrastructuur, prachtige natuur... Onschuldige mensen mogen de lasten van het 'spel' dragen. Hopen, wat ongevraagd voor ze geruineerd is en wordt en wat ze jaren hebben opgebouwd, nog weer te kunnen opbouwen. 
Vrede op aarde? Vrolijk Kerstfeest? Gelukkig Nieuwjaar? Het is om te janken. 

Door naar de bouwmarkt. Ik parkeer mijn scooter en loop naar de ingang. Dat Kerstfeest kreeg 'invulling'. 

De deuren gaan automatisch voor me open om de winkel, zoals altijd bemenst met een overkill aan staf, binnen te stappen. Op de achtergrond hoor je de bommen vallen en de artillerie vanleer gaan.

En toen... vredig binnen kwam het kerstlied 'Venite Adoremus' over de Drie Wijzen uit het Oosten me tegemoet! Ja, hoewel haast niemand hier in dit boeddhistische land weet wat Kerstmis inhoudt, moet het consumentengedrag toch op alle mogelijke manieren worden aangemoedigd. 

Ik op zoek... geen Wijzen meer te vinden. Nergens! Ze zijn allemaal dood en worden ook nooit meer herboren. 

En die Deus Ex-Machina, de verzoenende messias die inzet op de Nobel prijs voor de vrede, 'Donald' dan? Die komt voor ons uit het Westen en dat blijkt niet te werken. 

Is er nog hoop? Is er nog toekomst? 

Jaren geleden kwam 'sociale' media op. Tijdens mijn vervolgstudie leerde ik dat dat type media sneller en beter te vertrouwen waren dan het reguliere nieuws. 
Dat was maar kort het geval. Je kunt het niet meer vertouwen en het is propaganda wat de klok slaat. 
De introductie en aanwezigheid van AI (Artificial Intelligence/kunstmatige intelligentie). Ook daar kun je niet meer omheen. Het is geweldig 'Smart' en, lui als we zijn, we geloven alles en volgen als schapen dat wat gezegd wordt. Ons denken stompt steeds verder af in de overtuiging dat kunstmatig ons altijd redt. 
Robots, niet van echt te onderscheiden. Ook fantastisch. Mijn nichtje studeert dat vak hier op de universiteit en zeker heeft het toekomst. 

Alles heeft ook een keerzijde (wat natuurlijk niet betekent dat je die ontwikkelingen moet proberen tegen te houden. Maar ook je kop nog een keer een beetje gebruiken kan geen kwaad. 
En lekker vrijen met je robotpop? Het kan een geweldige oplossing zijn maar geef mij Phatsamon maar.  

Gisteravond zag ik in het restaurantje op tv een nieuwsverslaggever (voor 100% aan het nieuws ontkomen lukt me helaas niet) met een verslag over de situatie zo'n dertig kilometer bij ons vandaan. Hij droeg 'voor de veiligheid' een helm. 
Halverwege zijn verhaal werd zijn verslag onderbroken met een reclame van 'Head & Shoulder'. Dat is dus de reden van die helm zei ik tegen Phatsamon. Die man heeft gewoon roos en die shampo wil niet dat hij dat laat zien. 

Ik ga stoppen voor nu, we trillen nog steeds met de golven mee en dat zal nog wel effe doorgaan. Ik probeer af en toe een update te geven zo goed en zo kwaad als dat kan. 

Het zijn mensen die er met hun machtspelletjes, geldzucht, corruptie, vervuiling en wat al niet meer, een zooitje van maken hier in deze wereld. Echte Wijzen zijn er in mijn ogen niet meer. 

Heerlijk die honden te zien ravotten zonder al hun 'hulp'middelen. Goed voor de economie om daar misschien toch eens op te gaan inzetten. Ik zie de reclames wel op die tv in ons dorpsrestaurantje van een AI mobiel voor honden en katten.  

De Wijzen zijn definitief dood en voor altijd vertrokken. 
Deze wereld heeft in mijn ogen inmiddels ongeneeslijke kanker die ook niet meer te behandelen is. 
Nieuwe generaties passen zich vast aan de toekomst aan. Toekomst zal er dus nog wel zijn maar de hoop heb ik inmiddels maar opgegeven. Je zult toch maar baby zijn gaat door mijn hoofd.    

Mijn schoonmoeder bidt en mediteert trouw elke dag een uur voor de Boeddha voor een beter volgend leven. Voor mij hoeft dat niet meer. Ik blijf met mijn dierbaren (leuk woord omdat daar zeker ook voor mij de dieren bij horen) op mijn wolk en kijk het gehol en gevecht om macht met een glimlach van een afstandje wel aan.  

En ondertussen? Toch maar zoveel mogelijk van consuminderen en fijne kleine en normale dingen genieten en het huidige leven zoveel mogelijk vieren. En daar hoort, van een afstandje bekeken, ook schaterlachen voor ons bij. 
 

Frans Captijn  

vrijdag 14 november 2025

'De mortuis nil nisi bene'? Helaas, ik heb nog steeds te vaak nachtmerries.

Het Nederlandse spreekwoord : 'Over de doden niets dan goeds' is een, op de keper beschouwd foute, vertaling van het van oorsprong Latijnse gezegde; 'De mortuis nil nisi bene'. 

De juiste vertaling is: 'Zeg niets over de doden, tenzij op een goede manier'. 
Die juiste vertaling spreekt me aan. Je mag op een respectvolle, eerlijke manier spreken over de overledenen, zelfs over zijn zwakke punten, zolang het maar op een passende manier gebeurt. Dat laatste zal moeilijk voor me zijn maar ik doe een poging omdat ik mijn verhaal kwijt wil.

Afgelopen week kwam ik bij toeval een bericht tegen dat de oud-burgemeester van Middelburg, eerste kamer-lid en rechter, Koos Schouwenaar, op 13 juli dit jaar is overleden. Aan zijn overlijden ging een lange periode van ziekte vooraf zo las ik. Een triest verhaal dat je werkelijk niemand gunt en ook voor dierbare naasten enorm moeilijk is geweest om mee om te gaan. 

Geweldige recensies, lofprijzingen en fantastische eerbetonen sieren de media. En ja, als jarenlange inwoner van Middelburg, eer ook ik zijn betrokkenheid als burgemeester van de Middelburgse en Arnemuidense gemeenschap. Hij wordt een goede burgervader genoemd en zo voelt dat ook voor mij nog steeds. Hij was er voor de inwoners. En inderdaad om zijn humor, speeches en zelfspot kon ook ik regelmatig lachen. Ook voor mij dus een fijne burgemeester.
 
Aan de andere kant voor mij, ik moet volgens het gezegde immers eerlijk zijn (maar heb er moeite mee om het respectvol uit te drukken), ook een rat, sluwe vos en asshole als regiobestuurder. Daar waar zijn rol als 'verbinder' zo wordt geprezen heb ik totaal andere ervaringen. 

Hij was voor mij één van de drie hoofdrolspelers, en let wel de enige bestuurder in dat rijtje, die de grondleggers zijn geweest om mij ziek en kapot te maken. Doortrapt me te laten afknappen en uiteindelijk, na een lange worsteling om dat tegen te gaan, toch te laten opgeven. 

Na zoveel jaren komen tot op de dag van vandaag nog regelmatig zijn/hun respectloze spelletjes in nachtmerries bij me terug. En dat allemaal ondanks alle inzet en fysieke en mentale behandelingen die daar maanden lang door diverse specialisten tegen zijn ingezet. 

Naar buiten toe oogenschijnlijk de verbinder. Achter gesloten deuren juist de vernietiger. Als hij je niet moest of een organisatie waar hij medeverantwoording voor moest dragen totaal niet zag zitten dan merkte je dat wel. Zijn destructieve opstelling en houding, de voortdurende doortrapte sluwe aanval, het spel met collega's en leidinggevenden, was geopend en je kwam er gaande weg wel achter wat de opbrengst daar van was. Iets nog positief opbouwends werd niet meer ingebracht. Je werd persoonlijk en als organisatie dieper in de grond getrapt ondanks alle goeie bedoelingen, intenties en inzet van iedereen die daar juist de schouders onder aan het zetten waren.

Ik hield van onze pracht club en organisatie. Super gemotivereerde en goed willende collega's en niet te vergeten al die vrijwilligers in onze regio/provincie die de het aandurfden om in de stroom van veranderingen mee te gaan. Een eer om enthousiast leiding aan te mogen geven.   

Zijn voormalige Zeeuwse collega's, die zich er niet over zullen uitspreken, herinneren zich de diverse gebeurtenissen in het Dagelijks- en Algemeen Bestuur van de Regionale Brandweer en nadien Veiligheidsregio. Volledige desinteresse. De vergadertijd benutten om stukken van andere vergaderingen voor te bereiden en, op het eind, nog een aantal misselijk makende opmerkingen van zijn beleidsadviseurs die hij had mee gekregen op tafel te droppen om er zelf hard om te lachen. Het werd volkomen tijdverspilling. 
En die humor en zelfspot werd op een fantastische manier, op zijn zachts gezegd niet respectvol, naar collega's en de organisatie ingezet. "Sla mij maar!" tegen een collega bestuurder die er boos om werd. Ik heb het al eens eerder gedeeld. Kinderachtig spel, een bestuurder onwaardig. 

Die andere collega's, die konden niets. Ze waren afhankelijk en daar wist Koos met zijn ondermijnende spelletjes heel goed gebruik van te maken. De lachers op zijn hand en de grijns op zijn gezicht na wederom een 'overwinning' om de samenwerking om zeep te helpen. 
Twee handen op een buik met de Commissaris van de Koningin en voldoende oneerlijke informanten die allemaal teveel van elkaar afwisten om de vuurtjes nog eens extra aan te wakkeren. Bewust zwart maken in het brede netwerk. 

Die destructieve opstelling en houding heeft mensen ziek gemaakt en heeft de gemeenschap klauwen met geld gekost. Hoe het met mij daar is afgelopen en de advocatuur die daar van heeft 'meegenoten' is daarvan maar een klein voorbeeld.

Bij mijn aantreden was een van de opdrachten aan mij om een hulpverleningsdienst te bouwen en de contacten met partners leven in te blazen. 
Als brede groep partners in het domein van veiligheid spendeerden we dagen om daarvoor, gedragen door het veld, met een oplossing te komen. Het waren twee vliegen in een klap. Als eerste regio waren we er samen van overtuigd dat dat een netwerkorganisatie moest worden. Individuele herkenbaarheid en automatische ultieme samenwerking en afstemming voor het beste resultaat op het gebied van fysieke veiligheid en gezondheidszorg. Nauwe samenwerking bijvoorbeeld ook met defensie (die, ook betaald van onze belastingcenten, mensen en spullen hebben voor als het nodig was) en het Rode Kruis. En ga zo maar door. Hele logische samenwerkingsverbanden die je niet pas in het leven moet gaan roepen als de nood daar is. Je moet met elkaar opgroeien en vanaf het begin elkaar kennen en op elkaar zijn ingespeeld. 

Een veiligheidsregio op zich is immers helemaal niets. Het is een samengestelde netwerkorganisatie waarin organisaties als basis goed op elkaar zijn ingespeeld en waarbij het geleverde gezamenlijke resultaat beduidend beter, groter en met een hogere kwaliteit voor de burgers is, dan de optelsom van de individuele delen. 

Het hele idee werd getorpedeerd. Als projectleider werd me, onder aanvoering van de bestuurder van Middelburg, het bouwen van een netwerkorganisatie letterlijk verboden en er mocht niet meer over gesproken worden. Erg triest en een klap in het gezicht voor al die mensen die er tijden aan gewerkt hadden. 

Hoe fantastisch om te zien dat heel Nederland nu beschikt over Veiligheidsregio's in de vorm van, jawel, netwerkorganisaties. Het was voor Zeeland destijds een gemiste kans. En, let wel, dat zeg ik niet nu achteraf als betweter. 

Ik had super graag mijn klus in Zeeland willen afmaken maar aan een bewust gedood ongewenst Zeeuws paard trekken lukte me niet meer. 

Het zit me nog steeds erg hoog en kennelijk niet diep. Ik deel net met mijn vrouw dat na het schrijven van dit blog mijn hoofdpijn en druk achter mijn ogen van destijds weer helemaal terug zijn. Een kwestie van loslaten inderdaad. 
Misschien draagt het toch nog maar eens opschrijven bij aan wat minder nachtmerries over de belevenissen van die tijd en het toch ooit nog eens kunnen loslaten. 

Veel sneller dan gedacht bracht de hele situatie me jaren eerder naar mijn geliefde land waar ik na mijn pensionering wilde gaan wonen. Daar ben ik, achteraf, natuurlijk toch ook blij om en dankbaar voor. Toch had ik nog wel effe kunnen en willen wachten.


Frans Captijn  

vrijdag 31 oktober 2025

Terug van weg geweest. Door met het levensfeest.

We zijn, na een kleine maand in Mae Rim, weer terug in onze tijdelijke wildernis in Surin. 
Een wildernis omdat, tot nu toe, de regentijd helaas nog steeds niet voorbij is. Hoge temperaturen, nog steeds dagelijks regen en hoge vochtigheid. Ideaal voor de natuur om razendsnel terug te nemen. Alles groener dan groen. Onze grote vijver bijvoorbeeld (foto hiernaast) is in die maand bijna dicht gegroeid. 

Het hoort er bij en het is waar we voor hebben gekozen. Er is weer even wat werk aan de winkel om de boel hier in Surin weer wat op te schonen, te organiseren en te fatsoeneren. Zeker ook omdat we over een paar maanden, super gezellig, aardig wat gasten over de vloer gaan krijgen.  

Ook vandaag weer regen hier. Reden dat ik deze tijd maar weer eens gebruik om een blog te schrijven. Het is eigenlijk een soort van fotoblog geworden met ervaringen van en in de afgelopen maand. 

Zo'n maand even er uit vliegt voorbij en als ik nu terug kijk dan gebeurde er nogal wat in die maand voor ons. 

Het begon allemaal, op 3 oktober, met een meer dan vermoeiende trip van dit keer maar liefst dik 15 uur rijden. Met onze vier 'meiden' in de Mazda-2 de namiddag, avond en nacht doorrijden. In de nacht omdat het, zeker met die dieren en ondanks airco in de auto, gewoonweg anders niet te doen is. Een tussenstop is niet aan de orde. Je kunt immers met vier honden nergens in een hotel terecht. 
Onvoorstelbaar druk verkeer, files en erg veel wegwerkzaamheden. Het was niet anders en gelukkig konden Phatsamon en ik samen rijden. 
Terug, een andere route, was het veel rustiger en konden we, ondanks maar liefst vijf politie checkpoints, de trip in 12,5 uur doen. 

Om een paar hoogte punten en dieptepunten te noemen. 

Het weer bij aankomst was prachtig. Chiang Mai en Mae Rim zonder rook. Wat een verschil en onbegrijpelijk dat ieder voorjaar die pracht omgeving volledig onder de rook blijft worden volgepompt. 

Ik heb wat geknutseld aan en in huis en de tuin weer wat op orde gebracht en ook wat nieuwe planten er in gezet. 




Twee crematies. Die van mijn broer, ik schreef er eerder over, en die van een goeie nederlandse kennis van ons die ik al bijna 14 jaar ken. 
Super fijn dat de bloemen van de crematie van mijn broer door zijn kinderen en kleinkinderen nadien na het graf van mijn ouders in Bloemendaal gebracht zijn. 



Deze ervaringen zorgden er bij mij voor om, mocht het bij mij ooit zo ver zijn (iets waar je immers zeker van bent), eens de tijd te nemen om alles wat ik en hoe ik mijn afscheid dan zou willen maar eens op te schrijven en met Phatsamon en kinderen te delen. Tot en met herinneringsfoto's en een afscheidsspeech aan toe zijn al die documenten nu in de 'cloud' opgeslagen en jaarlijks zal ik ze updaten. 
De ceremonie en crematie van onze kennis was voor mijn vrouw een heel mooi en waardig voorbeeld van hoe het, zonder alle oranje mannen en standaard rituelen van hier erbij, ook kan. Overigens is een van de dingen die ik in die documenten heb opgeschreven dat ik geen mensen in het zwart wil zien. Mijn leven was en is immers een feest en als dat ooit voorbij is, dan moet en zal dat kleurrijk gevierd worden. 

En dat brengt me bij levensfeest. Tijdens ons verblijf in het zomerhuis in Mae Rim en tijdens mijn zoektocht naar herinneringsfoto's van mij, kwam ik een verhuisdoos met foto's uit het verleden tegen. Er staan overigens nog een paar van die dozen op me te wachten. Foto's, ouderwets, nog heerlijk gewoon in je handen. Vaak nog in de fotomapjes van "Het Kruidvat" samen met de negatieven. Altijd super leuk om te bekijken en echt waar, je gevoel herleeft. 
Het is op die foto's haast voor 99.9% altijd 'feest' bij mij. En zo voel ik mijn leven ook. Diverse foto's deelde ik met mijn kids. Het is niet alleen levenshouding maar toch zeker ook geluk hebben. Iets waar ik hartstikke dankbaar voor ben. Van allerhande gebeurtenissen klein en groot, van ons gezin, vakanties, verjaardagen, studie, mijn boekpublicatie, etcetera. En heel, heel veel dieren mijn hele leven door die mijn leven sierden en sieren. Nooit een saai moment.  
Ik kan het gewoon niet laten. Ik deel er hier toch een paar. Let wel, van nog geen tiende procent. 














Ik kwam ook de "Blikopener 1983" als uitgave voor de nieuwe lichting studenten  van de Rijksbrandweeracademie van onze studentenvereniging Hephaistos tegen. Mijn functie in het bestuur kon eigenlijk ook helemaal geen andere zijn ;). 


Samen hadden we, buiten de deur, aardig wat lunches en diners met vrienden en kennissen. Ook fijn om weer eens geen werkkleding te dragen. Zeker voor Phatsamon met haar witte blouse hier op de foto. Die foto is slechts een voorbeeld waarbij we overigens die avond wel heel veel plezier hebben beleefd. Zalig om me weer eens tranen te hebben gelachen. 



Tijdens ons verblijf in Mae Rim had Phatsamon een reunie van de jaargroep van de universiteit waar ze studeerde. Ze vertrok voor vijf dagen naar de provincie Chantaburi om daar, na meer dan zeven jaar, een grote afvaardiging van haar oud studiegenoten weer te zien. Het eerste stuk met het vliegtuig naar Bangkok en daarna met een huurauto samen met al wat oud klasgenoten, naar de eindbestemming. De groep had er samen een grote villa met zwembad gehuurd. Koken, ja het zijn Thai, zelf en... de hele dag door. Van slapen kwam het weinig. 
Ze heeft ervan genoten en, nadien, enthousiaste verhalen troef. 




Onze honden bleven met mij achter. Geen probleem. Extra aandacht voor hen boven op het bos uitlaatschema van drie keer per dag. En ik werd prima door ze beveiligd. Ze hielden alles in de gaten. 



Phatsamon eropuit weerhield mij er niet van om, zoals altijd, naar de vrijdagmarkt van Mae Rim te gaan om in de bar (of beter gezegd onder het tentzeil daar) met de mannen een biertje te gaan happen terwijl de dames de markt afstruinen. . Op 11 oktober was dat met vrienden en die vrijdag alleen. Ook helemaal prima. Ik ben er bekend en het past binnen mijn nieuwe keuzes ;). Het was gelijk ook makkelijk om voor mezelf en de dieren wat van de markt aan eten mee te nemen. 



In de shopping mall "Central Festival' in Chiang Mai samen een dagje shoppen. Eigenlijk vast onderdeel van ons programma samen met ergens lunchen. En natuurlijk wat leuke dingetjes op de kop getikt. 


En in die maand weg, vanzelfsprekend en zoals altijd, heel veel contact met mijn zoon in Nederland en mijn dochter in Perth. Dagelijks krijg ik vrijwel een update over de werkervaringen van mijn zoon. Ook haast nooit een saai moment in zijn leven. En mijn dochter staat ook aan de vooravond van verdere en nieuwe stappen in Australie. 
Als klap op de vuurpijl zijn we 'Opa en Oma' geworden van onze tweede 'Kleinzoon' in Australie. Naast de zwarte Lucifer nu ook de kleine jonge Mazikeen (Maze). Alle twee 'gered' door Carlien. Ze hebben een meer dan perfect huis gekregen. 


En in de dagen dat Phatsamon naar haar schoolvrienden was en ik wat meer thuis moest blijven heb ik die tijd o.a. gebruikt om contacten verder op te schonen. Ik schreef er mijn vorige blog over. 
Een kleine achthonderd email adressen heb ik verwijderd. Op WhatsApp, primair nog mijn kids, mijn zus en schoonzus en verder nog negen andere contacten. Andere 'sociale' media had ik al jaren niet meer. 
En ja, dat was best even moeilijk. Toch voelt het nu goed. En immers als er echt contact nodig is dan is dat altijd snel te leggen. 

Het was, zoals bij iedereen denk ik, een maand van ups en ook van (voor mij gelukkig maar een paar) downs. 
Die verhuisdoos met foto's leverde een hele hoop plezier op en ik kijk er naar uit om bij een komend bezoek aan Mae Rim de volgende doos maar eens onder handen te gaan nemen. 

Al die mappen en boeken met foto's daarin geven de film van mijn leven weer. Op de keper beschouwd, fantastisch en vol met plezier. Ik ga, voor de zekerheid, denk ik binnenkort nog een paar lege verhuisdozen bij de bouwmarkt kopen. Je kunt ze maar in huis hebben om er nog meer fijne foto's die nog moeten komen (ik hoop op nog wat meer levensfeest) in op te bergen om later nog eens terug te kijken. En mocht dat niet gaan lukken, je blijft immers maar een mens van de dag, dan zijn mijn huidige dozen vol een super herinnering aan een prachtig feest.  

Er zo gebeurde er weer aardig wat in een kleine maand tijd. 


Frans Captijn