Het
blijft toch nog steeds verbazen. Leven en werk zijn hier ingesteld rondom ‘kin khao’.
Letterlijk betekent het ‘eet rijst’, maar in het algemeen is het de algemene aanduiding
voor eten.
Met
de roep ‘kin khao, kin khao’ wordt aangeven dat het eten klaar is en je alweer
je maag kunt vullen. ‘Kin Khao cap arai’ is de vraag ‘Wat eet je?’. Iedere Thai
is daarin geïnteresseerd. Het is eigenlijk ook een gastvrije uitnodiging om bij
het eten aan te schuiven.
Als
je voor wat voor reden dan ook een bezoek moet brengen aan een overheidsgebouw
dan merk je dat de staf rond 11 ‘s morgens al zenuwachtig begint te worden
omdat het over een uurtje lunchtijd is. De gesprekken onder elkaar gaan ook
bijna over niets anders meer en veel bestellen nog even wat of halen alvast hun
lunch uit hun geparkeerde auto. Klokslag twaalf uur valt alles uit de handen en
jij mag lekker wachten op dat waar er voor jou op dat moment aan gewerkt was.
Je kunt beter maar ook gaan lunchen want alles ligt gewoon plat.
Eten
is één van de hoofd drijfveren van de Thaise cultuur. Op elke hoek van de
straat is er wel een eettentje en geloof het of niet, op de meeste plaatsen kun
je er de hele dag (en meestal ook nog in de late avond en nacht) terecht.
En
kom je na de zoveelste maaltijd die dag thuis, dan staat de tv meestal al aan en
wordt nog even met de afstandsbediening een eetzender bekeken of kijk je
YouTube op je mobiel.
Een
van de meest favoriete gerechten voor Thai is ‘Som Tam’ (een pittige papaja
salade). Iedereen krijgt van huis uit mee hoe je die bereidt. Toch kijken heel
veel Thai, Phatsamon is er één van, op YouTube filmpjes hoe iedereen zijn Som
Tam klaar maakt. Haast totaal geobsedeerd hoe het, in mijn ogen steeds op
dezelfde manier, nu weer door iemand anders wordt bereid. En geloof het of
niet. Meestal meer dan een miljoen volgers per Som Tam producent.
Ik
verbaas me er inmiddels bijna niet meer over. Inderdaad, bijna niet meer. Afgelopen
zaterdag kon mijn verbazing zich toch weer eens een keer niet inhouden.
Onaangekondigd
zaten we in de vroege ochtend weer eens zonder stroom. Na een half uur het
aggregaat maar weer opgestart. Zalig dat ding te hebben overigens.
Na
een uurtje ging Phatsamon maar eens navragen. Er moesten hoogspanningskabels
worden vervangen en de klus ging tot ongeveer 1 uur die middag duren. Dat werd voor
mij even het werkplan van de bouw voor die dag een beetje omgooien. Zonder
stroom zitten is toch ook daarvoor een kleine handicap. Ik gebruikte de tijd
maar om bouwmaterialen te gaan kopen.
Op
weg naar de stad zag ik meer dan 12 gloednieuwe trucks en hoogwerkers van het
Provinciale Elektriciteitsbedrijf en in de masten hingen diverse mensen aan
touwen te sleutelen. Goed bezig jongens, en graag een beetje opschieten! De
koelkasten in de slecht geïsoleerde huizen bij de mensen in de dorpen hier
trekken dat niet zo lang bij een temperatuur van rond de 35˚C.
Toen
ik met mijn boodschappen terugkwam stonden alle trucks er nog steeds maar
niemand hing meer in de palen. Ze zaten met z’n allen in het bushokje (zie
foto).
Natuurlijk,
effe vergeten. Kin Khao!
Om
11.50 uur viel plots alles uit de handen en om 13.10 uur werd het werk weer
hervat. Overigens tot uiteindelijk half vijf die middag. De moeder van
Phatsamon kon diverse spullen uit de inmiddels totaal ontdooide koel/vries
combinatie weggooien.
Niemand
die erover klaagt. Je moet immers toch eten en… we doen dat in deze cultuur de
hele dag door en overal.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten