Geen respect meer voor de ogenschijnlijke 'hogere' klasse.

Wij hebben kennis aan een voormalige Duitse taxichauffeur die hier in de buurt met zijn Thaise vrouw van zijn pensioen geniet. 

Toen we hem een tijdje geleden spraken deed hij een boekje open over zijn ervaringen met de zoganaamde 'hogere' klasse. Hij heeft er absoluut geen respect meer voor. 

Diverse ritjes maakte hij met 'vooraanstaanden'. De voorname mensen die wat in de melk te brokkelen hadden. Politieke ambtsdragers, directeuren van bedrijven, andere figuren uit de zogenaamde 'hogere klasse', mensen met macht en geld. Vaak omringd door veel uiterlijk vertoon, bla, bla, bla, en show. 

Ze konden en/of wilden door de alcoholconsumptie niet meer rijden en kozen er, natuurlijk een prima oplossing, veilig voor om van een taxi gebruik te maken. 

In zijn taxi werd, geholpen door de alcohol, meer dan regelmatig de meest vulgaire taal door ze uitgekraamd. Hun netwerkvrienden werden door het slijk gehaald of ronduit uitgelachen omdat ze niet doorhadden dat ze gebruikt werden. Hij wist haast zeker dat die vriendjes dat wellicht, onderweg in een taxi van een van zijn collega's, hard lachend, over de klanten in zijn taxi ook deden. Zo is de wereld immers vertelde hij.  

Door hun alcohol consumptie gingen 'alle remmen' los. Diverse keren schreeuw-, scheld-, en zelfs lijfelijk geweld-, partijen met hun partners. De honden lustten er vaak geen brood van. Maar naar buiten toe de meest aimabele mensen die in zijn ogen dan wel geen gespect verdienden, maar wel vanuit hun omgeving respect kregen vanuit hun invloed en macht of de afhankelijkheid die anderen ten opzichte van hen hadden.

Als ik in het algemeen zijn ervaringen hoor, en ook die van een voormalig taxichauffeuse die ik ken, dan denk ik dat taxichauffeurs vaak sociale werkers zijn. 

Het televisieprogramma 'Taxi' gepresenteerd door Maarten Spanjer en later Joris Linssen zo rond de vijfentwintig jaar geleden gaf dat ook haarfijn aan. 

Mijn Duitse kennis gaf aan dat, zeker tijdens langere ritten, mensen hun hele hebben en houwen aan hem vertelden en hun hart luchtten. Een soort van schreeuw om aandacht in vrijheid zonder zich te hoeven verdedigen. Voor hem was het meestal alleen maar luisteren. En dat aandachtig en meelevend luisteren leverde vaak ook een leuke tip op.  

Maar nog respect voor die ogenschijnlijke 'hogere' klasse daar was hij wel van genezen. Naar de buitenwereld, witte boorden, alles keurig op orde. De show must go on. 

Ik kan me er iets bij voorstellen. Het zijn en blijven allemaal heel gewoon mensen. Ieder met zijn of haar eigen en vooral ook dezelfde basis behoeften. En hoewel ze ook onder de douche niet het zelfde zijn, zijn ze daar allemaal wel heel gewoon naakt en worden ze ook het zelfde nat. Lekker belangrijk? Nou, nee dus. 

Die show, dat vaak absoluut niet gemeende spelletje, van op een soort van pronkstuk zetten en onderdanigheid tonen (hier in Thailand kunnen ze er ook aardig wat van) maken wij er omheen en zij genieten er meestal van. 

Ik ben er aardig van genezen. Doe effe normaal. Ieder is immers maar een radertje in het grote geheel...

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Je persoonlijkheid veranderen en snel van je kwaaltjes af. Doorgeslagen bijgeloof

Als er een land is dat vol zit met bijgeloof en in de ban is van allerhande boze geesten dan is het Thailand wel. En daar wordt ook dankbaar gebruik van gemaakt. 

Elk dorp heeft toch wel tenminste een soort van medium of waarzegger/zegster en mensen gaan er met bosjes steeds weer naar toe voor advies en/of om van hun kwaaltjes af te komen. En vergeet niet de hulp bij het kiezen van het twee-wekelijkse nummer van de staatsloterij.

Hoewel ook monniken er aan mee doen is dit soort waarzeggerij niet aan het basis boeddhisme gekoppeld. 

Phatsamon kreeg begin deze week in alle vroegte een telefoontje van een vriendin die ze al meer dan een jaar niet meer had gesproken. Het telefoongesprek duurde ook meer dan een uur om weer even bij te praten en volgens mij konden de dames nog wel effe door gaan. Maar we wilden ook ontbijten en ik wilde met onze bouw door. Dat werd dus later terug bellen. 

Tijdens het ontbijt vertelde Phatsamon me dat het met haar vriendin, na het bezoeken van zo'n medium, een stuk beter ging. En de oplossing daarvan was eigenlijk super simpel. Ze had haar mobiele telefoonnummer gewijzigd en alles voelde nu stukken beter...

Wacht even..., hoe zit dat dan vroeg ik even aan mijn vrouw. 

Het medium had haar gevraagd naar haar mobiele telefoonnummer. Daar had ze een vorm van numerologie op toegepast. Het medium vertelde haar dat het telefoonummer informatie over haar persoonlijkheid gaf en dat daar ook diverse problemen waar ze mee kampte door werden veroorzaakt. 

De vriendin had snel het oude nummer afgesloten en een nieuw nummer genomen. Haar persoonlijkheid was opslag 'verbeterd' vertelde ze en veel van haar kwalen waren inmiddels verdwenen...

Goeie morgen! Helemaal nooit bij stil gestaan. En hoe eenvoudig die oplossing dacht ik. 

Ze belde mijn vrouw nu omdat ze, als een soort van gunst, ook het mobiele nummer van Phatsamon even had laten natrekken. Niet doen! Dat maakt mij pissig. Maar goed het was al gedaan. 

Haar advies was dat Phatsamon ook snel een ander telefoonnummer moest nemen omdat in haar persoonlijkheid zat dat ze soms spontaan opvliegerig en te direkt was. 

Potverdorie. Dat klopte wel dacht ik nog. Soms heeft ze een pittig meningsverschil met haar moeder en ook als ze ongesteld moet worden is ze soms, heel kort, wat uit balans en heeft dan een wat kort lontje. 

Ik dacht altijd dat dat met natuurlijke hormoonwisseling te maken had in plaats van met je mobiele nummer. En was het, toen er nog geen mobiele telefoons waren, dan gekoppeld aan het telefoonnummer van de vaste aansluiting van de huistelefoon?  En die direktheid, daar hou ik wel van dus als je dan al voor een ander nummer gaat, graag niet alle nummers veranderen. 

Overigens had haar vriendin gezegd dat ook het nummer op haar ID-kaart van belang was voor het lezen van haar persoonlijkheid. Dat nummer is wat moeilijker te veranderen maar toch... Phatsamon heeft het maar niet gegeven.  

Wat een flauwe kul. Hoewel? 

Ook ik heb een achtergrond in numerologie. Gekoppeld aan je geboortedag, tijd en aan je geboorte naam. Het gaf, in gesprekken met gasten op het wellnessresort waar ik werkte, regelmatig aanknopingspunten en bracht diepere gesprekken op gang om mensen beter te leren kennen. Ik gebruikte het nooit als een soort van advies. 

Je kunt natuurlijk ook wat doorslaan door het op alles toe te passen. Op je mobiele telefoonnummer, burgerservice nummer, je postcode nummer en huisnummer en wellicht ook op je schoenmaat. Ik heb 46 en dat betekent volgens mij vast voor dat medium hier dat ik op grote voet leef. Schot in de roos!

Heel, heel misschien zegt het allemaal wel wat over je persoonlijkheid maar ik geloof er niet zo in. 

Maar om nu aan mensen te zeggen dat ze van persoonlijkheid veranderen en van hun kwalen af kunnen komen door 'simpel' een ander mobiel telefoonnummer te nemen? Volgens mij is dat toch echt onmogelijk en gewoon valse misleiding. Maar goed, je kunt er geld mee verdienen en mensen trappen er in. 

En dat het bij die vriendin helpt... Dat moet dan wel tussen haar oren zitten in mijn gevoel. Maar als het helpt, dan helpt het! Een schoenmaat groter knelt immers ook minder maar sloft dan wel weer meer. 

Dit telefoontje was en is heerlijke voeding om er regelmatig nog smakelijk met elkaar om te lachen in ieder geval. 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

In vrijheid bewust kiezen voor je privé gevangenis

"Gordijnen open! Je kunt nog lang genoeg in je kist liggen" 
Een gevleugende uitspraak van mijn moeder die we regelmatig hoorden. Mijn vader wilde altijd de gordijnen dicht zeker om in de winterperiode, met toen nog enkel glas, de warmte wat beter in huis te houden en om kosten te besparen. Mijn moeder was er absoluut niet van. 

Ook de vitrage gordijnen waren overdag en 's avonds heerlijk open. Ze wilde zicht hebben en de verbinding voelen met buiten. En ja, natuurlijk gingen die gordijnen ook wel eens een keertje dicht. Daar had je ze immers voor. 

Iedereen is natuurlijk anders maar ook ik moet alles open hebben. Ik vind het vreemd dat ik, door heel Thailand, rondom de tuinen van huizen steeds meer hoge muren zie. Met name ook op plekken waar buitenlanders met hun Thaise parner wonen. Geen zicht meer op de fantastisch mooie, en zeker nu in de regentijd super groene, natuur. 

Die uitspraak van mijn moeder schoot me vorige week maandagmorgen weer door mijn hoofd. 

Ik noemde het al, we zitten inmiddels weer volop in de regentijd. De natuur explodeert met de meest fantastische kleuren groen. En niet alle dieren in die natuur vinden dat geweldig. Ze zoeken hogere en drogere plekken op en... midden in de rijstvelden, maar zo'n twee meter hoger, zijn wij (ook voor hen) een aantrekkelijke plek. 

Zo is dat ook met muizen en ratjes die liever droge voeten houden. Onze honden spelen regelmatig als kat en dat schrikt aardig af. Toch komt er nog wel eens eentje door hun 'beveiliging' heen. Die is kennelijk niet helemaal waterdicht omdat zij zich  in de regen ook liever niet al te veel buiten op houden. 

Het bestrijden van muizen en ratten met gif vinden we niets. Het levert ook de nodige risico's op voor onze honden en voor de vele prachtige roofvogels en uilen die we hier hebben. 

Een tijdje geleden heb ik dan ook een vangkooi aangeschaft en die werkt prima. Als er al een ratje inzit dan breng ik die 'sochtends op de scooter kilometers verderop weg en laat ik hem of haar in het bos vrij. 

Die maandag was dat weer een keer zover. Ik vond een pas aangelegde nieuwe weg door het bos, liet het dier een stuk verderop vrij, en was benieuwd waar die weg uit kwam. 

Na even rijden kwam ik op een kruising. Op de hoek was een soort van bunker. Hoge, deels blauw geschilderde, muren met ijzeren punt stangen en rollen prikkeldraad er bovenop en security camera's er achter. Een fort, misschien een soort gevangenis of is er iets te verbergen? 

En jawel hoor, een marmeren plaat met de naam van een westerling en een Thai erop op de muur die zich, in mijn ogen, een privé gevangenis hadden gebouwd.  

Waarom kies je er in vredesnaam voor om hier in deze mooie omgeving op deze manier te gaan wonen? Een grote roze stalen deur als verbinding met de buitenwereld. Het lijkt me ook geen lekker contact met de buurt weinig integreren. In vrijheid bewust kiezen voor op- en afsluiting. 

Voel je je ook hier niet veilig? Was lekker in je eigen land gebleven om je daar met je partner vrijwillig op te sluiten.

En daar kwam dus die opmerking van mijn moeder weer terug. 

Wij leven ook op een eiland. Als het heel hard en lang regent en soms in september zelfs letterlijk. Maar we zijn 'open' en genieten van de ruimte om ons heen. We hebben zicht op en contact met de buitenwereld. Iedereen zwaait en wij zwaaien terug als we buiten aan het werk zijn of lekker op onze veranda ons ontbijt nemen of als ik laat in de middag een biertje drink. 

En ja, ook wij hebben cctv en in de toekomst komt er een laag hek volop begroeid met planten. Alleen maar om er voor te zorgen dat de koeien in de velden hier niet de groenten en het fruit dat Phatsamon hier allemaal kweekt en verzorgt, om zeep te helpen. Maar... "Gordijnen open" alsjeblieft. Het blijft zoals op de foto hierboven die ik afgelopen woensdag hier maakte. 

Je kunt nog lang genoeg in je kist liggen... 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Geboeid door leningen met alle gevolgen van dien.

Ons dorp is, voor maar heel even, Thais nationaal nieuws geweest. 

Een alleenstaande man van 62 jaar is hier afgelopen woensdagnacht vermoord.

 

Het zorgde even voor opschudding en bij velen ook voor angst. 

Aan de andere kant leefde het dorp en de saamhorigheid ook weer even op. Er was weer iets te bespreken en de verhalen kenden hun weerga niet.  Geld, goud en jaloezie waren wederom de grote boosdoeners. Ik kom er zo even op terug.

Iemand die we kennen wilde eigenlijk niet maar werd door zijn partner toch over gehaald om een nieuwe auto te kopen. Ze hadden er het geld niet voor. Dat werd dus lenen. 

In Thailand, als je een nieuwe auto hebt, wordt iedereen 'blij' van de rode tijdelijke kentekenplaat die de auto dan voor zes weken heeft. Er wordt over gesproken. Yep, die auto, de tijdelijke heilige koe, is echt splinter nieuw. En kennelijk heb je het geld ervoor om die auto te kunnen kopen/te kunnen betalen. 

Als je er even doorheen prikt dan weet eigenlijk ook iedereen dat hij of zij die de nieuwe eigenaar van die auto is, in 95 % van de gevallen, zich voor tenminste zeven jaar flink financieel in de boeien heeft geslagen. Gigantische leningen worden er voor afgesloten en niet alleen voor auto's. 

Om het makkelijk te maken en de economie te stimuleren (?) staat hier bij nagenoeg elk artikel boven de ca. 100 Euro op het prijskaarte, naast de aanschafprijs,  ook aangegegen in hoeveel termijnen je kunt betalen en tegen welke rente. 

Die rode nummerplaat geeft in de meeste gevallen feitelijk aan dat het financiële sein van de eigenaar meer dan op rood staat. 

Een prachtige dealer foto van je met die splinternieuwe auto laat jouw 'sociale media wereld', voor een paar seconden even versteld staan. En niet alleen dat. De 'vrienden' die je post bekijken vragen zich af hoe het jou gelukt is. Vaak wringen ze zichzelf in bochten om dat ook voor elkaar te krijgen. Je kunt immers niet onder doen. Zo werkt een 'goeie' economie immers.

Mijn vrouw, die jaren op een bank werkte en zich onder andere boog over die persoonlijke leningen kan er een aardig boekje aan ervaringen over open doen. 

Heel veel mensen om ons heen hier zitten tot over hun oren in de schulden. Wekelijks vinden we op straat een soort 'visitekaartjes' van 'loan slaves' (geld slaven). Het is illegaal maar floreert. Krijg je een lening bij een reguliere bank niet voor elkaar dan bieden zij 'uitkomst'. Tegen woeker rentes (zo'n 20 tot 25% is 'normaal') kun je geld van ze lenen maar laat het uit je hoofd om niet optijd te betalen. Ze zoeken je daadwerkelijk op en maken je niet blij. Klanten die vluchten of zelfs zelfmoord plegen zijn niet zeldzaam. 

Die kennissen van ons zitten helaas ook in grote problemen. Al het spaargeld was er al doorheen en toch een nieuwe auto en zeven jaar schuld. Hun inkomsten laten de lening bij de bank niet toe en dus gaan ze om zich heen vragen bij vrienden om hen tijdelijk even wat te lenen en klopten ook bij een loanslave aan zodat ze aan hun financiële verplichtingen kunnen voldoen. 

Ons credo is: "Sorry, bij ons niet aankloppen voor dit soort 'hulp' ". Jammer maar helaas en meer dan helder en duidelijk. Geen gezeur en geen uiterlijke show. 

Ze vonden iemand anders uit onze kennissenkring. Het was maar even voor drie dagen... Inmiddels zijn het er meer dan zestig en de vriendschap is totaal over. We hebben ze na hun lening ook niet meer bij de mensen die ze die drie dagen voor hun overbrugging wilden helpen gezien. Het is gezichtsverlies lijden en dat is hier echt een ding. 

We denken inmiddels hun torenhoge schulden te kennen en, in mijn beleving, komen ze daar hun hele leven nooit meer vanaf tenzij ze, kans nagenoeg nul komma nul, de loterij winnen. En ook dat gokken floreert hier tierig zonder veel effect. Natuurlijk wordt de twee wekelijkse winnaar van de staatsloterij in de media top in het zonnetje gezet. Aanmoediging om met het loodjes kopen en gokken door te gaan. 

Ook Phatsamon heeft meer dan tien jaar geleden eens een vriendin 'geholpen' en was nadien gelijk genezen. Vier jaar geleden heeft ze na veel aandringen alsnog haar geld in stappen helemaal terug gekregen. En ook daar is die vriendschap van ooit voor altijd over. 

Ik kan er met mijn kop niet bij al dit soort verhalen hier. In Nederland zal het denk ik niet veel anders zijn. 

Het is eigenlijk zo eenvoudig. Koop niets als je er het geld niet voor hebt en stop met schone schijn voor de buitenwereld ophouden. En ja, dat is alle mooie en geraffineerde marketing praatjes en plaatjes en 'blije' schone schijn foto's van sociale media 'vrienden' langs je heen laten gaan en er gewoonweg niet in trappen. 

De prijs die je er immers voor moet betalen, jezelf jaren lang in de financiële boeien slaan, is het niet waard.

Banken en loan slaves varen er natuurlijk wel bij hoewel ze keurig netjes vermelden dat geld lenen geld kost...

Nu even terug naar de eerste alinea van mijn verhaal. 

Niet alleen kun je zelf vies in de problemen komen maar natuurlijk uiteindelijk ook die loanslaves. En dat speelde dus afgelopen dinsdag op woensdag nacht in ons dorp. 

Was het een overval om zijn goud te stelen, jaloezie, haat of een afrekening in het criminele circuit van deze man die ook loanslave was? 

Hij leende tegen woeker rentes aan iedereen die maar wilde en had zichzelf overladen behangen met goud om zijn nek, polsen en vingers dat hij er kennelijk al mee 'verdiend' had.  

Door een mes, van de tot nu toe nog niet gevonden dader, in de slagader van zijn keel hield het genieten van het leven waar hij voor gekozen had op. 

Je laten boeien door leningen? Gewoon maar niet doen. Geld lenen kost niet alleen (heel veel) geld maar in sommige gevallen spelen partijen ook nog eens met hun leven.

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Stilte tolerantie voor betere gesprekken.

Naar aanleiding van mijn blog van vorige week kreeg ik van een goeie Nederlandse vriend in Chiang Mai een Youtube filmpje toegestuurd. 

Een Thai gaf daarin westerlingen tips en informatie over verschillen in relatie tot communicatie, familie en cultuur. Een feest van herkenning en erkenning. 

Deze Thai tipte in zijn uitleg over communicatie iets aan waar ik nog nooit bij had stilgestaan. Het verschil tussen culturen in stilte tolerantie. 

Wat is nu weer stilte tolerantie?

Het is de normale geaccepteerde lengte van stiltes tussen de wisselingen over en weer van praten tussen deelnemers aan een conversatie. 

Per cultuur, zelfs per land, verschillen die lengtes van stiltes. Kortom, je gaat je in een gesprek 'onrustig' en niet meer op je gemak voelen als de stiltes langer duren. 

Nu heb ik al heel vaak in mijn blogs aan communicatie aandacht besteed. Een van de zaken die ik opmerkte was dat er bijvoorbeeld in vergaderingen bitter slecht wordt geluisterd.  

De spreekpauze van de een wordt door de ander gebruikt om zijn of haar verhaal alvast in het hoofd voor te bereiden om dat direct uit te kramen zodra de ander met het verhaal wat die aan het vertellen is klaar is. En dat gaat vice versa continu door. Kortom, je bent met je gedachten nooit 100% bij het verhaal van de ander. Een flard van een woord dat hij of zij uitspreekt is de trigger voor jouw geest om alvast aan de slag te gaan met jouw antwoord of reactie en je luisteren is omzeep geholpen. 

Veel bijeenkomsten verliezen daardoor enorm aan kracht of zijn, achteraf gezien, totaal onnuttig en totaal verspilde tijd geweest. 

Het was zo 'normaal' elke maandagmorgen managementteam overleg en voor de management assistente weer notuleren en veel werktijd besteden aan het uitwerken van die notulen en het maken van het verslag. In 99% van de gevallen werd het na de opvolgende vergadering nooit meer in gezien. Als ik nu terug kijk hadden we die tijd in en voor de organisatie soms veel beter kunnen gebruiken. 

Talloze zogenaamde 'Communicatie cafe's' heb ik zowel in Nederland als in Thailand mogen organiseren en begeleiden. De deelnemer die, letterlijk, de 'praatstok' in handen had was aan het woord. Niet al te lang overigens anders werd die stok (ik gebruikte er een van metaal met de gravure van een Lotus bloem erop) te warm. Na zijn of haar verhaal werd de stok weer midden op tafel gelegd (en kon een beetje afkoelen). De anderen bleven stil en mochten pas na een lange stilte de praatstok oppakken om hun eigen verhaal, in eerste instantie nog geen reactie op de ander, over het gespreksonderwerp vertellen.

Even was dat onwennig maar dat was heel snel over. Er ontstond een sfeer van verbinding en luisteren. Van acceptatie van andere ideeen of gevoelens zonder het altijd maar weer beter te weten of je zin door te drijven. 'Rangenverschillen' verdwenen en werden vervangen door balans in gelijkwaardigheid. Verrassende creatieve oplossingen of conclusies en geweldige ervaringen ontstonden. 

Onder andere in de boeddhistische cultuur zijn die stiltes in gesprekken tussen mensen een teken van wijsheid. Er wordt geluisterd, de tijd genomen om dat te laten bezinken, de tijd genomen om een passende reactie voor te bereiden en als de tijd daar is die uit te spreken. Een verademing. 

Hoezo wijsheid? Hoezo cultuurverschil in stilte tolerantie? 

We zenden wat af. En is het niet met onze mond dan is het wel met ons computertje in de hand. Een bericht komt binnen en in sneltreinvaart wordt er een berichtje terug ingetikt. 

Laten we een boodschap ook bezinken? Luisteren we ook daadwerkelijk? Weten we echt de onderliggende gedachten van de ander in een bericht? Nemen we een beetje tijd om te bedenken wat en hoe we het beste zouden kunnen reageren (als dat uberhaupt al nodig is)? 

De Amerikaan is super snel. Of dat ten goede komt aan de kwaliteit van een conversatie is natuurlijk de vraag. En Nederlanders kunnen er ook wat van. 

Het hitst op en geeft feitelijk ook stress. 

Ook ik was er (en ben er nog steeds een beetje) aan gewend. Ik heb altijd veel te vertellen. Of de ander daarop ook echt zit te wachten? Het is ook aardige druk doenerij veroorzaakt door mijn ADHD. Het lijkt een schreeuw om aandacht. 

Toch voel ik me steeds beter bij die rustigere manier van communiceren en meer de tijd nemen om te luisteren en eens te laten bezinken. Gaaf eigenlijk dat dus ook in die stiltes cultuur verschil schuilt. 

Meer stilte in converstaties is een verrijking, een verademing en geeft zoveel meer verbinding, diepgang, begrip, creativiteit en rust. 

Van harte aanbevolen!   

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Geen gevoelens en emoties kunnen tonen. Blijven (glim)lachen.

Begin mei vorig jaar hadden we in ons dorp de orkaan die grote ellende en schade veroorzaakte voor veel bewoners. Letterlijk voor dagen, soms weken, geen dak meer boven hun hoofd en buiten slapen onder een zeil. 

Toen Phatsamon de foto's, daags nadien, over de trieste situatie in het dorp en aan ons huis dat we aan het bouwen zijn, aan mijn schoonmoeder liet zien begon ze er om te lachen. Hetzelfde gebeurde bij de eigenaar van het restaurantje waar we wekelijks diverse keren eten en ook de Thaise priester van de kerk, toen ik hem over de ellende vertelde en de foto's liet zien, begon er hard om te lachen. 

Op maandag 13 mei, ook vorig jaar, hielp ik bij een dodelijk ongeval met een scooter op de snelweg dicht bij ons dorp dat net voor me gebeurde. Niemand die te hulp shoot. De man lag hevig bloedend op het asfalt te sterven. Totaal alleen en eenzaam. Van een afstand gapende blikken en mensen die met hun mobiel foto's maakten. Bang om naderbij te komen of een hand uit te steken. Ook ik had direct voor de politie een foto gemaakt en ook daarom werd nadien gelachen...

Wat is dit???

Het heet cultuurverschil. Let wel, dat betekent absoluut niet beter of slechter maar wel heel anders. En dit blog gaat over mijn ervaringen die ik in mijn leven in Thailand heb, dus het past om ook hier eens aandacht aan te besteden. 

Blijven lachen, je naar buiten toe groot houden, terwijl het feitelijk om te janken is. Niet om kunnen gaan met emoties en gevoelens.

Elkaar een oprechte warme 'hug' geven en affectie tonen doe je niet en al zeker niet in het openbaar. Hand in hand lopen bijvoorbeeld of een arm om elkaar heen nou dat zie je maar heel sporadisch. Wij doen het regelmatig wel omdat het bij ons past en het niets is waar je je over zou moeten schamen in mijn ogen.  

Een jaar geleden, na dat ongeval op de snelweg, begon ik dan ook al aan dit blog maar door allerhande nieuwe dingen die gebeurden maakte ik het nooit af. 

En nu, na het afscheid vorige week van onze grote vriend Kadhow, kwam het opeens opnieuw binnen. Of misschien beter gezegd, vanuit de cultuur hier kwam er helemaal niets binnen. 

Slechts een enkele zakelijke reactie, geen empatie, laat staan emotie. En natuurlijk mag je je afvragen of je dat voor het verlies van een hond van een ander mag verwachten. En toch... een beetje empathie of de woorden 'vervelend voor jullie' waren aardig geweest. 

Mijn kids, familie in Nederland, vrienden en kennissen reageerden hartverwarmend. Een enorm contrast met hier hoe dat over het algemeen bijvoorbeeld in de westerse cultuur er aan toe gaat. Een andere manier van reflectie, omgang en bijvoorbeeld ook aan steun bij verwerking.

Het gemakkelijkste antwoord in de spiegel is dat mijn verwachtingen natuurlijk weer veel te hoog zijn. Ik reageer vanuit het feit dat ik zelf vaak veel moeite heb om mijn emoties of gevoelens in te houden. Het lukt me doodeenvoudig niet. 

In ons gezin zeggen we altijd "Borstlappen kwaal", de achternaam van mijn moeder. Als geen ander toonde zij haar medeleven, verdriet, blijdschap en noem maar op. En hoewel ze actrice was, waren die emoties en gevoelens nooit gespeeld.  

 

Fantastisch om te zien hoe mijn vrouw, Phatsamon, dat enorme verschil ook steeds meer opmerkt en afgelopen week was dan ook voor haar een soort van openbaring van hoe het heel anders en feitelijk ook veel fijner kan en zelfs zorgt voor een versterking van je onderlinge band.   

Mensen hier hebben geleerd om 'geen gezicht te verliezen' en onder elke omstandigheid in ieder geval te blijven glimlachen. Jezelf verstoppen. Je kunt vanbinnen misschien koken of super verdrietig zijn maar je blijft tenminste glimlachen of je geeft jezelf een 'zachtere' houding door gewoon te gaan lachen. Het is de standaard uiting en het scoort zelfs hoog als promotie in de reisindustrie. De aanlokkelijke term "Land van de glimlach".  

Het zit niet in de opvoeding en niet in hun bindingssysteem. Een soort van onderdeel van de levensfilosofie dat alles dat op je pad komt voor je is weggelegd en dat je dat gewoon maar moet slikken. Volgend leven beter. 

Hulp vragen, gewoon aan familie, vrienden of kennissen, laat staan professioneel? No way. 

Als je het echt niet meer trekt dan ga je naar de tempel. De oranje mannen daar treden dan wel op als een soort 'eerste lijns psychologen' onder overhandiging van de bekende envelop. Op zich niets mis mee en zeker weten zal het veel steun kunnen geven. Of het ook echt wat oplost vraag ik me, vanuit mijn beleving, af.   

Emoties worden meer en meer in de sociale media koud uitgedrukt met 'emoticons' (ja, ook ik gebruik ze). Maar die zijn in relatie tot emoties en gevoel, als je er even bij stil staat, toch totaal gebakken lucht? Het is, verscholen en van een afstand, emoties en gevoelens willen laten zien die je face-to-face vaak niet durft te uiten. 

Gevoel en emoties zijn energie en die zit niet in, en breng je dus ook niet over met, simpele plaatjes. 

Aan de andere kant geeft het toch van de gebruikers aan dat er dus weldegelijk ergens heel diep verscholen in ze, 'starters' van emoties leven. 

Phatsamon leert meer en meer haar emoties wel te tonen en ze voelt zich daar prima bij. Zoals ik al schreef, ze ziet het verschil steeds beter. 

Het is immers helemaal niet goed om je in te houden bij alles en het maar te slikken. Je bent en blijft immers ook maar een mens. Haar ervaringen begint ze ook steeds meer te delen. Misschien een druppel op een gloeiende plaat maar dan toch in ieder geval een druppel. 

Alleen al even aangeven dat je het vervelend, triest of wat dan ook vindt betekent niet dat je een 'week' persoon bent of dat je uberhaupt je gezicht verliest. Het toont juist intermenselijk contact, verbinding, aandacht, warmte en begrip. 

Iets dat we als 'gewoon maar mens' in de huidige, snelle, zakelijke en afstandelijke maatschappij in mijn ogen steeds beter kunnen gebruiken.

Die glimlachen van hier een keertje achterwege laten en je ware zelf soms wat meer laten zien maakt in mijn ogen deze cultuur nog veel mooier en aantrekkelijker dan hij nu al is. 

  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Bedankt en tot ziens lieve vriend!

Onze schat van een vriend en bijna 13 jaar trouwe en blije huisgenoot, Royal Thai Temple dog, Kadhow is helaas niet meer op deze wereld. 

Op 24 oktober 2012/2555 kwamen we elkaar tegen in Wat Saluang (de tempel van Saluang) in Mae Rim, Chiang Mai. 

Gasten uit Nieuw Zeeland wilden er voor het inmens grote witte Boeddha standbeeld van de tempel, op weg naar de 'four foothprint' voor een meditatie, even stoppen om foto's te maken. Het was de eerste meditatie-retraite die ik ooit verzorgde. 

Kadhow, in Wat Saluang op 5 september dat jaar geboren, kwam als enthousiaste puppy van net iets ouder dan zes weken, naar me toe en terstond was het liefde op het eerste gezicht. Een liefde die altijd bleef en ook altijd zal blijven. Op de terugweg haalde ik hem, met toestemming van de monnik, met de gasten in de taxi van het wellness resort waar ik werkte op om, tot vandaag, nooit meer afscheid van te nemen. Vrienden voor het (zijn) leven. 

Kadhow is misschien wel de meest bereisde hond van Thailand met duizenden kilometers 'op zijn teller'. Ritjes als Chiang Mai - Bankok (zo'n 700 km) en onze regelmatige nachttrips van ca. 15 uur Surin - Chiang Mai bijvoorbeeld heel normaal voor hem. Hij keek er altijd super naar uit. Samen op de scooter, met de auto en met de KIA-truck. Vanmorgen nog even, hoe ziek hij ook was, met de truck samen met Phatsamon en mij een laastse ere-ronde spekstokjes voor de hele roedel halen vlak na zijn ochtend wasbeurt.

Hiken met de gasten van het resort. Hij ging altijd en overal met ons mee naar toe en bezocht heel veel restaurants en overnachtte met ons in hotelletjes onderweg. 

Was hij toch een enkele keer ergens niet welkom dan voelden wij ons allemaal niet welkom en vonden een andere plek. Geweldige avonturen en fantastische herinneringen die blijven. 

De laatste paar maanden begonnen zijn achterpoten soms wat te trillen. Normale ouderdom verschijnselen. Hij ging, voor de zoveelste keer, weer fijn mee een paar weken op vakantie naar Chiang Mai tot 5 april pas geleden en sprong nog steeds de achterbak van de auto in en uit als we gingen wandelen. 

Op donderdag 10 april zakte hij tijdens de ochtendwandeling met alle honden, weer terug in Surin, ineens door zijn linker voorpoot, een paar uur later ook door zijn rechter poot en de volgende ochtend vroeg was de kracht in alle vier de poten weg. Hij kon zijn balans niet meer vinden en zakte spastisch keer op keer in elkaar als we probeerden hem overeind te helpen. Een triest schouwspel. Vanaf dat moment kon hij onverwacht en blijvend niet meer staan. 

De dierenarts stelde die vrijdagochtend na diverse bloedtesten vast dat hij, ondanks de bescherming die hij daar een paar keer per jaar tegen kreeg, door een teken beet, toch bloedparasieten (Ehrlichiose / Rickettsiose) had opgelopen die de spieren, zenuwen en gewrichten aantasten. 

Hij kreeg een infuus, pijnstilling, speciale medicijnen tegen de parasieten, ijzer en vitamine pillen en pillen ter ondersteuning van zijn lever. Een behandeling die 28 dagen kon gaan duren mits hij bleef eten en de zware aanslag vol hield. 

Zijn behoeften doen was een ramp. 

Op 18 april bij een check-up bleek zijn toestand kritiek. Hij was in een week tijd bijna 10% van zijn lichaamsgewicht kwijt geraakt. De spieren van zijn poten, rug en achterlijf vielen als pudding in elkaar. Behandeling tot herstel zou eigenlijk nog een wonder zijn. 

Hij kreeg meer medicijnen maar zelf staakte hij nagenoeg helemaal met eten. Er waren ook geen medicijnen meer in hem te krijgen hij spuugde alles weer uit en we besloten te stoppen met deze twee dagelijkse 'wurging'. 

Hoewel we het, rationeel, vanaf het begin natuurlijk al wisten, wilden we samen met hem toch zijn kansen nog verkennen. Zeker speelde daarin ook de Boeddhistische levensfilosofie een rol. Moeten we het niet aan de natuur overlaten? 

Als baasje vind ik van niet. De Nederlandse dierenarts en presentator Piet Hellemans is er helder over. De natuur is bikkelhard en er zijn geschoolde mensen die technieken en middelen hebben om de natuur het niet in de eindfase van jouw dier over te laten nemen. Als jij zijn of haar hele leven lang goed voor je dier geprobeerd hebt te zorgen, dan moet je dat in de eindfase ook doen. Als baasje neem je samen met de dierenarts de regie om je vriend een hoop verdere ellende te besparen. Natuurlijk is en blijft het een meer dan shit beslissing om te nemen. 

En als je die beslissing hier voor jezelf al genomen hebt om je vriend te laten inslapen, dan is het nog een aardige toer om in dit Boeddhistische land een dierenarts te vinden die die behandeling wil uitvoeren.  

Een dier leeft in het moment. Mensen kunnen er een voorbeeld aan nemen. Het moment moet nu goed voor ze zijn. Als ze nu niet meer kunnen genieten, of hun hobby's van ruiken, hollen, etc., kunnen uitoefenen, niet meer blij worden van de dingen waar ze normaal blij van worden, dan weet je dat het in de toekomst alleen maar slechter zal worden. En dat levert nog veel meer ellende voor het dier op. 

Na zo'n vijf weken actief 'dokteren', extra zorg en aandacht en proberen om toch kracht in zijn poten terug te krijgen waren we er zeker van dat dat er niet meer in zat. Eten deed hij wel weer heel mondjesmaat maar het was verbazingwekkend en zielig om te zien hoe hij langzaam weg teerde. Steeds minder vlees op zijn botten. Onze hoop voor hem was weg. Het leven van Kadhow had geen kwaliteit meer. 

Daarom was gisteren voor ons ook het moment om de dierenarts te bellen en het lijden van Kadhow op mijn verzoek te stoppen. 

Vanmiddag om 14.36 uur (Thaise tijd) heeft zij hem vredig bij ons thuis laten inslapen. Zijn rustplaats blijft zijn favoriete plekje, vlak bij ons Boeddha beeld bij het labyrint, in de schaduw van de Boeddha boom. Het trok hem altijd. Ook het chanten van de monniken, de klankschalen, gongs en meditatie muziek die ik regelmatig speelde. Vanaf zijn geboorte immers was het er met de paplepel ingegoten om te ontspannen.   

Hier, als super fijne herinnering,  een kleine greep uit een grote hoeveelheid foto's van zijn levensloop. Zijn foto in de waterval, de een na laatste van dit blog, won een aantal jaren geleden een eerste prijs op een foto tentoonstelling in het Central Airport Plaza in Chiang Mai. 

Voor ons was Kadhow bijna 13 jaar lang elke dag weer de eerste prijs!

Dank je wel lieve vriend. Eindelijk nu weer thuis en daar ben en blijf je niet alleen. Het ga je zeker weten weer goed!

Weet dat we ons focussen op al die mooie jaren en de top momenten koesteren die we zo lang samen hadden. Die paar laatste weken die zo moeilijk voor jou en ook voor ons en je huisgenoot vriendinnen hier waren, vergeten we maar snel.  

Wat zullen wij het nog vaak over jou hebben. 

Tot ziens kanjer Kadder!

Frans, Phatsamon, Carlien, Rik 

en natuurlijk je huisgenootjes viervoeters Cupid, Singto, Baijka en Taffy.