Afscheid van een afstand en toch ook weer zo dichtbij

Afgelopen woensdag, 16 juli om 12 uur, heeft mijn oudste zus, Astrid, afscheid van deze wereld genomen. Nog geen half jaar nadat haar man overleed. 

De laatste 20 dagen van haar leven bracht ze nog in Santpoort-Noord in een hospice met uitstekende verzorging en begeleiding door. Mijn jongste zus en onze schoonzus samen als grote steun en toeverlaten bij toerbeurt om haar heen.

Na mijn oudste broer, die op 26 september 2017 overleed, zijn we van ons ouderlijk gezin nu nog met z'n drietjes over op de slee. Eigenlijk een natuurlijk en vanzelfsprekend gevolg van ouder worden. Afscheid nemen hoort immers ook bij het leven. 

Toch ervaren we een intens droevige periode en drukt het je met je neus op de feiten. Na de jarenlange verzorging van haar man was voor Astrid eindelijk de tijd aangebroken dat ze zelf eens een keertje op nummer 1 kwam te staan. Nog geen week later werd bij haar ineens een vorm van longkanker geconstateerd. Opgewekt mocht ze deelnemen aan een proef van immuuntherapie die haar leven, in haar beleving en voorstelling, nog wel met een jaar of drie zou kunnen verlengen. Wij keken er, met haar en tegen eigenlijk beter weten in, diep in ons hart toch stilletjes naar uit om elkaar in Thailand dit jaar nog te kunnen zien. 

De kuren waren te zwaar voor haar en sloegen niet snel genoeg voor haar aan. Ze besloot om ermee te stoppen omdat het moeheid troef was en vooruitzichten vervaagden. De lichamelijke conditie van haar stortte helaas snel in. 

Na een pittig lichamelijk zwaar leven met een handicap, en tot op het laatste moment veel verdriet, begon afgelopen woensdag de reis naar 'eindelijk weer thuis'. Naar haar man en oudste zoon die ze al zo jong (23) met kanker verloren. 

Enorm eenzaam en diep verdrietig door een helaas verbroken contact met haar jongste zoon, zijn vrouw en haar kleinkinderen een paar straten verderop. Slechts fotootjes en geboortekaartjes pronkte op haar kastje die haar dagelijks met de trieste situatie confronteerde en die vooral richting vrienden en bekenden die haar bezochten, verbloemden dat ze zo intens verdrietig was. Het was haar dieptste geheim leek wel. 

Ik zou er niet aan moeten denken en ben enorm dankbaar dat ik dat met onze kanjers van kids zeker weten niet mee zal maken. 

Haar leven was een leven vol veerkracht. Het hield haar, samen met haar humor, overeind. Ze had ons zo lief. 

Toch liep het ineens razendsnel af. 

Je leeft van hieruit, hemelsbreed zo'n kleine 10.000 km van elkaar vandaan, vanzelfsprekend intens mee. Super fijn dat ik mijn afscheidswoord dat maandagmiddag in de kerk door mijn jongste zus wordt voorgelezen, ongeveer een week geleden en met Astrid volledig bij bewustzijn, nog met haar kon delen.

Hoewel ik een afkeer van alle sociale media heb, kwam en komt het (eerlijk is eerlijk) nu toch super goed van pas. Veel berichten, veel contacten (ook nog met Astrid) ondanks die afstand daardoor toch ook weer zo dicht bij. Met anderen 'om haar bed' in de hospice en met onze honden vredig in rust om ons heen haar afscheid konden we het afscheid van haar leven vieren.  

En ook maandag zijn we in Thailand en Australie op deze manier bij de afscheidsdienst aanwezig. Super dat zoon Rik ons ter plekke vertegenwoordigt.

We hopen dat ze, eindelijk weer thuis, een fantastische doorstart maakt. Met Astrid op nummer 1 waar ze altijd al recht op had en met zoveel liefdevolle zorg 'daar' om haar heen.

Dank je wel voor alle warmte en zorg, ook voor ons lieve zus. Dit is na al die jaren het eerste weekblog dat je niet meer hier zult zien. Dank voor al je reacties. Verdrietig je als trouwe lezer hier kwijt te zijn. 

Tot ziens. Ook van Carlien en Rik. 

Surin, Thailand

Perth, Australie

Zuid-Limburg

Aanvulling 21 juli uitvaart Naald Kerk Santpoort-Noord.

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Een beetje geplaagd door wat stress van een tegeltje

Het grote stuk land waarop we in Surin in Thailand aan het bouwen zijn hebben we gekregen van de vader en moeder van Phatsamon. 

Een klein jaar geleden hebben we in de voorgevel van ons huis een gegraveerde groen marmeren tegel als dank, eer en blijvende herinnering daaraan ingemetseld. In het midden van die gedenktegel staat, in het Thais, de datum 15 juli 2568 (het Boeddhistische jaar hier, voor ons is dat 2025) geschreven.
 
Toen we zo'n dikke vijf jaar geleden aan ons experiment 'Het meditatief ontwerpen & bouwen van een kleine spiritueel centrum' begonnnen hadden we slechts een hele globale inschatting gemaakt van hoe lang het zou gaan duren om die ideeën met z’n tweetjes in de praktijk te gaan brengen. 
 
Vooral niet 'SMART' en ook geen project. Dat geeft te veel druk, brengt de creativiteit om zeep en je geniet zoveel minder. Gewoon een proces zonder stress dat zich ontvouwt. 

Daarnaast hadden we geen bouwbudget, wilden we ons voor geen cent (Thaise Bath) in de schulden steken, en moesten het dus doen met wat gezamenlijke reserves en de inkomsten die we, voornamelijk vanuit mijn pensioen, maandelijks krijgen. We konden gelukkig meestal niet sneller bouwen dan het bedrag dat we daarvan elke maand hadden kunnen sparen maar dus niet spaarden. We kochten er bouwmaterialen en goede gereedschappen van.

Het werd, en is nog steeds, een creatief proces zonder enige stress en van zo goed mogelijke kwaliteit, door gewoon in alle rust aandacht aan ons handwerk te geven.  
 
De vraag die we inmiddels al jaren steevast krijgen is: "Wanneer is het klaar?"
Het vaste antwoord met een glimlach: "Als het af is!"
 
Met alle ideeën die ik nog in mijn hoofd heb is 'Het' denk ik nooit klaar. Ja, natuurlijk als ik op enig moment mijn hoofd neer leg, maar toch. 
Het is voor mij niet alleen een kwestie van geestelijk en lichamelijk in de running blijven. Ik vind het daarnaast veel te leuk om met onze eigen handen dingen te creëren die er voor decennia of langer toe blijven doen. 
 
Het oorspronkelijke plan, waarvan we nog niet van zijn afgeweken, was het bouwen van een woonhuis met drie slaapkamers met veel privacy en een kleine yoga/meditatie sala. In de tuin een labrint en een grote natuurlijke vijver met een pad eromheen en diverse bomen. Aansluitend wilden we voorlopig het grote rijstveld nog maar even laten voor wat dat was. 

Dat idee mondde uit in twee los staande gasten kamer piramides, primair voor als mijn zoon en dochter bij ons op bezoek komen en daarnaast voor vrienden en kennissen en inmiddels ook voor 'vrienden op de fiets' gasten. 

Daarnaast dat labyrint, die vijver, een verhoogde (op de eerste buitenverdieping) yoga/meditatie sala als deel van ons basis woonhuis. Een niet al te groot Westers woonverblijf van diverse gemakken voorzien en gelijkvloers, met grote veranda’s (de Thai wonen voornamelijk buiten) een Thaise buitenkeuken (die nog moet worden aangesloten) en met uitsluitend een slaapkamer voor onszelf. Hoezo privacy?
 

Als ons huis klaar is dan volgt de aanleg op ons terrein, waar nu nog het grote rijstveld is, van een grote vijver met een eiland met daarop ook weer een sala. Om die vijver een aangepland bos om veilige woonruimte te bieden voor de prachtige vogels hier. De eerste jonge boompjes daarvoor is Phatsamon inmiddels op diverse plekken in de tuin aan het opkweken. 
 
Niet SMART zegt in ieder geval vooral ook; geen druk van tijd of wat dan ook. Geen druk van een vast budget, en vooral juist aandacht voor de kwaliteit van het werk. We doen wat we kunnen en wat al af is, is af (en zo netjes mogelijk voor elkaar). 
 
We zijn inmiddels nu een half jaar langer onderweg dan we eerst dachten. Geen probleem want we hebben immers geen planning. Er komt nog wel een jaartje bij. Kwestie van zo gezond mogelijk proberen te blijven, en het leven en afgeronde stappen in onze bouw, zoveel mogelijk als troffeeën vieren.
Dat lukt tot nu toe allemaal prima. Het komt denken we ook nooit af omdat we steeds weer wat nieuws verzinnen en ook regulier onderhoud van dat wat we allemaal al met onze handen gemaakt hebben, vraagt inmiddels wat tijd. Geen probleem.
 
En toch... de laatste drie tot vier weken wat stress. Ik sla inmiddels (tijdelijk) mijn middagdutje over en zweet lekker elke dag, met momenteel dik 90 % vochtigheid en rond de 35 graden Celcius, extra door. Allemaal door dat tegeltje. 
 
Dat tegeltje geeft aan dat we op 15 juli dit jaar, volgende week dinsdag, zijn ingetrokken. Het is de verjaardag van de moeder van Phatsamon die dan 81 wordt. Een extra eer aan haar!

 
En dat was de eerste keer dat we een soort van 'deadline' in ons bouwproces ingebeiteld hadden staan. Dat doen we dus ook nooit meer ;). 
 
Het huis is, met name aan de buitenkant, nog niet af. De buitentrap moet ik nog maken, de zonwering rondom het hele huis, bestrating, de buitenvloer en ruimte voor ons noodaggregaat, een kattenhuis met buitenverblijf, en nog zoveel meer. En niet te vergeten, op dit moment, het gasten toilet en de afwerking van de keukenberging in ons huis binnen. 
En toch... die eerste nacht in het nieuwe zelfgebouwde huis slapen moet komende dinsdag gaan lukken. Stilzitten is er in ieder geval nu effe helemaal niet bij. 
 
Eergisteren heeft de nieuwe keuken van de keukenleverancier nog een servicebeurt gekregen, de afgelopen weken zijn veel inrichtingsstukken die we besteld hadden afgeleverd. Als klap op de vuurpijl kregen we gisteren de nieuwe meubels. Zondag komt ons bed (dat ik zelf nog wat ga aanpassen/verhogen). 
 
Alle elektriciteit werkt vlekkeloos, verlaagde plafonds zitten er voor de slaapkamer, badkamer en inloop kleding kast in. 70 rollen Stay Cool isolatie zijn in het dak en verlaagde plafonds verwerkt, airco’s werken, en ga maar door. Binnenkort foto's bij het volgende bouwblog. 

Top om af en toe even stil te staan en te kijken naar het resultaat van dat wat we gemaakt hebben van geld dat, nog steeds verantwoord, niet op onze spaarrekening staat maar is omgezet in zoveel waardevols en moois waar we nu, en elke dag, zelf enorm van genieten. We zijn er super dankbaar voor. 
 
Het is een paar weken (tijdelijk) effe stressen. Niets mis mee omdat het is te overzien en omdat we toch gezond deze 'deadline' willen halen. Ik voel het ook. Mijn lichaam geeft het keurig netjes aan.  
Na de 15e gaan we weer lekker terug in ons oude ritme maar dan wel vanuit een, in onze ogen, fantastisch mooi en vooral energierijk huis waar heel veel aandacht aan is en wordt besteed.  
 
We kijken, met onze vier 'viervoet-dochters', uit naar dinsdag!

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Eindelijk afvalstoffen heffing

Wij wonen nu ruim vijf jaar in de Thaise provincie Surin. En hoewel we in het agrarische gebied wonen, hoort ons dorp nog net tot de cluster 'Centrum Surin' van de provincie. 

Toen we hier net kwamen wonen vroegen we ons af wat we met ons afval moesten doen. In de stad zelf wordt dat keurig opgehaald maar in ons dorp niet. We hebben een soort kleine afval stortplaats in het dorp maar de meeste mensen die hier wonen verbranden hun afval ergens op hun land. Vaak in de avond of vroeg in de morgen. Dat kan, als de wind onze richting op staat, soms aardig stinken vooral door de 'rijkdom' aan plastic die dit land heeft.

Een andere manier is om je afval 'gewoon' ergens in de natuur te dumpen of je gooit het van de brug in het water, of uit je pick-up truck langs de snelwegen.

Onvoorstelbaar vaak die 'vuilstort snelwegen' er bij te zien liggen. Zeker in de droge periode als het bermgras het niet overwoekerd. 

Wij wilden er allemaal niet aan meedoen en zijn gaan vragen hoe we anders met ons afval om konden gaan. Een keer een gezellig kampvuur met hout van onze bomen en struiken is tot daar aan toe maar verder geen rotzooi, laat staan al dat plastic. 

We kregen als tip om ons afval naar de stad te brengen en daar gratis af te leveren. In het centrum, bij de grote dagmarkt, stonden twee containers waarin we het kwijt konden. 

Wij scheiden ons afval in restafval, glas & blik, en papier en karton. En elke maand hebben we ook aardig wat bouwafval. Metaal leveren we in bij een soort van mileu depot. We krijgen er nog een paar centen voor. Maar de rest gaat naar de containers. 

Eens per maand rijden we er naar toe. Het afval van mijn schoonmoeder en soms ook van een paar dorpsbewoners nemen we ook mee. Een soort goed voorbeeld doet wellicht goed volgen voor een beetje meer milieuvriendelijkheid hier.

Daar aangekomen troffen we steevast twee oudere dames op blote voeten in de containers aan tussen al het afval. Het was hun bron van inkomsten om er nog uit te halen wat nog wat voor ze kon opleveren. Ze verkochten het weer om te recyclen. Helemaal prima.  

Als ze onze truck zagen kwamen ze direct helpen met uitladen. Het restafval werd niet meer nagekeken en de andere spullen werden gelijk in hun karretjes gegooid en leverde wat op. Een doos met lege bierflessen 25 Eurocent bijvoorbeeld voor ze. We gaven ze altijd een tip. Je zult maar de hele dag in een vuilcontainer staan om je centjes te verdienen. 

Vorige week was het weer ons wegbreng moment. Geen containers, geen oudere dames. Hekken en een bord. Je kon je vuil nog uitsluitend brengen tussen 7 uur 'savonds en 7 uur 's ochtends. 

Nou ja, terug naar huis en in de avond maar weer terug.

Die avond, geen containers maar een heuse moderne joekel van een vuilnisauto van de gemeente. En, helemaal terecht, storten gaat zo maar niet, eerst registreren. 

Mensen in de binnenring van het centrum en de mensen met een marktkraam voor THB 50 per maand en van het platte land gebied 150 THB (ca. Euro 3,95) per maand.

Dat hebben we nu gedaan en we konden drie maanden vooruit betalen. We mogen al ons afval eens per week in de avond naar de nieuwe vuilnisauto brengen en die voert het af naar de gemeentelijke vuilstort en verwerking. 

De dames zijn hun 'baantje' kwijt en dat is, wat hard werken voor een paar centen betreft, sneu. Misschien dat we glas, blik en karton toch nog ergens bij ze kwijt kunnen. Dat gaan we even uitzoeken. 

Hoewel volkomen terecht en ook blij, vraag ik me af of het bijdraagt aan ander gedrag. De drempel voor mensen van het platte land om hun afval in te leveren is voor hen toch wat hoger geworden. En, gek genoeg, op de scholen wordt er niet veel aandacht aan gegeven en ook niets over het wegwerp gedrag gezegd.

Zo'n twintig jaar geleden mocht ik in mijn loopbaan voor de Europese Unie samen met een milieuambtenaar van Tilburg twee weken particieren in een project (Sustainable Uban Health and Safety). Dat was voor twee Thaise provincies grenzend aan Bangkok (Nontha Buri en Pakret). We zagen schoolkinderen die in een musical op een speelse en enthousiastmerende manier hun goede milieu voornemens en voorbeelden aan hun ouders duidelijk maakten. Ze stonden er helaas alleen in en de goed bedoelde adviezen werden door de ouders in de wind geslagen. Er is nog een stevige weg te gaan.

Door de langzaam wijzigende aanpak groeit misschien toch het inzicht dat je rotzooi zomaar weggooien of verbranden nou niet een fantastische oplossing is om dit prachtige land prachtig te laten zijn en te laten blijven. 

Kortom, blij om na dik vijf jaar nu afvalstoffen heffing te betalen. Wie weet draagt het wat bij aan een wat beter milieu. 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Geen respect meer voor de ogenschijnlijke 'hogere' klasse.

Wij hebben kennis aan een voormalige Duitse taxichauffeur die hier in de buurt met zijn Thaise vrouw van zijn pensioen geniet. 

Toen we hem een tijdje geleden spraken deed hij een boekje open over zijn ervaringen met de zoganaamde 'hogere' klasse. Hij heeft er absoluut geen respect meer voor. 

Diverse ritjes maakte hij met 'vooraanstaanden'. De voorname mensen die wat in de melk te brokkelen hadden. Politieke ambtsdragers, directeuren van bedrijven, andere figuren uit de zogenaamde 'hogere klasse', mensen met macht en geld. Vaak omringd door veel uiterlijk vertoon, bla, bla, bla, en show. 

Ze konden en/of wilden door de alcoholconsumptie niet meer rijden en kozen er, natuurlijk een prima oplossing, veilig voor om van een taxi gebruik te maken. 

In zijn taxi werd, geholpen door de alcohol, meer dan regelmatig de meest vulgaire taal door ze uitgekraamd. Hun netwerkvrienden werden door het slijk gehaald of ronduit uitgelachen omdat ze niet doorhadden dat ze gebruikt werden. Hij wist haast zeker dat die vriendjes dat wellicht, onderweg in een taxi van een van zijn collega's, hard lachend, over de klanten in zijn taxi ook deden. Zo is de wereld immers vertelde hij.  

Door hun alcohol consumptie gingen 'alle remmen' los. Diverse keren schreeuw-, scheld-, en zelfs lijfelijk geweld-, partijen met hun partners. De honden lustten er vaak geen brood van. Maar naar buiten toe de meest aimabele mensen die in zijn ogen dan wel geen respect verdienden, maar wel vanuit hun omgeving respect kregen door hun invloed en macht of de afhankelijkheid die anderen ten opzichte van hen hadden.

Als ik in het algemeen zijn ervaringen hoor, en ook die van een voormalig taxichauffeuse die ik ken, dan denk ik dat taxichauffeurs vaak sociale werkers zijn. 

Het televisieprogramma 'Taxi' gepresenteerd door Maarten Spanjer en later Joris Linssen zo rond de vijfentwintig jaar geleden gaf dat ook haarfijn aan. 

Mijn Duitse kennis gaf aan dat, zeker tijdens langere ritten, mensen hun hele hebben en houwen aan hem vertelden en hun hart luchtten. Een soort van schreeuw om aandacht in vrijheid zonder zich te hoeven verdedigen. Voor hem was het meestal alleen maar luisteren. En dat aandachtig en meelevend luisteren leverde vaak ook een leuke tip op.  

Maar nog respect voor die ogenschijnlijke 'hogere' klasse daar was hij wel van genezen. Naar de buitenwereld, witte boorden, alles keurig op orde. De show must go on. 

Ik kan me er iets bij voorstellen. Het zijn en blijven allemaal heel gewoon mensen. Ieder met zijn of haar eigen en vooral ook dezelfde basis behoeften. En hoewel ze ook onder de douche niet het zelfde zijn, zijn ze daar allemaal wel heel gewoon naakt en worden ze ook het zelfde nat. Lekker belangrijk? Nou, nee dus. 

Die show, dat vaak absoluut niet gemeende spelletje, van op een soort van pronkstuk zetten en onderdanigheid tonen (hier in Thailand kunnen ze er ook aardig wat van) maken wij er omheen en zij genieten er meestal van. 

Ik ben er aardig van genezen. Doe effe normaal. Ieder is immers maar een radertje in het grote geheel...

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Je persoonlijkheid veranderen en snel van je kwaaltjes af. Doorgeslagen bijgeloof

Als er een land is dat vol zit met bijgeloof en in de ban is van allerhande boze geesten dan is het Thailand wel. En daar wordt ook dankbaar gebruik van gemaakt. 

Elk dorp heeft toch wel tenminste een soort van medium of waarzegger/zegster en mensen gaan er met bosjes steeds weer naar toe voor advies en/of om van hun kwaaltjes af te komen. En vergeet niet de hulp bij het kiezen van het twee-wekelijkse nummer van de staatsloterij.

Hoewel ook monniken er aan mee doen is dit soort waarzeggerij niet aan het basis boeddhisme gekoppeld. 

Phatsamon kreeg begin deze week in alle vroegte een telefoontje van een vriendin die ze al meer dan een jaar niet meer had gesproken. Het telefoongesprek duurde ook meer dan een uur om weer even bij te praten en volgens mij konden de dames nog wel effe door gaan. Maar we wilden ook ontbijten en ik wilde met onze bouw door. Dat werd dus later terug bellen. 

Tijdens het ontbijt vertelde Phatsamon me dat het met haar vriendin, na het bezoeken van zo'n medium, een stuk beter ging. En de oplossing daarvan was eigenlijk super simpel. Ze had haar mobiele telefoonnummer gewijzigd en alles voelde nu stukken beter...

Wacht even..., hoe zit dat dan vroeg ik even aan mijn vrouw. 

Het medium had haar gevraagd naar haar mobiele telefoonnummer. Daar had ze een vorm van numerologie op toegepast. Het medium vertelde haar dat het telefoonummer informatie over haar persoonlijkheid gaf en dat daar ook diverse problemen waar ze mee kampte door werden veroorzaakt. 

De vriendin had snel het oude nummer afgesloten en een nieuw nummer genomen. Haar persoonlijkheid was opslag 'verbeterd' vertelde ze en veel van haar kwalen waren inmiddels verdwenen...

Goeie morgen! Helemaal nooit bij stil gestaan. En hoe eenvoudig die oplossing dacht ik. 

Ze belde mijn vrouw nu omdat ze, als een soort van gunst, ook het mobiele nummer van Phatsamon even had laten natrekken. Niet doen! Dat maakt mij pissig. Maar goed het was al gedaan. 

Haar advies was dat Phatsamon ook snel een ander telefoonnummer moest nemen omdat in haar persoonlijkheid zat dat ze soms spontaan opvliegerig en te direkt was. 

Potverdorie. Dat klopte wel dacht ik nog. Soms heeft ze een pittig meningsverschil met haar moeder en ook als ze ongesteld moet worden is ze soms, heel kort, wat uit balans en heeft dan een wat kort lontje. 

Ik dacht altijd dat dat met natuurlijke hormoonwisseling te maken had in plaats van met je mobiele nummer. En was het, toen er nog geen mobiele telefoons waren, dan gekoppeld aan het telefoonnummer van de vaste aansluiting van de huistelefoon?  En die direktheid, daar hou ik wel van dus als je dan al voor een ander nummer gaat, graag niet alle nummers veranderen. 

Overigens had haar vriendin gezegd dat ook het nummer op haar ID-kaart van belang was voor het lezen van haar persoonlijkheid. Dat nummer is wat moeilijker te veranderen maar toch... Phatsamon heeft het maar niet gegeven.  

Wat een flauwe kul. Hoewel? 

Ook ik heb een achtergrond in numerologie. Gekoppeld aan je geboortedag, tijd en aan je geboorte naam. Het gaf, in gesprekken met gasten op het wellnessresort waar ik werkte, regelmatig aanknopingspunten en bracht diepere gesprekken op gang om mensen beter te leren kennen. Ik gebruikte het nooit als een soort van advies. 

Je kunt natuurlijk ook wat doorslaan door het op alles toe te passen. Op je mobiele telefoonnummer, burgerservice nummer, je postcode nummer en huisnummer en wellicht ook op je schoenmaat. Ik heb 46 en dat betekent volgens mij vast voor dat medium hier dat ik op grote voet leef. Schot in de roos!

Heel, heel misschien zegt het allemaal wel wat over je persoonlijkheid maar ik geloof er niet zo in. 

Maar om nu aan mensen te zeggen dat ze van persoonlijkheid veranderen en van hun kwalen af kunnen komen door 'simpel' een ander mobiel telefoonnummer te nemen? Volgens mij is dat toch echt onmogelijk en gewoon valse misleiding. Maar goed, je kunt er geld mee verdienen en mensen trappen er in. 

En dat het bij die vriendin helpt... Dat moet dan wel tussen haar oren zitten in mijn gevoel. Maar als het helpt, dan helpt het! Een schoenmaat groter knelt immers ook minder maar sloft dan wel weer meer. 

Dit telefoontje was en is heerlijke voeding om er regelmatig nog smakelijk met elkaar om te lachen in ieder geval. 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

In vrijheid bewust kiezen voor je privé gevangenis

"Gordijnen open! Je kunt nog lang genoeg in je kist liggen" 
Een gevleugende uitspraak van mijn moeder die we regelmatig hoorden. Mijn vader wilde altijd de gordijnen dicht zeker om in de winterperiode, met toen nog enkel glas, de warmte wat beter in huis te houden en om kosten te besparen. Mijn moeder was er absoluut niet van. 

Ook de vitrage gordijnen waren overdag en 's avonds heerlijk open. Ze wilde zicht hebben en de verbinding voelen met buiten. En ja, natuurlijk gingen die gordijnen ook wel eens een keertje dicht. Daar had je ze immers voor. 

Iedereen is natuurlijk anders maar ook ik moet alles open hebben. Ik vind het vreemd dat ik, door heel Thailand, rondom de tuinen van huizen steeds meer hoge muren zie. Met name ook op plekken waar buitenlanders met hun Thaise parner wonen. Geen zicht meer op de fantastisch mooie, en zeker nu in de regentijd super groene, natuur. 

Die uitspraak van mijn moeder schoot me vorige week maandagmorgen weer door mijn hoofd. 

Ik noemde het al, we zitten inmiddels weer volop in de regentijd. De natuur explodeert met de meest fantastische kleuren groen. En niet alle dieren in die natuur vinden dat geweldig. Ze zoeken hogere en drogere plekken op en... midden in de rijstvelden, maar zo'n twee meter hoger, zijn wij (ook voor hen) een aantrekkelijke plek. 

Zo is dat ook met muizen en ratjes die liever droge voeten houden. Onze honden spelen regelmatig als kat en dat schrikt aardig af. Toch komt er nog wel eens eentje door hun 'beveiliging' heen. Die is kennelijk niet helemaal waterdicht omdat zij zich  in de regen ook liever niet al te veel buiten op houden. 

Het bestrijden van muizen en ratten met gif vinden we niets. Het levert ook de nodige risico's op voor onze honden en voor de vele prachtige roofvogels en uilen die we hier hebben. 

Een tijdje geleden heb ik dan ook een vangkooi aangeschaft en die werkt prima. Als er al een ratje inzit dan breng ik die 'sochtends op de scooter kilometers verderop weg en laat ik hem of haar in het bos vrij. 

Die maandag was dat weer een keer zover. Ik vond een pas aangelegde nieuwe weg door het bos, liet het dier een stuk verderop vrij, en was benieuwd waar die weg uit kwam. 

Na even rijden kwam ik op een kruising. Op de hoek was een soort van bunker. Hoge, deels blauw geschilderde, muren met ijzeren punt stangen en rollen prikkeldraad er bovenop en security camera's er achter. Een fort, misschien een soort gevangenis of is er iets te verbergen? 

En jawel hoor, een marmeren plaat met de naam van een westerling en een Thai erop op de muur die zich, in mijn ogen, een privé gevangenis hadden gebouwd.  

Waarom kies je er in vredesnaam voor om hier in deze mooie omgeving op deze manier te gaan wonen? Een grote roze stalen deur als verbinding met de buitenwereld. Het lijkt me ook geen lekker contact met de buurt weinig integreren. In vrijheid bewust kiezen voor op- en afsluiting. 

Voel je je ook hier niet veilig? Was lekker in je eigen land gebleven om je daar met je partner vrijwillig op te sluiten.

En daar kwam dus die opmerking van mijn moeder weer terug. 

Wij leven ook op een eiland. Als het heel hard en lang regent en soms in september zelfs letterlijk. Maar we zijn 'open' en genieten van de ruimte om ons heen. We hebben zicht op en contact met de buitenwereld. Iedereen zwaait en wij zwaaien terug als we buiten aan het werk zijn of lekker op onze veranda ons ontbijt nemen of als ik laat in de middag een biertje drink. 

En ja, ook wij hebben cctv en in de toekomst komt er een laag hek volop begroeid met planten. Alleen maar om er voor te zorgen dat de koeien in de velden hier niet de groenten en het fruit dat Phatsamon hier allemaal kweekt en verzorgt, om zeep te helpen. Maar... "Gordijnen open" alsjeblieft. Het blijft zoals op de foto hierboven die ik afgelopen woensdag hier maakte. 

Je kunt nog lang genoeg in je kist liggen... 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Geboeid door leningen met alle gevolgen van dien.

Ons dorp is, voor maar heel even, Thais nationaal nieuws geweest. 

Een alleenstaande man van 62 jaar is hier afgelopen woensdagnacht vermoord.

 

Het zorgde even voor opschudding en bij velen ook voor angst. 

Aan de andere kant leefde het dorp en de saamhorigheid ook weer even op. Er was weer iets te bespreken en de verhalen kenden hun weerga niet.  Geld, goud en jaloezie waren wederom de grote boosdoeners. Ik kom er zo even op terug.

Iemand die we kennen wilde eigenlijk niet maar werd door zijn partner toch over gehaald om een nieuwe auto te kopen. Ze hadden er het geld niet voor. Dat werd dus lenen. 

In Thailand, als je een nieuwe auto hebt, wordt iedereen 'blij' van de rode tijdelijke kentekenplaat die de auto dan voor zes weken heeft. Er wordt over gesproken. Yep, die auto, de tijdelijke heilige koe, is echt splinter nieuw. En kennelijk heb je het geld ervoor om die auto te kunnen kopen/te kunnen betalen. 

Als je er even doorheen prikt dan weet eigenlijk ook iedereen dat hij of zij die de nieuwe eigenaar van die auto is, in 95 % van de gevallen, zich voor tenminste zeven jaar flink financieel in de boeien heeft geslagen. Gigantische leningen worden er voor afgesloten en niet alleen voor auto's. 

Om het makkelijk te maken en de economie te stimuleren (?) staat hier bij nagenoeg elk artikel boven de ca. 100 Euro op het prijskaarte, naast de aanschafprijs,  ook aangegegen in hoeveel termijnen je kunt betalen en tegen welke rente. 

Die rode nummerplaat geeft in de meeste gevallen feitelijk aan dat het financiële sein van de eigenaar meer dan op rood staat. 

Een prachtige dealer foto van je met die splinternieuwe auto laat jouw 'sociale media wereld', voor een paar seconden even versteld staan. En niet alleen dat. De 'vrienden' die je post bekijken vragen zich af hoe het jou gelukt is. Vaak wringen ze zichzelf in bochten om dat ook voor elkaar te krijgen. Je kunt immers niet onder doen. Zo werkt een 'goeie' economie immers.

Mijn vrouw, die jaren op een bank werkte en zich onder andere boog over die persoonlijke leningen kan er een aardig boekje aan ervaringen over open doen. 

Heel veel mensen om ons heen hier zitten tot over hun oren in de schulden. Wekelijks vinden we op straat een soort 'visitekaartjes' van 'loan slaves' (geld slaven). Het is illegaal maar floreert. Krijg je een lening bij een reguliere bank niet voor elkaar dan bieden zij 'uitkomst'. Tegen woeker rentes (zo'n 20 tot 25% is 'normaal') kun je geld van ze lenen maar laat het uit je hoofd om niet optijd te betalen. Ze zoeken je daadwerkelijk op en maken je niet blij. Klanten die vluchten of zelfs zelfmoord plegen zijn niet zeldzaam. 

Die kennissen van ons zitten helaas ook in grote problemen. Al het spaargeld was er al doorheen en toch een nieuwe auto en zeven jaar schuld. Hun inkomsten laten de lening bij de bank niet toe en dus gaan ze om zich heen vragen bij vrienden om hen tijdelijk even wat te lenen en klopten ook bij een loanslave aan zodat ze aan hun financiële verplichtingen kunnen voldoen. 

Ons credo is: "Sorry, bij ons niet aankloppen voor dit soort 'hulp' ". Jammer maar helaas en meer dan helder en duidelijk. Geen gezeur en geen uiterlijke show. 

Ze vonden iemand anders uit onze kennissenkring. Het was maar even voor drie dagen... Inmiddels zijn het er meer dan zestig en de vriendschap is totaal over. We hebben ze na hun lening ook niet meer bij de mensen die ze die drie dagen voor hun overbrugging wilden helpen gezien. Het is gezichtsverlies lijden en dat is hier echt een ding. 

We denken inmiddels hun torenhoge schulden te kennen en, in mijn beleving, komen ze daar hun hele leven nooit meer vanaf tenzij ze, kans nagenoeg nul komma nul, de loterij winnen. En ook dat gokken floreert hier tierig zonder veel effect. Natuurlijk wordt de twee wekelijkse winnaar van de staatsloterij in de media top in het zonnetje gezet. Aanmoediging om met het loodjes kopen en gokken door te gaan. 

Ook Phatsamon heeft meer dan tien jaar geleden eens een vriendin 'geholpen' en was nadien gelijk genezen. Vier jaar geleden heeft ze na veel aandringen alsnog haar geld in stappen helemaal terug gekregen. En ook daar is die vriendschap van ooit voor altijd over. 

Ik kan er met mijn kop niet bij al dit soort verhalen hier. In Nederland zal het denk ik niet veel anders zijn. 

Het is eigenlijk zo eenvoudig. Koop niets als je er het geld niet voor hebt en stop met schone schijn voor de buitenwereld ophouden. En ja, dat is alle mooie en geraffineerde marketing praatjes en plaatjes en 'blije' schone schijn foto's van sociale media 'vrienden' langs je heen laten gaan en er gewoonweg niet in trappen. 

De prijs die je er immers voor moet betalen, jezelf jaren lang in de financiële boeien slaan, is het niet waard.

Banken en loan slaves varen er natuurlijk wel bij hoewel ze keurig netjes vermelden dat geld lenen geld kost...

Nu even terug naar de eerste alinea van mijn verhaal. 

Niet alleen kun je zelf vies in de problemen komen maar natuurlijk uiteindelijk ook die loanslaves. En dat speelde dus afgelopen dinsdag op woensdag nacht in ons dorp. 

Was het een overval om zijn goud te stelen, jaloezie, haat of een afrekening in het criminele circuit van deze man die ook loanslave was? 

Hij leende tegen woeker rentes aan iedereen die maar wilde en had zichzelf overladen behangen met goud om zijn nek, polsen en vingers dat hij er kennelijk al mee 'verdiend' had.  

Door een mes, van de tot nu toe nog niet gevonden dader, in de slagader van zijn keel hield het genieten van het leven waar hij voor gekozen had op. 

Je laten boeien door leningen? Gewoon maar niet doen. Geld lenen kost niet alleen (heel veel) geld maar in sommige gevallen spelen partijen ook nog eens met hun leven.

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com